Ο ιπτάμενος Κιθ Λάνγκφορντ

Το μπάσκετ πάνω από όλα είναι θέαμα. Το τέλειο είναι να συνδυάζεται με ουσία. Ο μεγάλος Μάικλ Τζόρνταν ήταν από εκείνους που άγγιζαν την τελειότητα. Ο Κόμπε, ο Λε Μπρον, ο Καρμέλο Αντονι δεν είναι πολύ μακριά. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι παίκτες, πολύ λιγότερο γνωστοί, που κάνουν τη δική τους προσπάθεια. Μου ήρθε η ιδέα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο, βλέποντας ότι οι Σπερς απέκτησαν τον Κιθ Λάνγκφορντ. Ποιος είναι ο κύριος, θα αναρωτηθείτε, και πολύ λογικά. Στα κολεγιακά του υπήρξε αστέρι, παίζοντας παρέα στο Κάνσας με τους Κιρκ Χάινριχ και Νικ Κόλισον.

Οι δύο τελευταίοι έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα και παίζουν στο ΝΒΑ. Ο Λάνγκφορντ τώρα παίρνει την ευκαιρία στους Σπερς, επωφελούμενος από τον τραυματισμό του Μπρεντ Μπάρι. Δεν ξέρουμε αν θα καταφέρει να σταθεί στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Το πιο πιθανό είναι πως ναι. Είναι από αυτούς, όμως, που σίγουρα κάνουν ομορφότερο το άθλημα. Με ύψος που δεν ξεπερνάει το 1,92, καρφώνει την μπάλα όπως κι από όπου θέλει. Είναι αριστερόχειρας και αυτό κάνει το όλο σκηνικό ακόμη πιο ελκυστικό (μία βόλτα στο youtube θα σας πείσει σχετικά).

Πέρυσι βρέθηκε στην Α2 της Ιταλίας, έκανε πράγματα και θάματα και αποφάσισε το προηγούμενο καλοκαίρι να επιστρέψει στις ΗΠΑ για να μπορέσει να παίξει στο ΝΒΑ. Απέρριψε πολύ μεγάλες οικονομικά προτάσεις από την Ευρώπη και ελπίζει αυτή του η επιλογή να στεφθεί με επιτυχία. Τα προσόντα τα έχει. Μένει να δούμε αν θα τον ευνοήσουν οι συγκυρίες.
ΥΓ.: Χθες κάνοντας καταγραφή των πλεονεκτημάτων των ομάδων που παλεύουν για την παραμονή τους στην Α1, γράψαμε μεταξύ άλλων το εξής: «Η Ολύμπια έχει την εξαιρετική προπονητική καθοδήγηση του Γιώργου Μπαρτζώκα, η Ολυμπιάδα ορισμένους σημαντικούς παίκτες-προσωπικότητες, ο Κολοσσός περίπου το ίδιο και το Ρέθυμνο το τσαγανό και το υψηλό προπονητικό επίπεδο του Αργύρη Πεδουλάκη». Διαβάζοντάς το ένας συνάδελφος μου είπε: «Καλά, ρε, δεν είναι πλεονέκτημα για τον Κολοσσό η παρουσία του Βαγγέλη Αλεξανδρή;».

Η απάντηση για μένα δεν ήταν και πολύ δύσκολη: «Τα πολύ ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται», του επισήμανα. Πώς όχι, άλλωστε, από τη στιγμή που μιλάμε, εκτός των άλλων, για έναν Ελληνα προπονητή που έχει σηκώσει δύο ευρωπαϊκές κούπες με Μαρούσι και Αρη. Χαρά που Ελληνας συνάδελφός του θα κάνει χρόνια να νιώσει. Μακάρι να γίνει αυτό σύντομα (πάνω από όλα για το καλό του αθλήματος), αλλά δεν το βλέπουμε. Ο «τίγρης» είναι μοναδικός και πάνω από όλα παιδί-τεφαρίκι.