Πόσο μου λείπει μια μεγάλη ομάδα

O Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός υπάρχουν εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Πάντοτε είχαν σχετικά καλύτερη διαιτητική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους, γιατί πάντα είχαν λίγο περισσότερο κόσμο, μεγαλύτερα έσοδα, πολλά χρήματα. Και ήταν σχεδόν πάντα τα δύο πρώτα φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, γιατί συνήθως είχαν πιο ακριβές ομάδες από τους υπόλοιπους. Ομως έχαναν κιόλας. Συχνά και πολλές φορές πικρά.

Νίκες

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1981 έχοντας 14 ισοπαλίες και 2 ήττες! Το 1983 ήταν πάλι πρωταθλητής με 4 ήττες και 10 ισόπαλα ματς – 6 στο γήπεδό του. Ο ΠΑΟ το 1985, που είχε την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του, βγήκε πρωταθλητής με μόλις 18 νίκες. Τόσες έκανε και η ΑΕΛ όταν κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα στην ιστορία της. Σήμερα αυτές οι ομάδες με ανάλογες με τις τότε επιδόσεις θα τερμάτιζαν καμιά δεκαπενταριά βαθμούς πίσω από τον πρώτο. Για να καταλάβετε τη διαφορά το 1997, ο Ολυμπιακός έκανε 29 νίκες για να βγει πρωταθλητής: για την ακρίβεια κέρδισε τα 29 από τα 34 ματς που έδωσε! Προφανώς για να φτάσει κάποιος σε μια τέτοια επίδοση, χρειάζεται να έχει όχι απλώς μια καλή ομάδα, αλλά και μια προστασία που ξεπερνά τα συνηθισμένα. Κανείς σήμερα στην Ελλάδα δεν αμφιβάλλει ότι ο Ολυμπιακός, ειδικά τη συγκεκριμένη χρονιά, την είχε και με το παραπάνω.

Λόγος

Χθες έσπαγα το κεφάλι μου για να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που είδαμε όσα είδαμε αυτό το Σαββατοκύριακο. Εγώ είμαι έτοιμος να δεχτώ ότι ο Βλάχος και ο Γερμανάκος πήραν δύο δύσκολες αποφάσεις και ότι τέλος πάντων έδωσαν την αμφιβολία τους στη μεγάλη ομάδα – όμως η σκέψη μου δεν πήγαινε στους διαιτητές, αλλά στους ανθρώπους των συλλόγων: από εκεί ξεκινά το πρόβλημα. Σκεφτόμουν π.χ. τι είναι αυτό που κάνει τον Πέτρο Κόκκαλη να βγαίνει και να μιλάει για τη διαιτησία μετά το τέλος του αγώνα Ολυμπιακός - Ξάνθη; Του λείπουν πρωταθλήματα; Εχει κατακτήσει λίγα; Εχει δει τον Ολυμπιακό να αδικείται; Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Αναρωτιόμουν επίσης πώς γίνεται ο Χρήστος Αθανασόπουλος, υπεύθυνος επικοινωνίας του ΠΑΟ, να βγαίνει σε τηλεοπτική εκπομπή και να ζητεί εξηγήσεις για ένα γκάλοπ; Λείπουν από τον ΠΑΟ τα καλά λόγια ή τα μπράβο; Δεν το νομίζω. Ολοκληρες εφημερίδες υπάρχουν για να εξηγούν πόσο δίκιο έχει η διοίκηση των «πρασίνων» σε όλα. Χθες διάβασα ένα ακόμα τρομερό: δήλωσε ο Γιάννης Μώραλης ότι όποιος μιλάει για τις διαιτησίες του Ολυμπιακού, το κάνει για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Από τι άραγε; Σε ποιο συγκλονιστικό γεγονός είχε στρέψει την προσοχή του ο πλανήτης και τον αποπροσανατολίσαμε; Στη συγκλονιστική απόδοση του Ολυμπιακού στο Καυταντζόγλειο;

Τόνοι

Στο ελληνικό πρωτάθλημα έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια κάποιοι τόνοι κακοπιστίας. Την κακοπιστία αυτή τη δημιούργησε η παροχή υπηρεσιών επ' αμοιβή και τη συντηρεί σήμερα η τεράστια δουλικότητα, με την οποία αντιμετωπίζονται ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟ σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει κόσμος που για ένα πιάτο φασολάδα (που λέει κι ο Μάνος ο Μαυροκουκουλάκης) είναι διατεθειμένος όχι απλώς να ξεβρακωθεί για χάρη τους, αλλά και να καταπιεί και το βρακί του.

