Άλλος για τη «μηχανή»;

«Υπάρχει κάτι που μάλλον σ' ενδιαφέρει», είπε ο συνάδελφος Ανδρέας Κυριακόπουλος όταν αντελήφθη την πρόθεσή μου να ασχοληθώ με τον θάνατο του Φιλ Ο'Ντόνελ, αρχηγού της Μάδεργουελ. Σε λίγα δευτερόλεπτα από τον εκτυπωτή ξεπρόβαλε ένα δημοσίευμα της «Μάρκα». Επρόκειτο για καταγραφή περιπτώσεων κατά τις οποίες ποδοσφαιριστές άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποιον αγωνιστικό χώρο - ή λίγο αργότερα σε ασθενοφόρο ή νοσοκομείο. Εξαιτίας καρδιακών ή άλλων οργανικών αιτίων. Το ενδιαφέρον στοιχείο: αν και καταφανώς ημιτελής, ο μακάβριος κατάλογος της «Μάρκα» παραμένει χαρακτηριστικός!

Εξηγούμαι: η λίστα περιλαμβάνει μόνο δύο απώλειες στα προ του 2001 έτη. Μνημονεύει τον θάνατο του Πέδρο Μπερουέζο της Σεβίλλης το 1973 από καρδιακή προσβολή. Επίσης, τον χαμό του τερματοφύλακα της Μάλαγα Γκαλάρδο, το 1986, από χτύπημα αντιπάλου και όχι από κάποιο «κλασικό» παθολογικό αίτιο. Προφανώς λείπουν κάμποσα κρούσματα, ειδικώς από τα «χαμηλότερα» διαζώματα του διεθνούς ποδοσφαίρου –αυτά που σπανίως «φωτίζονται». Λόγου χάριν, δεν καταγράφεται ο θάνατος του Τσιμάγκα στην Ελλάδα –και ασφαλώς δεν είναι αυτή η μοναδική παράλειψη. Πόσοι, όμως, κρίκοι της οδυνηρής αλυσίδας από αυτούς που αφορούν τον προβεβλημένο ποδοσφαιρικό κόσμο και οι οποίοι παραπέμπουν στον 20ό αιώνα έχουν παραληφθεί; Πέντε; Δέκα; Ο,τι κι αν υποθέσουμε, πολύ δύσκολα θα αναιρεθεί η σημασία των μετέπειτα γεγονότων: από τον Αύγουστο του 2001 έως σήμερα, δηλαδή σε μια επταετία μόλις, χάθηκαν εννέα ποδοσφαιριστές επαγγελματικών –και ως επί το πλείστον γνωστών– ομάδων. Για σκέψου: τέτοιο «θανατικό» στην κατ' εξοχήν εποχή των άρτιων ιατρικών επιτελείων και της επαγγελματικής οργάνωσης των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων!

Ποιο «παιχνίδι»; Οταν η σωματική και ψυχική εξουθένωση θεωρείται «συμβατική υποχρέωση», όταν η επικίνδυνη ακροβασία στα όρια της αντοχής του ανθρώπινου οργανισμού εκλαμβάνεται ως «επαγγελματική ευσυνειδησία», τότε δεν μένουν πολλά να πεις. Ακόμα και εύλογα ερωτήματα του τύπου «να έφταιγαν άραγε τα αναβολικά στην τάδε περίπτωση;» φαντάζουν ως περιστροφές γύρω από το δέντρο, όχι είσοδος στο δάσος. Διότι αυτός που χάθηκε εξαιτίας της («άτσαλης»; «υπερβολικής»;) χρήσης αναβολικών κι εκείνος που έφυγε επειδή απλώς δεν άντεξε τους επιβαλλόμενους εξοντωτικούς ρυθμούς διαφέρουν μόνο ως προς την «τυπικώς ορθή» ή μη συμπεριφορά τους. Τους ενώνει, όμως, η βασική ιδιότητά τους: θύματα της ίδιας «κρεατομηχανής». Οσοι τη συντηρούν καλύτερα να σιωπούν αντί να αναλώνονται σε υποκριτικές ηθικολογίες και κούφια ευχολόγια.