«Στρατέγκο» και «κολοκυθιά»...

Μπορείς να κρίνεις μια κινηματογραφική ταινία βλέποντας ορισμένες επιλεγμένες φωτογραφίες - ούτε καν σκηνές; Ε, άλλο τόσο είναι «εφικτό» να πάρεις στα σοβαρά τις γκρίνιες για τη διαιτησία, όταν -κι αυτός είναι, δυστυχώς, ο κανόνας- οι διαμαρτυρόμενοι επικαλούνται «παγωμένα» στιγμιότυπα για να θεμελιώσουν τα γενικά, ακλόνητα συμπεράσματά τους. Η μέθοδος είναι ασφαλής: του συνολικού «ισοζυγίου» εξαιρούνται αγώνες και φάσεις που χαρακτηρίστηκαν από ευνοϊκά σφυρίγματα. Ενίοτε δε, ανακαλύπτονται δύο–τρεις «κατάφωρες αδικίες» πέραν των πραγματικών. Ναι, ασφαλής μέθοδος: με ασφάλεια και μαθηματική ακρίβεια σε οδηγεί στο σημείο, στο οποίο ψάχνεις το όποιο δίκιο σου και δεν το βρίσκεις.
Τι θα μπορούσε, λ.χ., να πει ο πρόεδρος της ΠΑΕ Αρης Λάμπρος Σκόρδας, εφόσον έκρινε σκόπιμο να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία της αναμέτρησης της ομάδας του με τον Παναθηναϊκό; Πολλά. Παράδειγμα: να υπεραμυνθεί της άποψης ότι το «έτοιμο γκολ» που κακώς θεωρήθηκε οφσάιντ είχε στη ροή του αγώνα, ως φάση, μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την απροθυμία του Κάκου να τιμωρήσει με κόκκινη κάρτα -ως όφειλε- το απερίγραπτο «μαρκάρισμα» του Παπαδόπουλου σε βάρος του Ρομέρο. Κάποιοι θα συμφωνούσαν, άλλοι θα διαφωνούσαν, όμως θα ήταν, βρε αδελφέ, ένα αξιοπρεπώς δομημένο «κατηγορώ». Αφαιρώντας όμως από τη ζυγαριά τη φάση Παπαδόπουλου-Ρομέρο, ο Λ. Σκόρδας είναι σαν να πολλαπλασίασε το δικό του παράπονο με το μηδέν. Εν ολίγοις, το μηδένισε κι αυτό. Να εικάσουμε πως στους κώδικες αξιολόγησης των φάσεων που διαθέτει ο Λ. Σκόρδας δεν «μετρά» πολύ η αδικαιολόγητη έλλειψη διάθεσης ενός διαιτητή να αποβάλλει κάποιον παίκτη, καθ' ότι τέτοιες επιείκειες αφθονούν στα ποδοσφαιρικά μας Σαββατοκύριακα; Θα το δεχόμασταν αυτό ως θέση αρχής του Λ. Σκόρδα, εάν κάποιος αποσαφήνιζε το εξής: πότε ακριβώς… αρχίζει και πότε τελειώνει τούτη η «αρχή»; Διότι ακόμη θυμόμαστε τις περσινές, έντονες διαμαρτυρίες του προέδρου της ΠΑΕ Αρης, τότε που ο Ζωγράφος «χαρίστηκε» στον Γεωργάτο…

Δεν έχει άδικο ο πρόεδρος του Αρη όταν παραλληλίζει την περί διαιτησίας διελκυστίνδα, στην οποία επιδίδονται οι ΠΑΕ, με το «στρατέγκο». Μόνο που το «στρατέγκο» δεν αναιρείται εάν έχει ως αντίπαλο δέος το -συμβατό με ακόμη μικρότερες ηλικίες- παιχνίδι της «κολοκυθιάς». Την κολοκυθιά παίζουν άπαντες, συμπεριλαμβανομένου και του Αρη. «Και γιατί να μη θυμηθούμε το υπέρ μας πέναλτι στη Λάρισα που δεν καταλογίστηκε;». «Και γιατί να μην υποθέσουμε ότι η πορεία του Αρη θα είχε στραβώσει νωρίς, εάν ο Κασναφέρης, την τρίτη αγωνιστική, σφύριζε το πέναλτι στη φάση με τον Κοβάσεβιτς;». Την κολοκυθιά παίζεις, κολοκύθια νερόβραστα είναι τα (επιλεκτικά) «επιχειρήματά σου». Εύπεπτα. Αυτό συμβαίνει, είτε θυμάσαι μόνο ό,τι σε συμφέρει είτε ακολουθείς την τακτική που χάραξε κάποτε η Ξάνθη: παραδεχόμαστε σε επίσημη ανακοίνωσή μας ότι ο αντίπαλος εδικαιούτο ένα πέναλτι που δεν δόθηκε και ως αντιστάθμισμα σταχυολογούμε 12 (!) ήσσονος σημασίας φάσεις, για τις οποίες θεωρούμε εαυτούς αδικηθέντες. Με τέτοια ποσότητα, «κερδίζουμε» τις εντυπώσεις…
Αντί επιλόγου: Εάν ο Λ. Σκόρδας είχε παραιτηθεί από τη θέση του αντιπροέδρου της Super League με αφορμή μια κακή διαιτησία (από τις πολλές) σε κάποιον αγώνα άσχετο με την ομάδα του, θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι πρόκειται για μία αξιοπρόσεκτη κίνηση, ενός παράγοντα που ενδιαφέρεται για το συνολικό «τοπίο» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τώρα τι μένει να διαγνώσουμε; «Στρατέγκο»…