H απόσταση βοηθά

Εχω την καλή διάθεση να πιστέψω ότι ο Ζοσέ Πεσέιρο αφήνει στην Αθήνα τον Γιώργο Καραγκούνη επειδή έχει κουραστεί από τις υποχρεώσεις του με την Εθνική και τον Παναθηναϊκό. Από την άλλη, ξέρω ότι οι διπλωματικές διαθεσιμότητες δεν είναι από τα σπανιότερα φαινόμενα στο ποδόσφαιρο. Οτι αν συνήθως τα μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, ακόμα περισσότερο ένα σύντομο trial separation μπορεί να αναθερμάνει μια στραβωμένη σχέση. Ακόμα λοιπόν κι αν η παραμονή του Γιώργου Καραγκούνη στην Αθήνα ήταν επιβεβλημένη λόγω υπερκόπωσης, η απόσταση μπορεί να βοηθήσει τη σχέση του «τυπάρα» με τον Πορτογάλο προπονητή του. Πριν, λοιπόν, οι δρόμοι παίκτη και προπονητή ξανασμίξουν, μερικές παρατηρήσεις για έναν ποδοσφαιρικό γάμο που εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε διαζύγιο.

Ανεξάρτητα από το ποιος τον πρότεινε, ο Βέλιτς, ο Λιβαθηνός ή οποιοσδήποτε άλλος, ο Γιώργος Καραγκούνης τελικά ήταν μια επιλογή του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Και μόνο η αμοιβή του Καραγκούνη, που είναι κοντά στο εκατομμύριο, τον κάνει επιλογή του αφεντικού. Μόνο που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, παρά το κόστος, δεν μοιάζει να υπερασπίζεται την επένδυσή του.

Κατ' αρχάς, σε αποδυτηριακό επίπεδο. Διότι η σχέση του Πεσέιρο με τον Καραγκούνη μπορεί να είναι αμοιβαίας εκτίμησης, όπως γράφτηκε, αλλά στο γήπεδο μοιάζουν να προσπαθούν να κρατήσουν την εκτίμησή τους κρυφή. Δεν είναι δείγμα εκτίμησης του προπονητή στον παίκτη το να του φωνάζει από το πρώτο δεκάλεπτο πού θέλει να τον βλέπει να παίζει. Αντίστοιχα, δεν είναι δείγμα της εκτίμησης ενός παίκτη στον προπονητή του το να κουνάει το χέρι με προς τα πίσω γυρισμένη την πλάτη, στην κλασική κίνηση «παράτα με ήσυχο...». Οπως συνέβη στο ματς με τον Πανιώνιο.

Ο αντίλογος είναι «αυτά συμβαίνουν στα γήπεδα». Φυσικά και συμβαίνουν. Και όταν συμβαίνουν τα θυμόμαστε. Διότι τέτοιες σκηνές έχουν συμβεί με τον Ριβάλντο, τον Ζιοβάνι, τον Καστίγιο, αλλά όχι και με τον «Κάρα», που ποτέ δεν ήταν βέβαια ευτυχισμένος όταν τον έκαναν αλλαγή, αλλά και ποτέ δεν στράβωνε όπως σήμερα.

Ενα στοιχείο που περιπλέκει την υπόθεση του Καραγκούνη είναι ότι επιστρέφει στην Ελλάδα για να ξανασυναντηθεί με ανθρώπους που είχε συμπάθειες ή αντιπάθειες. Εχοντας το προηγούμενο και γνωρίζοντας κανάλια και σχέσεις μέσα στον Παναθηναϊκό, είναι πολύ εύκολο για τον Καραγκούνη μια φράση, ακόμα και μια επιστολή που δημοσιεύεται, να τη θεωρήσει γνώμη και του αφεντικού.

Είναι θέμα του Τζίγκερ να εκτιμήσει τα γεγονότα. Με το μάτι, όμως, από τη συμπεριφορά στο γήπεδο δύο εκ των σταρ του φετινού Παναθηναϊκού, των Καραγκούνη και Ιβανσιτς, δεν μοιάζουν ευτυχισμένοι. Από τη στιγμή που και ο Τζίγκερ βλέπει το ίδιο, έρχεται η στιγμή του Βέλιτς, που πρέπει να διερευνήσει αν παίκτες και προπονητής μπορούν να συνεργαστούν. Και μόνο αν δεν μπορούν θα είναι ο χρόνος για μέτρα. Για την ώρα η μέθοδος που ακολουθείται είναι η επίσημη αδιαφορία με ανεπίσημη απαξίωση του παίκτη. Μια μέθοδος που εφαρμόστηκε και στο παρελθόν. Μετά τη Ριζούπολη, με τους losers που απομακρύνθηκαν σήμερα να είναι η ραχοκοκαλιά της Εθνικής Ελλάδας.


