Θέλει τα γαλόνια του αφεντικού

Koιτάζοντας το αύριο, ο Παναθηναϊκός φλερτάρει με τον Νίκολα Πέκοβιτς της Παρτίζαν, όχι βέβαια για να χτίσει γύρω του μια καινούργια ομάδα, αλλά για να κλείσει μια τρύπα που ώρες ώρες μοιάζει να χάσκει στο κέντρο της ρακέτας του. Οσο κι αν τα αποτελέσματα δικαιώνουν (συνήθως) τις επιλογές τού Ομπράντοβιτς, είναι κάπως θλιβερό να βλέπει κανείς ολόκληρο πρωταθλητή Ευρώπης να βασανίζεται από έναν απλώς εξελίξιμο, αλλά έξυπνο και ογκώδη σέντερ και να προσαρμόζει την άμυνα πάνω στο μαρκάρισμά του. Στους δύο αγώνες με την Παρτίζαν, η αδυναμία του Παναθηναϊκού να ρίξει ένα κορμί πάνω σε αυτόν τον Πέκοβιτς παρ’ ολίγον να φέρει ισάριθμες ήττες. Στο Βελιγράδι αστόχησε λίγο πριν από την εκπνοή ο Βελίτσκοβιτς, ενώ στο ΟΑΚΑ έσωσε τον ΠΑΟ η εγρήγορση του Διαμαντίδη.

Ο Πέκοβιτς, οποιοσδήποτε Πέκοβιτς, μπορεί να λύσει το πρόβλημα του Παναθηναϊκού μόνο αν γίνει «παίκτης του Παναθηναϊκού». Ο θηριώδης και χρυσοπληρωμένος Γιαβτόκας δεν έγινε ποτέ τέτοιος και πήρε την άγουσα προς την έξοδο κακήν κακώς. Το ίδιο και μια μικρή στρατιά από ήδη ξεχασμένους Αμερικανούς, κοινοτικούς ακόμα και Ελληνες ψηλούς. Για κάθε Μπατίστ υπάρχει κι ένας Μπάξτερ. Για κάθε Τσαρτσαρή, ένας Φέμερλινγκ. Για κάθε Ντικούδη, ένας Λάζαρος Παπαδόπουλος. Μήπως το επόμενο αμερικανικό πείραμα έχει ελληνική ταυτότητα; Οι παρτίδες με τον Κώστα Κουφό ξεκίνησαν από πέρυσι και θα συνεχιστούν.

Στο μεταξύ, ο Ομπράντοβιτς έχει άλλου είδους πρόβλημα. Πρόβλημα Γιασικεβίτσιους.

Στους αγώνες του Παναθηναϊκού, ο Λιθουανός Μίδας βγαίνει στον αφρό χάρη στο μυαλό και την προσωπικότητά του. Σύμφωνα με τη στατιστική, μάλιστα, είναι πρώτος σκόρερ και κορυφαίος πασέρ της ομάδας στην Ευρωλίγκα. Ωστόσο, οι αριθμοί γίνονται ιδανικό καμουφλάζ για όσα το γυμνό μάτι μαρτυρά.

Ο Γιασικεβίτσιους δυσκολεύεται να γίνει «παίκτης του Παναθηναϊκού». Ωρες ώρες μοιάζει να ασφυκτιά ως μέλος (επίλεκτο μέλος, αλλά… μέλος) της μποτιλιαρισμένης περιφερειακής γραμμής της ομάδας και των γεωμετρικών σχεδίων του προπονητή. Δεν βρίσκει χώρο να εκφραστεί, ούτε τρόπο για να ξεμπουκώσει. Ηφαιστειώδης και παρορμητικός, ο Σάρας χρειάζεται την μπαγκέτα του μαέστρου για να κάνει το παιχνίδι του. Αναζητά, επίσης, την πολυτέλεια του αυτοσχεδιασμού, το δικαίωμα στο λάθος. Και τα γαλόνια του αφεντικού, άνευ όρων και προϋποθέσεων.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, έχει μοναδική πυξίδα το μπλοκάκι του Ομπράντοβιτς. Δεν είναι ομάδα που αυτοσχεδιάζει, ούτε παίζει για τη χαρά του παιχνιδιού. Τα τρία λάθη του Γιασικεβίτσιους στο τελευταίο λεπτό του αγώνα με την Παρτίζαν θα περνούσαν απαρατήρητα λ.χ. στον Ολυμπιακό (ή την παλιά Μακάμπι) του Γκέρσον, αλλά του Ομπράντοβιτς του άσπρισαν τα μαλλιά.

Ο Λιθουανός παρασύρθηκε από τον οίστρο του και σούταρε τρίποντο, όταν έπρεπε να κρατήσει την μπάλα. Ξέχασε να μαρκάρει τον Τρίπκοβιτς όταν χρειαζόταν να κολλήσει πάνω του. Και «χάρισε» την μπάλα στην Παρτίζαν, όταν όφειλε να την προστατεύσει σαν κόρη οφθαλμού. Γκρέμισε έτσι όσα ο ίδιος είχε χτίσει, με τρία παλικαρίσια καλάθια στις φάσεις που προηγήθηκαν! Δική του η νίκη, δική του και η παρ’ ολίγον ήττα. Μόνο που ο Παναθηναϊκός έδωσε τόσα χρήματα για να ψωνίσει σιγουριά. Οχι αβεβαιότητα και ριψοκίνδυνες ζαριές.

Μιλάμε, όμως, για το Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Αν δεν μπορεί αυτός να προσαρμόσει το DNA του στις -οσοδήποτε υψηλές- απαιτήσεις μιας καινούργιας ομάδας, δεν μπορεί κανείς.