Απειλές

Ξέρετε τι μου λείπει στην Ελλάδα; Μια πραγματικά μεγάλη ομάδα. Μια ομάδα με ανθρώπους που κοιτάνε την ομάδα τους κι όχι πώς θα καταστρέψουν αυτή που τους ανταγωνίζεται. Μια ομάδα που δεν θα ασχολείται με τη διαιτησία και θα ζητεί για τη βελτίωσή της απλά πράγματα, όπως π.χ. το να λειτουργήσει η ΚΕΔ ως ανεξάρτητη διοικητική αρχή μακριά από τους Κατάπτυστους. Μου λείπει μια ομάδα φτιαγμένη από ανθρώπους που να έχουν το ψυχικό σθένος να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς κοκοκό και μισόλογα, χωρίς να κάνουν δημόσιες σχέσεις με την εγχώρια διαφθορά, χωρίς οπαδούς που νομίζουν ότι η απειλή στον δημοσιογράφο που μιλάει, ισοδυναμεί με προστασία της ομάδας.

Ομάδα

Κυρίως μου λείπει μια ομάδα που να έχει παράγοντες που να τολμάνε να σταθούν μπροστά σε μια κάμερα και να κάνουν επίθεση στον διαιτητή που τους ευνόησε, θυμίζοντάς του κυρίως τι αντιπροσωπεύει ο σύλλογός τους για το εθνικό ποδόσφαιρο. Μου λείπει μια ομάδα στην οποία να υπάρχει κάποιος που να έχει το ηθικό σθένος να βγει και να ζητήσει συγγνώμη από τον αντίπαλό του, όταν και εφόσον διαπιστώσει πως αυτός, έστω και στο ελάχιστο, αδικήθηκε. Μου λείπει μια ομάδα με κυρίους.

Σκάνδαλο

Τα τελευταία χρόνια ζούμε εποχές εκμαυλισμού συνειδήσεων. Οποιος βουτάει, παίρνει πέναλτι. Οποιος γλείφει, βρίσκει συνεργάσιμες ΠΑΕ για να κάνει καριέρα σε όποιον τομέα επιθυμεί. Οποιος κρύβει το κεφάλι του στον βούρκο της διαφθοράς, γίνεται παρατηρητής, διευθυντής, στέλεχος. Ακούμε ανθρώπους να μιλούν για «καραμέλα διαιτησίας που δεν λιώνει ποτέ», ξεχνώντας το σύνολο των βαθμών που έχουν σουφρώσει. Αυτό που αποκαλούμε ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα ωραίο παρεάκι, στο οποίο διάφοροι τύποι κάνουν κατά βάση δημόσιες σχέσεις με τον εκάστοτε ισχυρό που τους βολεύει. Οι τύποι αυτοί είναι παράγοντες, προπονητές, διαιτητές, τηλεκριτικοί, λογιών λογιών υπάλληλοι, εφημεριδάδες: όλοι αυτοί χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου του ελληνικού ποδοσφαίρου χέρι χέρι με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και τη Σούπερ Λίγκα τους. Θα τους δείτε στα τηλεοπτικά παράθυρα στο επόμενο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο που θα σκάσει να νίπτουν τας χείρας τους…

ProZone 15

«Ποιος θα παίξει το ντέρμπι;». Αυτός είναι ο «πονοκέφαλος» των αρχιδιαιτητών. Αναζητείται κάποιος να τους βγάλει και τους δύο νικητές: δεν θα ναι εύκολο. Στο μεταξύ:

Πολατιάν (Ηρακλής - Ολυμπιακός 1-2). «Κρατάς νύχτες και όνειρα μόνο για σένα, ρίχνεις τα λάθη σου όλα σε μένα. Φεύγω για μένα να νιώσω καλά. Εχω να κάνω ακόμα πολλά. Φεύγω για μένα προτού τρελαθώ, θέλω να ζω». Του «Μαζώ» είναι, αλλά το λέει ωραία κι ο Ρέμος παράωρα…

Σταυρίδης (Βέροια - Λεβαδειακός 3-1). Οι ειδήσεις είναι δύο. Η πρώτη ότι ο Αρβανιτίδης θέλει να σωθεί. Και η δεύτερη ότι ο Κομπότης στο πρωτάθλημα διαιτησίας αντί να βγει ΟΥΕΦΑ, πάει για «μπλουμ».

