Τα όρια του παραλογισμού

Ο Ηλιογάβαλος είχε ανακηρύξει το άλογό του σε συγκλητικό. Οι συγκλητικοί της Ρώμης δεν είχαν κανένα πρόβλημα να του απευθύνουν τον λόγο σαν σε συνάδελφό τους. Αν, λοιπόν, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θέλει τον Χρήστο Αθανασόπουλο για διευθυντή επικοινωνίας, μετά χαράς να αντιμετωπίζεται σαν τέτοιος. Από εκεί και πέρα, όμως, ο παραλογισμός έχει τα όριά του.

Βγήκε χθες στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ ο υπεύθυνος Τύπου του Παναθηναϊκού για να πει ότι η νίκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. «Κανένας» είναι ο Λάμπρος Σκόρδας, ο οποίος παραιτήθηκε από την αντιπροεδρία της Σούπερ Λίγκας για να καλύψει την ήττα; Ας πούμε ότι ο Σκόρδας παραιτήθηκε για να καλύψει την αδυναμία της ομάδας του. «Κανένας» ήταν και η επιτροπή διαιτησίας, που παρέπεμψε τον επόπτη του αγώνα που σημείωσε τα ανύπαρκτα οφσάιντ στον Κόκε; Συχωρεμένα, πάντως, τα λάθη, γιατί άλλο είναι να έχεις κάνει μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, όπως η Αμαλία Κυπαρίσση, και άλλο να έμαθες την τέχνη στα λιπάσματα της Καβάλας γράφοντας γράμματα στον Τζίγκερ.

Ομως μπορεί ο Αθανασόπουλος να ενοχλήθηκε από το γκάλοπ. Κανένα πρόβλημα. Να πάρει τηλέφωνο τον Γιώργο Χουλιάρα στον Alpha, να του δώσει έναν κατάλογο από τα γκάλοπ που θέλει να κάνουμε και αν το αφεντικό μού το πει, να το ακούσω. Αλλά επειδή αφεντικό έχουν μόνο όσοι διάλεξαν να έχουν και οι σκύλοι, να μην είναι και πολύ βέβαιος ότι θα γίνουν όλα αυτά.

Τώρα κάτι άλλο. Δουλεύεις σε ένα κανάλι, μια εφημερίδα, ένα ραδιόφωνο και εκφέρεις μια γνώμη. «Η Καλαμαριά θα πάρει φέτος το πρωτάθλημα». Οχι μετά την πρώτη αγωνιστική, αλλά μετά το πρώτο διπλό της προετοιμασίας. Στην καλύτερη θα σε περάσουν για τρελό και στη χειρότερη θα σε διώξουν από τη δουλειά σου. Εγινε τίποτα; Φυσικά τίποτα περισσότερο από το ότι κάποιος εκτίμησε λάθος μια κατάσταση. Τι το τρομερό, λοιπόν, βρίσκει ο Τάκης Φύσσας στο ότι κάποιοι έχρισαν την ΑΕΚ φαβορί από την πέμπτη αγωνιστική; Δηλαδή αν το πάρει η ΑΕΚ, τι θα κάνει ο Τάκης, θα τους βγάλει το καπέλο; Και αν η ΑΕΚ δεν το πάρει, τι θα κάνει ο Τάκης, θα πάρει τα γραπτά να τους τα τρίψει στη μούρη; Και αν το κάνει, επ' ευκαιρία μπορεί να πάρει και τα πρωτοσέλιδα με τις δηλώσεις του Αργύρη Μήτσου για την πολλαπλάσια αξία σε σχέση με τον Ζιοβάνι και τον Ριβάλντο τού Γκονζάλες και του Σανμαρτεάν; Και αν η διαφορά είναι ότι ο Μήτσου είναι γιατρός και όχι δημοσιογράφος και έχει δικαίωμα να κάνει δηλώσεις, υπάρχουν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία μπαίνει ο Παναθηναϊκός στο «δικό του σπίτι» στον Βοτανικό, που θα έμπαινε από το 2008 και ακόμα δεν έχουν κάνει ούτε τα χωματουργικά.