Οπως και με τις ερωτικές σχέσεις, ο πολιτισμός δεν φαίνεται στον τρόπο που οι άνθρωποι συναντιούνται, αλλά στον τρόπο που χωρίζουν. Και ο τρόπος που χώρισαν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με τον Ηρακλή δεν ήταν ακριβώς υπόδειγμα πολιτισμένου «διαζυγίου». Από τη στιγμή που η διοίκηση του Αντώνη Ρέμου αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Μανέλ Φερέρ, ήταν δεδομένο ότι εκτός από τις μεταγραφές και ο προπονητής θα ήταν επιλογή του Ισπανού, οπότε ο Γιοβάνοβιτς ήταν τελειωμένος. Σε αυτό το σημείο το σαβουάρ βιβρ της διοίκησης απέναντι σε έναν προπονητή επιβάλλει να τον καλέσει στο γραφείο και να του ανακοινώσει την απόφασή της. Το να αφήνει να του φορτώνουν έναν παίκτη γνωρίζοντας ότι θα παραιτηθεί είναι συμπεριφορά Πόντιου Πιλάτου, που δεν θέλει να πάρει το κρίμα στον λαιμό του. Και η φράση του Αντώνη Ρέμου «δέξου τον παίκτη και αν δεν τον θέλεις, μην τον χρησιμοποιείς», περισσότερο από στήριξη δείχνει ενοχή απέναντι σε έναν προπονητή που μπορεί να μην παράτησε τη Ρεάλ Μαδρίτης για να αναλάβει τον Ηρακλή, αλλά ούτε και αυτό που θα φέρει ο Φερέρ προβλέπεται να το κάνει.

Μια διαφορά στη σχέση του Φερέρ με τον Ηρακλή, σε σύγκριση με την αντίστοιχη στον Αρη, είναι η πείρα της διοίκησης. Παρά τις αρχικές αμφιβολίες μου ότι σε περίπτωση ρήξης της σχέσης του Αρη με τον Φερέρ ο Ισπανός θα μπορούσε να διαλύσει την ομάδα, η πραγματικότητα αποδείχθηκε άλλη. Εχοντας τον Γιάννη Κόντη στη διοίκηση, που κι αυτός είναι μάνατζερ, ο Αρης διέκοψε τη σχέση του με τον Φερέρ χωρίς η ομάδα να έχει σημαντικούς κλυδωνισμούς. Στον Ηρακλή, όμως, ούτε ο Ρέμος, ούτε ο Σαρηκεχαγιάς, ούτε ο Ξανθόπουλος έχουν πείρα από ανάλογες σχέσεις, με τον κίνδυνο από συνεργάτες να μπορούν να μεταβληθούν σε ομήρους του Φερέρ.

Το πώς ένας υπάλληλος ή συνεργάτης μπορεί να γίνει αφεντικό το έχει περιγράψει με ακρίβεια ο Χάρολντ Πίντερ στον «Υπηρέτη». Στην κινηματογραφική έκδοση του θεατρικού έργου τον ρόλο του υπηρέτη έχει ο Ντερκ Μπόγκαρντ, της γκόμενάς του η Σάρα Μάιλς και του αφεντικού, που καταλήγει να γίνει υποχείριο του υπηρέτη του, ο Τζέιμς Φοξ. Οσοι δεν έχετε δει την ταινία όπου τη βρείτε ρίξτε της μια ματιά. Οσοι δεν τη βρείτε μπορείτε να παρακολουθήσετε τη δημοσιογραφική έκδοσή της στα γραφεία της «SportDay». Οπου μια μέρα ανακαλύψαμε ότι οι Τσοχελάκηδες έχουν τελειώσει και όλοι είμαστε στη δούλεψη του Χόρχε Μαζιά. Χρειάστηκαν οι Αργεντινοί για να μας ανοίξουν τα μάτια.

