Φώτα ελπίδας στον Γολγοθά της Εθνικής μπάσκετ το '08

Η σχετικά πρόσφατη εξασφάλιση του δικαιώματος διοργάνωσης του Προολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ, τον επόμενο Ιούλιο στην Αθήνα, ξανάφερε, έπειτα από καιρό, στο προσκήνιο την Εθνική ομάδα, τις δυνατότητες και τα προβλήματά της, τις προοπτικές και τα όριά της. Φυσικό ήταν, άλλωστε, αφού με εξαίρεση το τελευταίο Ευρωμπάσκετ στην Ισπανία η «επίσημη αγαπημένη» προέρχεται από κατορθώματα που σκόρπισαν συγκίνηση, υπερηφάνεια και ενθουσιασμό, με συνέπεια ο κόσμος να μην έχει εγκαταλείψει προσδοκίες και ελπίδες για κάτι ανάλογο (ή και ακόμα μεγαλύτερο!) με ό,τι επετεύχθη στο Βελιγράδι και το Τόκιο.

Εκείνο που πρέπει να ξέρουμε όλοι, πάντως, είναι ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Οχι διότι οι αντίπαλοι φαντάζουν πιο ισχυροί από άλλες φορές, ούτε επειδή οι διεθνείς μας δεν έχουν πια κίνητρα και φιλοδοξίες. Οχι, κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν ισχύει. Αλλά επειδή τελειώνουν οι αντοχές των βασικότερων παικτών της Εθνικής ομάδας, οι οποίοι, ενώ είναι γνωστό ότι ήδη έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, καλούνται σε μια ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία, όμοια με την οποία ποτέ δεν συνάντησαν μέχρι σήμερα.

Σχεδόν όλα τα παιδιά της Εθνικής είναι τέσσερα (ή και παραπάνω) χρόνια που παίζουν μπάσκετ, ουσιαστικά ασταμάτητα, είτε με τις ομάδες τους είτε με την Εθνική. Ιδιαίτερα οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, που με τις ομάδες τους πρωταγωνιστούν εδώ και χρόνια τόσο στα εθνικά πρωταθλήματα όσο και στην Ευρωλίγκα, από τη σωματική και την ψυχική κούραση κοντεύουν να γίνουν ζόμπι.

Σαν να μην έφταναν, λοιπόν, όλα όσα έχουν τραβήξει μέχρι σήμερα, έχουν μπροστά τους ένα φοβερό τετράμηνο (Μάιος, Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος) στο οποίο, πιθανότατα, μαζί με τους περισσότερους συμπαίκτες τους στην Εθνική θα πρέπει να καταβάλουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους παίζοντας στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, στα πλέι οφ των εθνικών πρωταθλημάτων, στο προολυμπιακό της Αθήνας και τέλος -εφόσον, όπως αναμένεται, προκριθούν- στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου (και ύστερα από λίγο θα πρέπει να αρχίσουν προετοιμασία με τις ομάδες τους για την αγωνιστική περίοδο 2008-09...).

Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, τα παιδιά της Εθνικής μπάσκετ έχουν μπροστά τους ένα Γολγοθά, τον οποίο για να ανέβουν -και μάλιστα με την αναμενόμενη επιτυχία- θα πρέπει από τη μία να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, από την άλλη κάποιοι να τους εξασφαλίσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Γι' αυτό ακριβώς η Ελληνική Ομοσπονδία Μπάσκετ, έχοντας από καιρό επίγνωση της κατάστασης, έσπευσε να διεκδικήσει (και τελικά να εξασφαλίσει) τη διοργάνωση του προολυμπιακού τουρνουά. Διότι για σκεφθείτε τι θα γινόταν αν κοντά σε όλα τα παραπάνω οι διεθνείς θα έπρεπε τον Ιούνιο, αντί να παίζουν στην Αθήνα, να... εκστρατεύσουν στο Πόρτο Ρίκο και μάλιστα καμιά βδομάδα πριν από τους αγώνες, ώστε να προλάβουν να εξοικειωθούν με το κλίμα, την αλλαγή της ώρας και τις γενικότερες συνθήκες.
Αρα, λοιπόν, με το προολυμπιακό στην Αθήνα μπορούμε να πούμε «πάλι καλά» και να ευχόμαστε ότι στο ραντεβού που θα δώσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης με τους διεθνείς, για την έναρξη της προετοιμασίας, θα είναι όλοι παρόντες και μάλιστα στην καλύτερη δυνατή σωματική και ψυχολογική κατάσταση.

Ανεξάρτητα, πάντως, από τις τεράστιες δυσκολίες που προαναφέρθηκαν, τα πράγματα όσον αφορά την αγωνιστική πορεία σχεδόν όλων των υποψήφιων παικτών πηγαίνουν πάρα πολύ καλά, γεγονός που όλοι ξέρουμε ότι έχει ιδιαίτερη σημασία.
Οι τέσσερις του Παναθηναϊκού, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Σπανούλης, Ντικούδης, ενώ έχουν ρόλο βασικών (με εξαίρεση τον Διαμαντίδη, που στα δύσκολα παίζει πάνω από 30 λεπτά), η αγωνιστική συμμετοχή τους κυμαίνεται από τα 15 έως τα 22 λεπτά ανά παιχνίδι, πράγμα που τους διατηρεί σε κάποια σχετική φρεσκάδα. Οσο για τον πέμπτο της παρέας, τον νεοφώτιστο Περπέρογλου, έχει το εξαιρετικό προνόμιο να μαθαίνει από πρώτο χέρι τι θα πει πραγματικά μεγάλη ομάδα, χωρίς να στερείται αγωνιστικών ευκαιριών, που πιθανότατα τον έριχναν πίσω. Αρα διπλό το κέρδος και γι' αυτόν!
Ο Παπαλουκάς έτσι κι αλλιώς στα ματς ρουτίνας της ΤΣΣΚΑ ποτέ δεν έπαιζε πολύ. Ο πρόσφατος τραυματισμός και η εξ αυτού μειωμένη μέχρι στιγμής συμμετοχή του στους αγώνες τον βοηθούν να παίρνει ανάσες για να κρατήσει περισσότερες δυνάμεις για το τέλος της περιόδου, προς όφελος τόσο της ΤΣΣΚΑ όσο και (ελπίζουμε...) της Εθνικής ομάδας. Ο Ζήσης, συμπαίκτης από φέτος του Θοδωρή στη «μεγάλη κυρία» του ρωσικού μπάσκετ, είναι πιο νέο παιδί, με περισσότερες δυνάμεις, πράγμα που συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι τελικά τα συν από τη μετακόμισή του στη Μόσχα θα είναι περισσότερα από τα πλην, που προκύπτουν λόγω του πιο φορτωμένου προγράμματος.

