Η «καλή στρατιώτης» Φάνη...

«Οι λέξεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό», έλεγε ο Κίπλινγκ. Το απόφθεγμα το δικαιώνουν ανελλιπώς τα καθεστωτικά κλισέ και δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση αυτά που αφορούν, άμεσα ή έμμεσα, το ασφαλιστικό. Σε μία χώρα στην οποία τα αυθαίρετα των υπουργών βαφτίζονται «αναψυκτήρια» και την έννοια «δικαίωμα» την εκτοπίζει τεχνηέντως η λέξη «προνόμιο» (ώστε η άρση του να προβάλλεται ως πράξη... απονομής δικαιοσύνης!), η καθεστωτική κουτοπονηριά σκαρφίζεται πολλές απάτες. Λεκτικές σε πρώτο πλάνο, πολιτικές σε δεύτερο. Κλασικό παράδειγμα: αυτός καθ' αυτός ο όρος «ευγενή» ή «αριστοκρατικά» Ταμεία...

Ακούς «ευγενή Ταμεία» και, αν είσαι αδαής κι ανενημέρωτος, φαντάζεσαι θησαυροφυλάκια που μοιράζουν αφειδώς συντάξεις... βαρώνων και λόρδων! Η επόμενη σκέψη σου είναι: «μωρέ, ακόμα κι αν πρόκειται για υπεξαίρεση, καλά θα κάνουν να τους βάλουν χέρι. Τι θα πάθει δηλαδή κάποιος εάν αντί 3.500 ευρώ πάρει σύνταξη 3.200; Θα χάσει η Βενετιά βελόνι;». Ακόμα κι αν δυσκολεύεσαι να πιστέψεις το παραμύθι, σύμφωνα με το οποίο το προϊόν της υπεξαίρεσης θα κατευθυνθεί στο ΙΚΑ, η αρπαγή σού φαίνεται δίκαιη ή έστω ανεκτή, ως μορφή άμεσου φόρου. «Ας τα πάρει κι ας τα δώσει όπου θέλει -να καλύψει ελλείμματα και μαύρες τρύπες». Ολα αυτά χάρη στον θαυματουργό όρο «ευγενή Ταμεία»...

Πόσο «αριστοκρατικό» όμως είναι ένα Ταμείο όπως αυτό των δημοσιογράφων, το οποίο αφενός δεν απομυζεί καμία κρατική χρηματοδότηση κι αφετέρου χορηγεί στο 41,5% των ασφαλισμένων του συντάξεις κάτω των χιλίων ευρώ; Πόσο μοιάζει με συντεχνία βαρώνων ένα Ταμείο που την ανώτερη σύνταξή του, αυτή των 2.700 ευρώ, τη χορηγεί σε εννέα (!) άτομα και το οποίο δεν συμπεριλαμβάνει στο «κλιμάκιο» 2.400- 2.700 ευρώ παρά μόνο το 3% των ασφαλισμένων του; Σε τελική ανάλυση πόσο «κρίσιμο» για την «επίλυση» του ασφαλιστικού είναι ένα Ταμείο που χορηγεί, σήμερα, μόλις 2.056 συντάξεις; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Ομοίως και η λεκτική απάτη: χαρακτηρίζοντας «ευγενή» τα Ταμεία που είναι απλώς υγιή, αυτάρκη και ουδόλως ελλειμματικά, η καθεστωτική ρητορική «διανέμει» σε μαζική κλίμακα παραισθησιογόνα. Αν τα καταναλώσεις, μπορεί να «τα δεις» όλα. Ισως φανταστείς σε ρόλο επίδοξου «σωτήρα» του ασφαλιστικού την (ίδια) κυβέρνηση που επί τρία συνεχή έτη (2005-2007) έχει προβεί σε ισάριθμες χαριστικές ρυθμίσεις για τις οφειλές επιχειρήσεων, με προσφορά 80 δόσεων και περικοπές έως και 80% στις προσαυξήσεις. Την (ίδια) κυβέρνηση που άφησε την εισφοροδιαφυγή να εκτιναχθεί στα 4,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Την (ίδια) κυβέρνηση που «μεγαλούργησε» με τα δομημένα ομόλογα.

Δυστυχώς για αυτήν την κυβέρνηση, ανέδειξαν την απροθυμία της κοινωνίας να καταναλώσει παραισθησιογόνα τόσο ο «πρώτος γύρος» των κινητοποιήσεων εναντίον των σχεδίων της (12 Δεκεμβρίου) όσο και οι δημοσκοπήσεις που η ίδια ανέμενε για να κρίνει εάν έπρεπε να αναπροσαρμόσει την τακτική της. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχε «ξεκαρφωθεί» από την υπουργική καρέκλα ο... φακίρης Β. Μαγγίνας κι ας συνέχιζε τα «μαγικά» και τις αλχημείες, μεταμορφώνοντας το «σιδερόφραχτο» σπίτι του σε «ξενοδοχείο» και «αναψυκτήριο» συνάμα -«αυτά 'ναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες», όπως τραγουδούσαν και οι Κατσιμιχαίοι. Δεν θα τον είχε διαδεχθεί η «καλή στρατιώτης» Φάνη Πετραλιά: κάτι σαν «υπηρεσιακή προπονήτρια», που ακόμα κι αν «καεί» σ' αυτήν την αποστολή δεν θα χαλάσει κι ο κόσμος. Ισως ούτε η «ζαχαρένια» της ίδιας. Αρκεί να μην πάρουν τα «βόλια» τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Αλογοσκούφη ή κάποιο από τα κορυφαία, φιλόδοξα στελέχη της παράταξης...