Το συμφέρον της (αδιαπραγμάτευτης) στοχοπροσήλωσης

H δήλωση Ζήκου είναι σαν το φρέσκο γάλα. Εχει «ημερομηνία κατανάλωσης» μόνον ολίγες, δυο-τρεις, ημέρες. Εφερε μερικά sms την Κυριακή το βράδυ στις εκπομπές, γέμισε αρκετό χρόνο στις ραδιοτηλεοράσεις και κάμποσο χώρο στις εφημερίδες, ήρθε, παρέρχεται. Οπως εκείνη (όχι ακριβώς δήλωση, ευθύ παράπονο μες στα μούτρα του Νικάκη τότε, έπειτα από ήττα του Παναθηναϊκού στην Τούμπα) του Σαραβάκου.

Σήμερα, καμιά εικοσαριά χρόνια μετά, εάν σου πουν Σαραβάκος, δεν λες «α, ναι, εκείνος που την είχε πέσει» κ.λπ. Λες, απλώς, ο «πιο Ευρωπαίος» Ελληνας επιθετικός της δεκαπενταετίας 1980-95. Κατά το 2015-20, όταν σου πουν Ζήκος, δεν θα 'ναι «εκείνος που την έπεσε» κ.λπ. Θα 'ναι (και τότε υποψιάζομαι έως φοβάμαι...) «ο μοναδικός Ελληνας ποδοσφαιριστής που έχει παίξει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ».

Εδώ, στα σημαντικά και στα κεφαλαιώδη, δεν υπάρχει ημερομηνία λήξεως. Τα υπόλοιπα, τα ασήμαντα, τα παίρνει το ποτάμι της ζωής. Η κουβέντα του Ακη στο Νέο Φάληρο ήταν, εμφανώς, «εκτός θέματος». Δεν προέκυπτε από το ίδιο το παιγνίδι που μόλις είχε λήξει, δεν προέκυψε μέσα από διαδικασία ερωταπαντήσεων στη μεικτή ζώνη, δεν έβγαινε καν από το περιρρέον κλίμα. Το οποίο, με ό,τι κι αν ο Τύπος διάλεξε να προβάλει, ήταν γενικώς (μεταξύ «κόκκινων» και «κίτρινων») φιλικό.

Οπως ήταν το Καραϊσκάκη, ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το νωπό παρελθόν από το οποίο έχει μείνει μονάχα η συνήθης ηχορύπανση, εκκλησία. Βλέποντας τον Μορέτο να κάνει ανενόχλητος την προθέρμανσή του ή τον Ριβάλντο να εκτελεί κόρνερ, ανακλαστικά έρχονταν στο νου παλαιότερες εικόνες του Εμπέντε ή του Σορεντίνο στην ίδια (μεγάλη) περιοχή. 'Η του Μπασινά, που έπρεπε να πάρει την άδεια των χουλιγκάνων για να παίξει την μπάλα, στο ίδιο σημαιάκι. Τώρα... κατηχητικό!

Η ατάκα του (επί 90 λεπτά υπέροχου στην απόδοσή του, για τα δικά μου λεφτά κορυφαίου παίκτη στο ντέρμπι) Ζήκου θα μπορούσε να βρει εύλογη θέση στις αποφορτισμένες συνθήκες συνέντευξης «γενικού ενδιαφέροντος» σε κάποιο π.χ. περιοδικό. Φερ' ειπείν, σε συζήτηση τύπου «άμα έχεις ζήσει αγριότητα Ποντίκη ή Δημητρόπουλου» (προ Μονακό) κ.λπ. Οπως και να 'χει, το πράγμα θα πάρει τον δρόμο των όποιων συνεπειών κι ύστερα, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, ο φάκελος θα κλείσει.

Του Σαραβάκου, στις εποχές πανίσχυρου σε προσκήνιο-παρασκήνιο Παναθηναϊκού, είχε κλείσει απαλλακτικά. Θεωρήθηκε ότι η λέξη δεν απάδει προς (είναι, αν θέλετε, συμβατή με) τη «γλωσσική οικονομία» του γηπέδου. Πτυχή δικονομικού ενδιαφέροντος μπορεί κανείς, ιδίως εάν έχει σπουδάσει στα νιάτα του νομικά, να βρει στο τι θα ελεγχθεί. Η λέξη ή η (δυσμενής) κρίση. Εάν, αντί χεσμένοι, έλεγε φοβισμένοι, θα 'ταν εντάξει;

Ολο αυτό όμως είναι το ασήμαντο κομμάτι. Υπάρχει και το σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι η ΑΕΚ, με τα προτερήματα και με τις αδυναμίες της, κάνει καλό πρωτάθλημα. Με εννέα νίκες και μονάχα ένα λάθος (Ηρακλής) σε 12 αγώνες. Είναι ό,τι είχε θέσει ως καθαρό στόχο από το καλοκαίρι, «πάμε για το πρωτάθλημα», να είναι: Ισότιμη, μολονότι στηριγμένη σε πιο χαμηλό προϋπολογισμό, διεκδικήτρια του τίτλου.

Συνεχίζοντας στην ίδια ρότα, της ελαχιστοποίησης των λαθών (τύπου Ηρακλή) και της επιμονής στις καίριες νίκες (τύπου Χαριλάου, Νέας Σμύρνης, Ξάνθης), έχει καλές πιθανότητες να το(ν) κατακτήσει. Η αποδεδειγμένη δυνατότητά της να αναπτύσσει εκ των έσω εξισορροπιστικούς μηχανισμούς ψυχολογικής αντοχής και να διαχειρίζεται τα πράγματα δίχως τρελά σκαμπανεβάσματα είναι ωφέλιμο όπλο στον «πόλεμο των 30 αγωνιστικών».

Συνεπώς η εικόνα που... φιλοτεχνούν, των bad losers που πάντοτε θα βρουν κάτι για να μουρμουρίζουν, αδικεί την ίδια τη ζώσα πραγματικότητά τους. Κι είναι ευθύνη πρωτίστως των παλαιών (του προέδρου Νικολαΐδη, του Δέλλα, του Ζήκου) που έχουν βιώσει από τα τέλη των 90s την αληθινή αγριότητα και ξέρουν τι σημαίνει να χάνεις το μυαλό σου, να μη χύνουν νερά σε τέτοιους (δυνητικά αυτοκαταστροφικούς) μύλους.

Το χρέος τους, κι όχι λιγότερο το συμφέρον τους, είναι η αδιαπραγμάτευτη στοχοπροσήλωση.