Για τον Φώτση μόνο η χώρα που παίζει έμεινε ίδια. Διότι η ομάδα του, η Ντιναμό Μόσχας, χωρίς τον φίλο του, τον Λάζαρο, και χωρίς Ντούντα, Αγγέλου στον πάγκο είναι αγνώριστη. Μια άλλη ομάδα, γεγονός που δύσκολα θα αφήσει ανεπηρέαστο έναν παίκτη με το δικό του -όχι ατσάλινο- χαρακτήρα.

Στο άλλο ελληνικό μέτωπο του εξωτερικού, την Ισπανία, τα πράγματα είναι λιγότερο ευχάριστα, αλλά όχι έξω από το πλαίσιο του αναμενομένου. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, για παράδειγμα, έχει όλο και μικρότερη συμμετοχή στη Ρεάλ, αλλά αυτό έπρεπε να το είχε προβλέψει ο ίδιος όταν διάλεγε τη συγκεκριμένη ομάδα με το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Τα λάθη, λοιπόν, πληρώνονται (ακόμα κι αν ακριβοπληρώνεσαι, όπως ο Λάζαρος), ενίοτε, μάλιστα, αν είσαι καλός αποδέκτης, διδάσκουν κιόλας... Οσο για τον Πελεκάνο, αξιοποίησε με πολύ καλό τρόπο την ευκαιρία που είχε όταν χτύπησε ο Μουμπρού και τώρα περιμένει ένα νέο «λαχείο» για να προωθηθεί στην ιεραρχία της Ρεάλ, μιας ομάδας με πολύ υψηλούς στόχους φέτος.

Στην Ισπανία είναι και ο αρχηγός Μιχάλης Κακιούζης. Οχι πια στη Βαρκελώνη, αλλά στη Βαλένθια με προπονητή τον Κατσικάρη. Αν και είναι ο μεγαλύτερος, έχει αποδείξει ότι δεν πτοείται. Αν δεν τρομάζει ούτε από το πρόγραμμα-βουνό που έχει μπροστά της η Εθνική, αυτό σημαίνει ότι είναι βιονικός τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή!

Αφησα τελευταία τα παιδιά του Ολυμπιακού, που, παρ' ότι η ομάδα τους δεν πάει όσο θα περίμενε κανείς καλά, δεν σταματούν στιγμή να μας εκπλήσσουν με τον πιο θετικό τρόπο. Πρώτος πρώτος ο Πρίντεζης, που οπλισμένος με αυτοπεποίθηση από την περσινή θητεία του στην Ολύμπια, βγάζει όλο και περισσότερα πράγματα στο παρκέ, γεγονός που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα του εξασφαλίσει την πρώτη πρόσκλησή του στη μεγάλη Εθνική!

Ανάλογη είναι η πορεία και του Βασιλειάδη, ενός παίκτη που (κυρίως με το φοβερό του σουτ, αλλά και την ικανότητά του στο ανοιχτό γήπεδο) δείχνει να εκμεταλλεύεται όλες τις ευκαιρίες που του δίνει ο προπονητής του. Σε σταθερή πορεία ανόδου και ο Μπουρούσης, που δεν πτοείται ούτε από την παρουσία του Τζάκσον ούτε του Τσακαλίδη, με αποτέλεσμα να είναι πια βασικός και αναντικατάστατος! Τέλος, ο Βασιλόπουλος, με μεγαλύτερο επιθετικό αέρα από ποτέ, είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της φροντ λάιν και των γκαρντ και φυσικά άκρως απαραίτητος όταν η ομάδα πρέπει να δουλέψει, όχι μόνο στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα.

Αφησα τελευταίο τον αστέρα του μέλλοντος, Κώστα Κουφό, τον 18χρονο Ελληνοαμερικανό που κατέπληξε το καλοκαίρι με την Εθνική Εφήβων και τώρα πρωταγωνιστεί στην ομάδα του Οχάιο Στέιτ (NCAA). Εχει πράγματι σπουδαίο ταλέντο. Ομως αμυντικά θα πρέπει να διδαχθεί πάρα πολλά, ενώ επίσης θα χρειαστεί να βελτιώσει την έκρηξή του και να μάθει να βάζει το κορμί του πιο δυνατά σε όλες τις φάσεις. Προς το παρόν, χωρίς να λέω ότι δεν έχει θέση στην ομάδα, νομίζω ότι έχει περισσότερα να διδαχθεί παρά να προσφέρει. Γι' αυτό, λοιπόν, ψυχραιμία, λίγα λόγια και πολλή δουλειά.