Ζολώτας (Ξάνθη - Εργοτέλης 1-0). Ο Κολοκυθάς, που κακό βαθμό δεν βάζει σε κανέναν, του έβαλε 7. Κάτι παράξενο έγινε στην Ξάνθη και δεν μιλάω για τα πέναλτι που ζητάει. Ο Πανόπουλος κορόιδο δεν είναι.

Σπάθας (Ατρόμητος - Πανιώνιος 0-2). Αυτό το παιδί δεν έχει αισθήματα. Απαπαπαπα…

Κουκουλάκης (ΠΑΟΚ - Λάρισα 1-0). Δεν του πάει η Τούμπα του γιατρού. Δεν παν να του 'βαλαν άριστα, φαινόταν ότι έτρεμε το φυλλοκάρδι του. Δεν ήταν ο συνηθισμένος ψύχραιμος Μισέλ που έχουμε δει φέτος. Για να τον δούμε και στο Καραϊσκάκη…

Κοντογιαννίδης (ΟΦΗ - Αρης 0-1). Κάποιος δεν τον θέλει τον Ρωμανό στους πίνακες. Μπορεί να φταίει εκείνη η λάθος αποβολή του Νικοπολίδη στο Περιστέρι, μπορεί εκείνο το πέναλτι στην Τρίπολη που δεν δόθηκε. Πάντως, κάποιος δεν τον θέλει. Ξεχνάει ο κόσμος, βλέπετε, γρήγορα…

Βασσάρας (Αστέρας - ΑΕΚ 2-1). Ενας ακόμα προσωπικός θρίαμβος του Γιώργου Μποροβήλου. Ο Αστέρας έπαιξε με Κοντογιαννίδη τον ΠΑΟ, με Κάκο τον Ολυμπιακό και με Βασσάρα την ΑΕΚ, δηλαδή τους τρεις μεγάλους με τρεις διαιτητές που δεν θέλανε! Και τους έστειλε αδιάβαστους.

Γερμανάκος (ΠΑΟ - Καλαμαριά 1-0). Σωστό το 8 που τού 'βαλε ο Δούρος: ξέρει ο Κορίνθιος από δύσκολες αποφάσεις. Το μόνο λάθος που έκανε ο Γερμανάκος είναι ότι δεν έβγαλε κάρτα στον Μπρίτο (απευθείας κόκκινη;) για το σκληρό μαρκάρισμα στον Καραγκούνη…

Μάθε τέχνη…

Αν ανησυχείτε γιατί ο Βασίλης Γκαγκάτσης δεν έκανε δηλώσεις για τα όσα έπραξαν οι διαιτητές το Σαββατοκύριακο, θα σας λύσω την απορία: χθες ήταν του Αγίου Ιωάννου και ο πρόεδρος είχε πολλές ευχές να κάνει. Στον κυρ-Γιάννη τον Παπαδάκο που τον βάφτισε «νεκροθάφτη της ελληνικής διαιτησίας» δεν νομίζω ότι ευχήθηκε κάτι – μάλλον το ξέχασε. Στον αντιπρόεδρό του στην ΕΠΟ, τον Γιάννη Τζίγκερ Βαρδινογιάννη το δώρο το έκανε την Κυριακή - αν κατάλαβα καλά. Την ημέρα του Αγίου Ιωάννου την αφιέρωσε στον άνθρωπό του, το Γιάννακη το Δεσύλλα, αναπληρωματικό σύμβουλο στην ΕΠΟ και παιδί για όλες τις δουλειές, όπως π.χ. καταθέσεις στα δικαστήρια. Ο πρόεδρος πήγε στην καφετέριά του στην πλατεία της Νέας Σμύρνης για να του ευχηθεί. Κι όπως λέγεται από παρόντες μάρτυρες, όσο ο φίλος του έλειπε κράτησε και το μαγαζί…