Η στοιχειωμένη καρέκλα (και άλλες ιστορίες...)

Είναι η στοιχειωμένη καρέκλα στη Σούπερ Λίγκα. Ο αντιπρόεδρος. Πηλαδάκης. Σκόρδας. Να περάσει ο επόμενος. Ο επόμενος θα 'ναι, λένε τώρα, ο... προηγούμενος. Δαμήλος. Αυτός τουλάχιστον, δοκιμασμένα από πέρυσι, δεν παραιτείται!
Η διαμαρτυρία, είναι η φύση της, σπανίως διακρίνεται από μετριοπάθεια. Συνηθέστατα, εμπεριέχει ψήγματα υπερβολής. Τέτοια ανιχνεύονται (και) στη διαμαρτυρία Σκόρδα. Είναι, όμως, διαμαρτυρία. Συμβατή με το περιβάλλον του ποδοσφαίρου. Δεν είναι καλοσιδερωμένο «διπλωματικό διάβημα».

Το κυριότερο. Δίπλα στα ψήγματα υπερβολής, ανιχνεύονται και ψήγματα αλήθειας. 'Η, μήπως, δεν είν' αλήθεια ότι το όλον σύστημα βολεύεται, διότι τότε καλοπερνά, να 'ναι τα top-club χαρούμενα; Εάν οι κορυφαίοι είναι χαρούμενοι, είναι (χαζό)χαρούμενοι και όλοι οι άλλοι γύρω-γύρω. Ποιος έχει όρεξη να τους θέλει... δύσθυμους;

Μέρος του γύρω-γύρω, για να επανέλθουμε στην «αλήθεια Σκόρδα», είναι η τηλεόραση. Σήμερα, κατά κόρον, η δημόσια τηλεόραση. Αφού αυτή έχει συνειδητή πολιτική να 'ναι το μοναδικό, στη χώρα, ελεύθερο κανάλι που συμβάλλεται με ΠΑΕ για να δείχνει αγώνες...

Η τηλεόραση, λοιπόν, θέλει χαρούμενους συλλόγους-partners. Για να τους κρατά χαρούμενους, επιπλέον (των πολλών χρημάτων) τους δίνει, άνευ όρων, το ανοικτό γήπεδο. Δίχως άμυνες. Προσκλητήριο. Ελάτε και αλώστε μας. Κάντε μας παραμάγαζό σας!

Οι partners της δημόσιας τηλεόρασης είναι εφέτος ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Αρης, η Ξάνθη. Οι εξής δύο, δηλαδή. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Ομολογουμένως θα 'ταν εκκεντρικό να χωρούσαν στο πάλκο παλαίμαχοι του Αστέρα Τρίπολης, του Αρη, της Ξάνθης.

Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύεται το ανοικτό γήπεδο (αφού το βρίσκει, «καλά κάνει» κι έχει πέσει με τα μούτρα στο βάζο με το μέλι) αγρίως. Φυτεύει, σ' αυτό, τους ανθρώπους του. Και υπολογίζει, όπως καθένας που φυτεύει, να δρέψει καρπό.
Από πέρυσι, άλλοι του βγήκαν γραφικοί ή πολύ soft για τη δουλειά. Αλλοι έδεσαν με τον ρόλο της προπαγάνδας. Για την ακρίβεια, άλλος. Και κανα-δυο sms σαν υποβολείς, εάν τύχει επί της οθόνης να ξεχάσει τα λόγια, όσο να 'ναι βοηθούν.
Ο Ολυμπιακός έχει τη διαβεβαίωση πως, εάν και όποτε το θελήσει, μπορεί κι αυτός να κάνει... ό,τι θελήσει στο δικό του γήπεδο. Να δω τον Μώραλη (με το παροιμιώδες τακτ, την αγωγή, τη διακριτικότητά του) να στήνει επικοινωνιακό μηχανισμό του ιδίου φυράματος, και τι στον κόσμο! Ο Ολυμπιακός, για την ώρα, ακολουθεί διαφορετική πολιτική.
Δείχνει να περιορίζεται στα «ικανοποιητικά» σχόλια των live μεταδόσεων. Επικουρικά, εάν αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες και κριθεί σκόπιμο, θα βγουν στην κάμερα άνθρωποι του κλαμπ που, άλλους καιρούς, (μας) δίδασκαν πως «οι μεγάλες ομάδες δεν ασχολούνται» (με τη διαιτησία). Να κάνουν, τι; Ν' ασχοληθούν. Με τι; Φυσικά, με τη διαιτησία!

Απέναντι στην αδέξια πράσινη τακτική του πεινασμένου, η κόκκινη τακτική του χορτάτου (και όχι μόνον η επικοινωνιακή) είναι πιο ντελικάτη. Θεώρησαν, π.χ., πολλά τα λεφτά για τον Κζινόβεκ, αλλά... καθόλου πολλά τα λεφτά για τον Σίσιτς. Νορμάλ θεώρηση. Με τη Βόλφσμπουργκ, τι μπλοκ να φτιάξεις; Με τους Λεβαδειακούς του οικοσυστήματος, φτιάχνεις. Και...άσ' το να βρίσκεται!

Ο συγκεκριμένος Λεβαδειακός, στο μεταξύ, προσπορίζεται «μια χαρά» χρήματα. Πολύτιμα για ν' αντεπεξέλθει στα έξοδα που, σε σκληρή μάχη σωτηρίας στον δεύτερο γύρο, προϋπολογίζονται (το επόμενο τετράμηνο) τσουχτερά. Αυτά βλέπει κι ο Δαμήλος και τρέχει, ζωσμένος απ' τα φίδια, να γεμίσει την καρέκλα στη Σούπερ Λίγκα...