Η γιορτή του ΠΑΟ

Ας πούμε ότι αντί του Παναθηναϊκού η ΑΕΚ θα γιόρταζε τα 100 χρόνια της. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η «Ωρα για Σπορ» ή «Ενωση» στα 100 χρόνια της ΑΕΚ θα έβαζαν πρωτοσέλιδο τον Ανδρέα Ανατολιωτάκη; Ελπίζω κανένας, εκτός αν υπήρχε τάμα σε μία από τις δύο εφημερίδες να σπάσουν το ρεκόρ των μικρότερων πωλήσεων τη μέρα της γιορτής. Στον Παναθηναϊκό, όμως, στην επέτειο των 100 χρόνων του η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία οπαδική εφημερίδα του, αντί να βάλει μια ιστορική φωτογραφία, προτίμησε να βάλει πρωτοσέλιδο τον Παύλο Γιαννακόπουλο και τον γιο του. «Καλά», μπορεί κάποιος να πει, «δικιά τους είναι η εφημερίδα, τα πρόσωπά τους έβαλαν». Οπως και ότι με τις επιτυχίες τους στο μπάσκετ κέρδισαν το δικαίωμα να προβληθούν. Αμφότερα ισχύουν. Αλλά με μια το ίδιο δημοφιλή διοίκηση στο ποδόσφαιρο όπως στο μπάσκετ και με μια ανάλογη δυναμικότητα, είναι σίγουρο ότι ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο θα ήταν γελοίο. Στον Παναθηναϊκό, όμως, του 2008, που το αν είσαι υπέρ του Βύντρα ή κατά του Βύντρα δεν είναι ποδοσφαιρική εκτίμηση, αλλά πολιτική άποψη, που η εταιρεία που μοιράζει τα εισιτήρια μπορεί να χωρίσει τους φιλάθλους και που ακόμα και τα εισιτήρια διαρκείας παραχωρήθηκαν αφού εξετάστηκε ποιοι θα κάθονται πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, η φωτογραφία των Γιαννακοπουλαίων στον παραλογισμό της μοιάζει λογική.

Οπως λογικά αρχίζουν να μοιάζουν όλα. Οπως, για παράδειγμα, να ξεκινάει ο Γκονζάλες και να έχει εξαφανιστεί ο Νίνης. Αν, λοιπόν, μπήκε πέρυσι ρήτρα μεταγραφής στο συμβόλαιο του Νίνη 14 εκατομμύρια ευρώ και βρίσκεται στην κερκίδα, πόσο πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού; Κάποια λογική θα υπάρχει, δύσκολη όμως να την καταλάβεις. Οπως είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς αντιλαμβάνεται την επικοινωνία ο Παναθηναϊκός.

Πόσοι από εσάς ξέρουν ότι υπεύθυνη επικοινωνίας της ΑΕΚ είναι η Αλεξία Μπακογιάννη; Ελάχιστοι. Πόσοι από εσάς ξέρουν ότι υπεύθυνος επικοινωνίας του Παναθηναϊκού είναι ο Χρήστος Αθανασόπουλος; Μήπως όλοι; Γιατί; Διότι στον Παναθηναϊκό η επικοινωνία έχει γίνει αυτοσκοπός. Παράδειγμα, η αρχή της ομιλίας του Αθανασόπουλου στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με την Καλαμαριά.

«Βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να πάρω τον λόγο σε μια τέτοια μέρα. Είδαμε και ακούσαμε σήμερα, σε μια μέρα ιδιαίτερης γιορτής, βρισιές, σχέδια μπλοκαρίσματος θυρών, ακαδημίες να φοβούνται να μπουν στο γήπεδο και κάποιες άλλες να αναγκαζόμαστε να τις τοποθετήσουμε σε άλλες θύρες. Είδαμε να διακόπτεται ο αγώνας για ρίψη βεγγαλικών και να περνάνε από τη μία θύρα στην άλλη κάποιοι για να παρακολουθήσουν την αναμέτρηση».