Στην ευγενική τοποθέτηση του αναγνώστη Σ.Δ. ότι το χθεσινό αστείο με τους Πακιστανούς των φαναριών ήταν άστοχο και ότι θα έπρεπε να καταλαβαίνω ότι τέτοιο χιούμορ είναι καφενειακό και θα έπρεπε να απουσιάζει, πρέπει να απαντήσω ότι δεν συμφωνώ. Οσο απεχθή μού είναι τα χωρατά εις βάρος ανίσχυρων, του επιπέδου να κάνουμε πλάκα στον τρελό του χωριού, τόσο με τρομάζει η ιδέα της αλλαγής της Ελλάδας σε politically correct κοινωνία. Συνήθως η υπερβολική ευαισθησία στις αναφορές σε μειονότητες κρύβει ενοχές. Προτιμώ, λοιπόν, την ελληνική κοινωνία που δεν σκέφτεται να φωνάξει τον μαύρο «αράπη», παρά την αμερικανική, που ψάχνεται για τον σωστό όρο που δεν θα τον προσβάλλει. Στη διάρκεια της ζωής μου πρόλαβα να ακούσω τους μαύρους της Αμερικής να αποκαλούνται negroes, darkies, coloured, black, Afroamericans, Americans of African Origin, αλλά από τη δεκαετία του '60 και την «Νέα Κοινωνία» του Lyndon B. Johnson μέχρι σήμερα η πρόοδος των μαύρων στην αμερικανική κοινωνία ήταν μηδαμινή.

Ορισμένοι από τους όρους, όπως το American of African Origin, εκτός του ήταν σιδηρόδρομοι, ξεπερνούσαν το γελοίο. Διότι ενώ χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για μαύρους, ήταν φανερό ότι ένας λευκός της Νοτίου Αφρικής θα έπρεπε να αποκαλείται το ίδιο. Επίσης, στο πλαίσιο της politically correct προσέγγισης απαγορευόταν στους σπορτσκάστερ να αναφέρονται σε χρώμα. Εβλεπες, λοιπόν, αγώνα πυγμαχίας με ένα μαύρο και έναν ξανθό και ο σπορτσκάστερ αντί να πει «ο μαύρος δίνει ένα ντιρέκτ στον ξανθό», έλεγε «ο πυγμάχος με το κόκκινο σορτσάκι δίνει ντιρέκτ στον πυγμάχο με το κίτρινο». Πάντα με εκνεύριζαν οι ωραιοποιημένοι χαρακτηρισμοί. Αν ήμουν κουτσός, θα προτιμούσα να με λένε κουτσό και όχι «άνθρωπο με ιδιαιτερότητες στην κίνηση. Οπως και χίλιες φορές προτιμώ να λένε «οι καραφλοί» και όχι «αυτοί που έχουν αραιή τριχοφυΐα» επειδή έτυχε να βρίσκομαι δίπλα. Παλιότερα στους χαρακτηρισμούς ο κόσμος ήταν πιο σκληρός αλλά και πιο ευθύς και το γεγονός μου έρχεται στο μυαλό κοιτώντας τη βιβλιοθήκη πάνω από το κομπιούτερ. Που σε περίοπτη θέση βρίσκεται το «Ενας αράπης στην Ευρώπη».

Είναι ένα παιδικό μυθιστόρημα του 1953 των Εκδόσεων Ζωή. Περιγράφει τις περιπέτειες του αράπη Μπακουλό, που έρχεται στην Ευρώπη και μιλάει με φράσεις του τύπου «εγκώ ξέρει πολύ καλά τον κύριο Ιησού Χριστό, έσωσε τους γονείς της μικρής ντεσποινίς». Το γενικό νόημα είναι ότι με τη βοήθεια του Κυρίου έρχεται στην Ευρώπη αράπης και γίνεται εντελώς χριστιανός και σχεδόν άνθρωπος. Το διδακτικό μυθιστόρημα για τη χριστιανοποίηση του Μπακουλό συνεχίζει να εκδίδεται από τη Ζωή και όποιος θέλει να χριστιανοποιήσει τον μαύρο της γειτονιάς του δεν έχει παρά να το αγοράσει από τα βιβλιοπωλεία της hardcore θεούσας οργάνωσης στην οδό Χρήστου Λαδά, απέναντι από τα παλιά γραφεία του ΔΟΛ, όχι όμως στην έκδοση που έχω, που έχει εξώφυλλο μεταλλική διχρωμία σε μέγεθος sexteto. Στα χρόνια, πάντως, που γύριζα τον κόσμο αυτό που κατάλαβα είναι ότι η υπερβολική φυλετική ευαισθησία μπορεί να κάνει την ίδια ζημιά με τον ρατσισμό. Το αντικείμενο μιας κοινωνίας πρέπει να είναι η αφομοίωση των μεταναστών και όχι η διατήρηση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων τους, που δημιουργεί ένα μωσαϊκό χωρίς εθνική συνείδηση. Πιστεύω στην αρχαία προσέγγιση ότι Ελληνας είναι όποιος μετέχει στην ελληνική παιδεία. Σωστή ή λάθος, τους λαούς ενώνει η προσέγγισή τους στην ιστορία τους και από εκεί και πέρα ονόματα και καταγωγή είναι λεπτομέρειες. Φυσικά, όλα αυτά δεν τα γράφω με την ασφάλεια του γνήσιου απογόνου του Περικλέους, αλλά έχοντας το επώνυμο Πανούτσος, που η ομοιοκαταληξία του με το Δημούτσος δεν είναι καθόλου συμπτωματική…

