Τα παιδία παίζει, μα ένα ξεχωρίζει...

Λένε ότι οι παίκτες είναι «μεγάλα παιδιά» - κι αν κάποια από τις δύο λέξεις τίθεται εν αμφιβόλω αυτή είναι το «μεγάλα». Ποιος είπε όμως ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά με τους προπονητές; Συχνά ακούς τις δηλώσεις τους και διερωτάσαι πώς στην ευχή τόσο... παιδικό πείσμα αναβλύζει από στόματα που τα «περικυκλώνουν» βαθιές ρυτίδες. Το νόστιμο είναι ότι καμιά φορά τούτη η «παιδικότητα» ξεπηδά από ανθρώπους, τους οποίους σχεδόν πάντα χαρακτηρίζει άτεγκτη σοβαρότητα. Παράδειγμα: κάποτε, ο Φερνάντο Σάντος...

Θυμάστε εκείνο το 3-0 της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ, την περίοδο 2005-06; Οι «πράσινοι» διαμαρτυρήθηκαν -όσο επέτρεπε το τελικό σκορ- για ένα γκολ του Γκέκα που κακώς είχε ακυρωθεί, στο 0-0. Πέρασε μία εβδομάδα και αίφνης ο νικητής Σάντος αποφάσισε, σε πείσμα της πραγματικότητας και των... τηλεοπτικών τεκμηρίων, να υποστηρίξει την άποψη ότι το γκολ του Γκέκα ορθώς είχε ακυρωθεί. Αποτέλεσμα: η συζήτηση περί διαιτησίας -στο συγκεκριμένο ντέρμπι- αναζωπυρώθηκε, δίχως καν να προσπαθήσει γι' αυτό ο Παναθηναϊκός. Επικοινωνιακά άστοχος; Ασυζητητί. Επί της ουσίας ανυπόστατος; Ασφαλώς. Παρ' όλα αυτά, ο ισχυρισμός του Σάντος εξέπεμψε κάποια γοητεία: μια δήλωση τόσο άσκοπη και απρόβλεπτη συνάμα μπορούσε να αποδοθεί μόνο σε αυτό το «κάτι» που μοιάζει με παιδικό, πεισματώδη αυθορμητισμό.

Αν το ποδόσφαιρο παραμένει (ακόμη) παιχνίδι, ας δεχθούμε τα «παιχνιδίσματα» και των προπονητών! Οχι για να συνυπογράφουμε -κάθε άλλο- τις εκάστοτε αλλόκοτες «διαγνώσεις» τους, αλλά για να τις εκλαμβάνουμε ως αλατοπίπερο στα «κυρίως πιάτα» των ποδοσφαιρικών παραστάσεων ή ως επιδόρπιο. Το «επιδόρπιο» που προσέφερε ο Τάκης Λεμονής στα μεθεόρτια του ντέρμπι εμπεριείχε την εκτίμηση ότι η ΑΕΚ δεν «κυνήγησε» τη νίκη. Αναρωτιέσαι κατά πόσο η επιστράτευση Παππά και Μπλάνκο δικαιώνει αυτήν την άποψη, αλλά πώς να προλάβεις να ασχοληθείς περισσότερο με το θέμα όταν ο Λορένσο Σέρα Φερέρ θέτει επί τάπητος ακανθώδη φιλοσοφικά ζητήματα; Η εμφατική εμμονή του στην ιδέα πως όταν δύο ομάδες ισοβαθμούν στην κορυφή πρωτοπόρος θεωρείται η... δική του, διαθέτει κάτι παραπάνω από το πείσμα του μαθητή της παλιάς εποχής που λέει στον δάσκαλο: «Κύριε, κύριε, εγώ πρέπει να είμαι σημαιοφόρος - έχω το ίδιο ύψος με τον Βρασίδα, αλλά είμαι ομορφότερος». Το δόγμα Φερέρ αποπνέει ένα βαθύτατο αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τους ιδρυτές της ΑΕΚ που έδωσαν στην ομάδα τη συγκεκριμένη ονομασία: ελλείψει άλλων κριτηρίων, «μετρά» η αλφαβητική σειρά. Υπάρχει άραγε άλλη εξήγηση για την ετυμηγορία Φερέρ; Ενας Φερέρ ξέρει...

Το κακό με τον Φερέρ είναι ότι, εξαιτίας της συνολικής απωθητικής του συμπεριφοράς, κάθε «παιχνίδισμά του» φαντάζει ως εκδήλωση αλαζονείας. Ακόμη κι όταν είναι ανώδυνο. Οι άλλοι προπονητές ενίοτε δείχνουν παιδιά ιδιότροπα, επιπόλαια, δύστροπα, εκνευρισμένα. Εκείνος δείχνει παιδί που φιλοδοξεί να είναι δάσκαλος και «παιδονόμος» μαζί. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι συνάδελφοι λένε πως στην Ισπανία δεν συμπεριφερόταν κατ' αυτόν τον τρόπο. Εδώ, όμως, δείχνει να θεωρεί τους πάντες υφισταμένους του. Εάν ισχύει, όντως, το «άλλος Φερέρ εκεί- άλλος Φερέρ εδώ», τα πράγματα είναι χειρότερα. Διότι το παιδί που ανέκαθεν είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του μπορείς, υπό προϋποθέσεις, να το ανεχθείς. Οχι όμως και το παιδί που (νομίζει ότι) ξαφνικά έγινε ο Κορτέζ ανάμεσα στους ιθαγενείς. Πάει πολύ.