Εκατό χρόνια από σήμερα, όταν κάποιοι Παναθηναϊκοί θα διαβάζουν για την επέτειο της εκατονταετίας, αυτό θα είναι το κείμενο του εορτασμού. Μαζί με τις φωτογραφίες των Γιαννακοπουλαίων και των κερκίδων της Λεωφόρου, που στα 100 χρόνια της ομάδας δεν γέμισαν. Ακόμα κι αν για την αποτυχία της γιορτής φταίγανε οι αγενείς προσκεκλημένοι του Ενιαίου Φορέα, ο διοργανωτής της γιορτής δεν μπορεί να είναι ανεύθυνος. Στον Παναθηναϊκό περισσότερο από κόλακες χρειάζονται αυτοκριτική…


Διαιτητικά, αν απομονώσεις τις φάσεις των ματς του Καυταντζογλείου και της Λεωφόρου, η εικόνα είναι θολή. Ο Ηρακλής μπορεί να διαμαρτύρεται για το γκολ που του ακυρώθηκε και το οφσάιντ που του δόθηκε, αλλά και ο Ολυμπιακός έχει το ίδιο δικαίωμα για τη φάση με το χέρι του αμυντικού στο πέμπτο λεπτό. Η Καλαμαριά μπορεί να φωνάζει για το πέναλτι που κέρδισε ο Καραγκούνης, αλλά ο Παναθηναϊκός μπορεί να διαμαρτύρεται για ένα πέναλτι που θα μπορούσε να δοθεί στον Ν'Ντόι. Το θέμα, όμως, δεν είναι οι φάσεις, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν καθαρές, αλλά ο χρόνος. Διότι αν ο Πολατιάν είχε κατακυρώσει το γκολ του Γιάντση και ο Γερμανάκος δεν είχε δώσει το πέναλτι στη βουτιά του Καραγκούνη, οι αποφάσεις τους δεν θα ήταν αναστρέψιμες. Είναι διαφορετικό να το παίζεις αδέκαστος και διαιτηταράς στο 5' και στο 75' και διαφορετικό να πρέπει να αποφασίσεις όταν το λάδι στο καντήλι της μεγάλης ομάδας τελειώνει. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ευνοήθηκαν τη 15η αγωνιστική όχι επειδή αν βάλεις τα σφυρίγματα στη ζυγαριά θα γείρει προς τη μεριά τους, αλλά επειδή τα συγκεκριμένα σφυρίγματα δόθηκαν τις δεδομένες στιγμές. Χωρίς, βέβαια, να μπορείς να πεις ότι δεν θα δίνονταν σε πιο αδύναμο αντίπαλο. Σπάνια «ναι», αλλά ποτέ «όχι». Και αποδεικνύεται από το ανύπαρκτο πέναλτι που δόθηκε από τον Τσίκινη στο μαρκάρισμα του Πάντου την προηγούμενη αγωνιστική με την Ξάνθη, ανεξάρτητα αν ο Νικοπολίδης απέκρουσε.

Πριν από μια δεκαετία ο Στέλιος Μανωλάς μού είχε πει ότι μπορείς να κρίνεις ένα διαιτητή στο πρώτο τέταρτο από τον τρόπο που σφυρίζει. Είναι και ο μόνος τρόπος. Διότι αν μπλέξεις με τις γραμμές και με το αν ο παίκτης ήταν πέντε εκατοστά οφσάιντ, δεν έχεις ποδόσφαιρο, αλλά τριγωνομετρία. Από τα δύο παιχνίδια, λοιπόν, η εντύπωση είναι ότι ο Πολατιάν και ο Γερμανάκος σφυρίζουν με την άνεση της γνώσης ότι το λάθος εναντίον των δύο μεγάλων πληρώνεται ακριβότερα από το λάθος υπέρ τους. Το σύστημα της πειθαρχικής επιτροπής της διαιτησίας με τον αποκλεισμό έπειτα από δύο τιμωρίες, αντίθετα με την πρώτη εντύπωση, ότι θα ξεκαθάριζε τους καλούς από τους κακούς, αυτό που κάνει είναι να διαχωρίζει τους γενναίους από τα ανθρωπάκια. Με τους δεύτερους να ξέρουν τι πρέπει να σφυρίζουν για να επιβιώσουν.

Οσο για τον Κύρο Βασσάρα στην Τρίπολη, πρώτα θα πρέπει να του αφιερώσω το «Πόσο έχεις μεγαλώσει, μπέμπα, μπέμπα. Εχεις γίνει άλλη τόση και κάνεις πια και μιζανπλί». Υπέρβαρος και με προβλήματα κινητικότητας, ο Βασσάρας έμοιαζε να σφυρίζει συχνά ώστε να σταματάει τη δράση για να μπορέσει να φτάσει κοντά στους παίκτες. Η φάση με το χέρι του Φυτανίδη, την οποία ο Βασσάρας δεν αντιλήφθηκε, ήταν αποτέλεσμα της μειωμένης κινητικότητας του διαιτητή. Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να πάρει όσα κιλά θέλει, αλλά όχι και του κάθε διαιτητή, από τη στιγμή βέβαια που αυτά τον επιβραδύνουν. Οπως είναι υποχρέωση του Κύρου Βασσάρα να διαλέξει ανάμεσα σε δίαιτα και αποστρατεία.