Προχθές στο διαμάντι του καθημερινού αργεντίνικου αθλητικού Τύπου, την έγκριτη «Ole», δημοσιεύτηκαν δύο άρθρα από τον ίδιο συντάκτη. Συγγνώμη, όχι από συντάκτη, αλλά από εκδότη. Με αυτή την ιδιότητα αναφερόταν ο Γιώργος Μαζιάς και στα δύο άρθρα, με ακόμα πιο εντυπωσιακό το στοιχείο ότι ενώ το ένα αναφερόταν στους Αργεντινούς του Ολυμπιακού, το άλλο αναφερόταν στον Φερνάντο Μπελούτσι. Το να γράφει Ελληνας δημοσιογράφος για παίκτη του αργεντίνικου πρωταθλήματος είναι το αντίστοιχο με το να έγραφε στη «SportDay» ο Daniel Avellaneda τη γνώμη του για τον Φανούρη Γουνδουλάκη. Συμπερασματικά, το φαινόμενο «Μαζιάς» δεν σταματάει πουθενά. Μετά τη «SportDay» η «Ole», σύντομα η «Clarin», ακολουθεί η «Equipe» και σύντομα στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Μαζιά θα ανήκει και η «Corriere della Sera». Και λογικά η επόμενη ερώτηση είναι η εξής: «Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να σταματήσει τον Μαζιά;». Η απάντηση είναι προβλεπόμενη: «Ενας από τους δύο super heroes της "SportDay". Ο Διονύσης Ελευθεράτος ή o Δημήτρης Μπαλής».

Μετά τον επιτυχημένο αγώνα ενάντια στις κάμερες σε δημόσιους χώρους, ο Διονύσης Ελευθεράτος πρέπει να κοιτάξει και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται. Το ίδιο ισχύει και για τον Δημήτρη, που το χθεσινό σχόλιό του «Οι τεχνολογίες της GM επικράτησαν στη Σανγκάη» άγγιξε το πρόβλημα του καθημερινού Ελληνα για βιοαιθανόλη από ζαχαροκάλαμο, αλλά όχι και τις ανάγκες των συναδέλφων του, που υποφέρουν κάτω από το κνούτο του αδίστακτου Μαζιά.

Διαβάζοντας, λοιπόν, το άρθρο του Δημήτρη για τα νέα καύσιμα, που θα λύσουν το πρόβλημα του φαινομένου του θερμοκηπίου, θυμήθηκα κάτι άλλο. Την υστερία που είχε πιάσει τους έγκριτους συναδέλφους μετά τον περσινό ζεστό Δεκέμβριο. Σύσσωμος ο οικολογικά ευαίσθητος Τύπος ωρυόταν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, που χτυπάει τον πλανήτη και όλοι μας το καταλαβαίνουμε από τη ζέστη που έχει η Ελλάδα. Φέτος, έπειτα από ένα από τα πιο κρύα φθινόπωρα, μούγκα στη στρούγκα. Γιατί τι να πεις; Οτι την Ελλάδα τη χτυπάει το φαινόμενο της κατάψυξης;

Τα προηγούμενα δεν τα γράφω για να πω ότι δεν υπάρχει κίνδυνος από το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τα γράφω για να πω ότι το φαινόμενο δεν μπορεί να είναι αντιληπτό στην καθημερινή ζωή μας. Διάβαζα ότι αν η θερμοκρασία του πλανήτη ανέβει ένα βαθμό, οι αλλαγές θα είναι βιβλικές. Και τη διαφορά ενός βαθμού δύσκολα την καταλαβαίνει άνθρωπος. Τώρα το ότι τα Μέσα τα βολεύει να τρομοκρατούν τον κόσμο φέρνοντας το φαινόμενο στα μέτρα τους και να δείχνουν μαραμένα ραπανάκια λέγοντας «να τι κάνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου», είναι μια άλλη ιστορία. Βασίζεται στη φύση της τηλεόρασης ως Μέσου, που πρέπει να δείχνει ακόμα και το πιο περίπλοκο θέμα με μια νιανιά προσέγγιση, ώστε να το καταλάβει και ο τελευταίος ηλίθιος. Παράδειγμα, το History Channel.

Το οποίο ξεκίνησε σαν σοβαρό κανάλι που θα αναλύει την ιστορία και έχει καταλήξει σαν τις εκδηλώσεις της χούντας με την «Πολεμική αρετή των Ελλήνων», που ένας ταγματάρχης στο Παναθηναϊκό Στάδιο χώριζε τους φαντάρους μισούς μισούς. Οι μισοί ντυνόντουσαν Ελληνες, οι μισοί Πέρσες, έβγαινε στα μεγάφωνα ο Γιώργος Οικονομίδης, έλεγε «και τώρα η Μάχη του Μαραθώνα» και τουρλουμπούκι πλακωνόντουσαν με τα ξύλινα δόρατα και τα σπαθιά. Αντίστοιχα, στο History Channel ακούγεται μια μπάσα, πομπώδης φωνή με αγγλική προφορά «και τότε ο Καίσαρας πέρασε τις Αλπεις» και στην εικόνα βλέπεις έναν καραφλό και δέκα κομπάρσους να κάνουν τον Καίσαρα και τη λεγεώνα του.