Σε τροχιά για το Πεκίνο

Παρακολουθώντας την αθλητική ανασκόπηση της ΕΡΤ για το 2007, οι αναφορές στο Ευρωμπάσκετ πλημμύρισαν το μυαλό μου με αναμνήσεις και παράξενα συναισθήματα. Η πίκρα της μεγάλης, χαμένης ευκαιρίας, αλλά και της αδικίας στον ημιτελικό με τους Ισπανούς παραμένει έντονη στα χείλη. Η ελληνική ομάδα είχε φέρει τον αγώνα στα μέτρα της, κρατούσε την τύχη της σε χέρια που έμοιαζαν στιβαρά, αλλά τον άφησε να ξεγλιστρήσει. Οι θεατρινισμοί των γηπεδούχων ξεσήκωσαν την εξέδρα, παρέσυραν τους πρόθυμους διαιτητές, εκνεύρισαν τους δικούς μας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την τελική επίθεση των πρωταθλητών κόσμου.

Ακόμα κι έτσι, η αναμέτρηση χάθηκε στις λεπτομέρειες. Τα εξωπραγματικά για τέτοιας σημασίας αγώνα ποσοστά ευστοχίας των Ισπανών στις βολές (27/28) και στα τρίποντα (11/22) έκοψαν τα πόδια των Ελλήνων παικτών και πήραν τα «κόκαλα» από τα χέρια τους, όταν αρκούσε μια ζαριά καλή. Στο τέλος, βέβαια, ψάχναμε για εξάρες. Οταν ξέφυγε η μπάλα από τα δάχτυλα του Παπαλουκά, το παιχνίδι είχε ουσιαστικά χαθεί. Η ισπανική αλαζονεία τιμωρήθηκε στον τελικό, αλλά η παρηγοριά ήταν για εμάς στιγμιαία και χλιαρή. Δεν μας αρέσουν οι κηδείες με ξένα κόλλυβα. Κοιτάζοντας όμως το δάσος από λίγο μεγαλύτερη απόσταση, βλέπουμε κι άλλα δέντρα, πάνω στα οποία η Εθνική θα μπορούσε να προσκρούσει με ταχύτητα και να μείνει σέκος.

Το ελληνικό θαύμα του αγώνα με τη Σλοβενία ήταν από εκείνα που γίνονται κάθε 10 χρόνια. Εκείνη η ανατροπή γέμισε τα κύτταρα της ομάδας, ζέστανε το κοινό της και, το κυριότερο, τη διατήρησε στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή και σε τροχιά πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Προτιμότερη, λοιπόν, η ήττα στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ, παρά στον προημιτελικό. Η λέξη «αποτυχία» είχε ήδη αναρτηθεί σε -κάπως χαιρέκακα- πρωτοσέλιδα, όταν οι Σλοβένοι ξέφευγαν με 16 πόντους, αλλά αποσύρθηκε κακήν κακώς, μαζί με τον επιτάφιο της μεγάλης εκείνης Παρασκευής. Οπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι διεθνείς μας επέστρεψαν από την Ισπανία με το κεφάλι ψηλά και το ηθικό ακμαίο, παρά το μικρό πισωγύρισμα.

Στο μικρόφωνο της κρατικής τηλεόρασης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς άφησε να εννοηθεί ότι σκοπεύει να παίξει στο προολυμπιακό τουρνουά: «Αν όλα πάνε καλά, θα είμαστε εκεί. Εξαρτάται από την ημερομηνία έναρξης της προετοιμασίας». Παρόμοιες σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό και των άλλων διεθνών, οι οποίοι θέλουν να παίξουν στην Εθνική («οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσφέρουν μεγάλο κίνητρο», εξήγησε ο Νίκος Ζήσης), αλλά δυσκολεύονται να απεμπολήσουν το δικαίωμα στην ανάπαυση.

«Σίγουρα, θα είμαστε εκεί», είπε ο Αντώνης Φώτσης, για τον οποίο η σεζόν μοιάζει κάπως πιο χαλαρή. Εφόσον καταρτιστεί πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των καταπονημένων παικτών, οι απουσίες θα είναι ελάχιστες έως μηδενικές. Το προολυμπιακό, ας μην ξεχνάμε, θα γίνει στην Αθήνα. Ούτε ταξίδια για φιλικούς αγώνες χρειάζονται ούτε πολυήμερες απουσίες από το σπίτι.

Ο ενθουσιασμός των Ελλήνων φιλάθλων θα προσφέρει πρόσθετο δέλεαρ, όχι μόνο στους αθλητές, αλλά σε όλους όσοι αγαπάμε το μπάσκετ και την Εθνική ομάδα. Κι αν με το καλό αυτή προκριθεί μπαρουτοκαπνισμένη και αποφασιστική στο Πεκίνο, πόσους αλήθεια αντιπάλους θα φοβηθεί εκεί;