Φυσικά, είναι δικαίωμα μιας μειονότητας να διατηρεί τη γλώσσα, τη θρησκεία και τις συνήθειές της. Οπως είναι λογικό η πλειονότητα της χώρας να τους έχει για ξένους. Για παράδειγμα, είναι δικαίωμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης να θέλει να στέλνει τα παιδιά της σε σχολεία που διδάσκονται η τουρκική γλώσσα και το Κοράνι. Οπως είναι λογικό οι υπόλοιποι Ελληνες να θεωρούν κάποιον που μιλάει τουρκικά και είναι μωαμεθανός ξένο. Ο μειονοτικός της Θράκης μπορεί να έχει την απαίτηση της προστασίας του νόμου και των δικαιωμάτων που έχει κάθε Ελληνας πολίτης. Από τη στιγμή, όμως, που διάλεξε τόσο διαφορετική παιδεία και γλώσσα από τους υπόλοιπους Ελληνες, είναι επακόλουθο οι άλλοι να τον αντιμετωπίζουν ως πολιτιστικά ξένο.

Το πιο ηλίθιο ρατσιστικό σύνθημα που έχω ακούσει είναι το «δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ». Το σκεφτόμουν τις προάλλες, όταν συζητούσα με μια φίλη μου καθηγήτρια στην Ανατολική Αττική. Μου έλεγε, λοιπόν, ότι ενώ πριν από μια δωδεκαετία τα Αλβανάκια στο λύκειο μπορούσες να τα ξεχωρίσεις επειδή κάθονταν στην άλλη άκρη της αυλής, σήμερα αν δεν σου το πουν, δεν θα το καταλάβεις. Γκετοποιημένη στην αρχή στο κέντρο της Αθήνας, η αλβανική μειονότητα σήμερα έχει διασκορπιστεί, όχι μόνο στις εργατικές, αλλά και στις μικροαστικές περιοχές. Το σημαντικότερο όσον αφορά την αφομοίωση της αλβανικής μειονότητας από την ελληνική κοινωνία είναι ότι, αντίθετα από τους Αφρικανούς ή τους Κινέζους, που έρχονται για να εργαστούν, να βγάλουν κάποια λεφτά και να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, η διάθεσή της να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Γίνεται αντιληπτό από το ότι οι Αλβανοί εδώ και χρόνια αγοράζουν διαμερίσματα. Οπως και από τη διάθεσή τους να μάθουν τα ελληνικά. Αντίθετα, Κινέζο που να έχει μάθει ελληνικά και να έχει αγοράσει διαμέρισμα ακόμα δεν έχω συναντήσει.

Εχοντας ζήσει 17 χρόνια στο εξωτερικό, μπορώ να γράψω μια σκληρή αλήθεια. Κανένας δεν σε κάλεσε εκεί που βρίσκεσαι και αν κάποιος πρέπει να προσαρμοστεί, δεν είναι η κοινωνία σε εσένα, αλλά εσύ στην κοινωνία. Ολα τα υπόλοιπα είναι ανέξοδες ευαισθησίες αριστερών ψυχών, που από την ασφάλεια του νεοκλασικού του Μετς μάχονται για τα δικαιώματα των μεταναστών, των ναρκομανών και των Τσιγγάνων, που ούτε μένουν ούτε ποτέ θα μείνουν δίπλα τους.