Η ΑΕΚ, όμως, δεν ηττήθηκε από το λάθος του Βασσάρα, αλλά από την ανεπάρκεια του Λορένσο Σέρα Φερέρ. Κατά πρώτον, από την αδυναμία του να καλύψει το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν γνωστό ότι ο Σορεντίνο θα έφευγε. Με τον Φερέρ τεχνικό διευθυντή η ΑΕΚ έφτασε στο παραπέντε για να αποκτήσει τον Μορέτο και στο παρά ένα για να αποκτήσει τον Μάχο. Από τη σειρά των μεταγραφών ήταν σαφές ότι ο Μορέτο αποκτήθηκε στην τούρλα του Αυγούστου για να υπάρχει τερματοφύλακας και ο Μάχο αμέσως έπειτα για να υπάρχει καλύτερος τερματοφύλακας από τον Μορέτο. Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αν ο Μάχο είχε αποκτηθεί πρώτος, ο Μορέτο δεν θα είχε πάει στην ΑΕΚ. Το θέμα τώρα ήταν να πλασαριστεί ο Μορέτο σαν αρχική επιλογή και όχι λύση ανάγκης. Ο μόνος τρόπος ήταν να παρουσιαστούν οι δύο τερματοφύλακες ισόβαθμοι. Το αποτέλεσμα ήταν το ματς της Τρίπολης, που ο Μορέτο τρώει το πρώτο γκολ κάτω από τη μασχάλη.

Μπορείτε να δείτε στo http://www.youtube.com/watch?v=159MP6iMKp0&feature=related τον Μορέτο να το ξανακάνει σε ματς της Μπενφίκα με την Πάσος Φερέιρα, μόνο που εκεί η μπάλα περνάει κάτω από την αριστερή μασχάλη του. Φυσικά, υπάρχουν και οι καλές στιγμές του Μορέτο, που μια συλλογή τους μπορείτε να βρείτε στο www.youtube.com/watch?v=FqyoS1JBYX4&NR=1, όμως το θέμα δεν είναι αν ο Μορέτο μπορεί να κάνει καλά παιχνίδια –που μπορεί – αλλά το κατά πόσο μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους αμυντικούς. Που δεν μπορεί. Και η στάνταρ για τους τερματοφύλακες φράση «μπορεί να συμβεί στον καθένα» ισχύει, αλλά πάντα σε συνάρτηση με τον χρόνο. Διότι τέτοιες φάσεις μπορεί να θυμηθεί κάποιος και με τον Καν και με τον Σμάιχελ και ακόμα περισσότερες με τον Νικοπολίδη. Ενθυμούμενος, όμως, ολόκληρη την καριέρα τους και όχι έξι μήνες, όσους γνωρίζουμε τον Μορέτο.

Τακτικά, συμφωνώ με τον Κάρπετ ότι ο Φερέρ έκανε το λάθος να βάλει soft αμυντικούς μέσους για να αντιμετωπίσουν τα σκυλιά του Αστέρα Τρίπολης που υποδύονται τα αμυντικά χαφ. Ομως με ένα ρόστερ 33 παικτών τα μόνα σκυλιά-αμυντικά χαφ της ΑΕΚ είναι ο στα τελειώματα Ακης Ζήκος, ο Πλιάτσικας, που πιθανότατα φεύγει, και ο Ταμαντανί Ενσαλίβα, που για να τον θυμηθείς πρέπει να πας στο blog του, που για τελευταία ενημέρωση έχει τις πυρκαγιές του Αυγούστου. Οι 33 παίκτες δεν χρειάζονται για να μπορεί να κάνει ο «Δον Λορένσο» Σέρα Φερέρ το θρυλικό του rotation; Οχι ακριβώς… Εκτός αν rotation είναι το να παίζεις στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, που ελάχιστα σε ενδιαφέρουν, με τους αναπληρωματικούς και στην Ελλάδα να έχεις την πιο σταθερή ενδεκάδα από κάθε άλλη μεγάλη ομάδα.