Ο «Ρίμπο»... έχασε, η ΑΕΚ θα δούμε

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Στο σύνολο του ματς η ΑΕΚ ήταν καλύτερη. Το ότι έγινε καλύτερη μετά τον τραυματισμό του Λεντέσμα και την καθίζηση του Ολυμπιακού δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για μία ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, όπως οι «ερυθρόλευκοι». Ας είχαν φροντίσει να έχουν λύσεις, ας είχαν φροντίσει να μην παθαίνουν ανά δέκα μέρες και μια θλάση. Πάντως, δικαιολογία όταν κάνεις πρωταθλητισμό και διακρίνεσαι στην Ευρώπη του τύπου «έχασα έναν παίκτη από τραυματισμό κατά τη διάρκεια του ματς και γι' αυτό δεν έπαιξα καλά» δεν υπάρχει. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι, όμως, και για την ΑΕΚ ότι ήταν καλύτερη, αλλά έχασε. Πρώτον, γιατί έχασε από έναν εμφανώς κουρασμένο Ολυμπιακό. Δεύτερον, γιατί έχασε από έναν Ολυμπιακό που έπαιζε έχοντας σχεδόν όλα τα «όπλα» του σε κακή βραδιά. Και τρίτον, γιατί σε ματς που κρίνουν τίτλους και βρίσκεις τον αντίπαλο έτσι τον νικάς. Διαφορετικά στο τέλος σού φταίει η μία κίτρινη, το ανάποδο πλάγιο, το φάουλ που θα μπορούσε να δοθεί κι άλλα χαριτωμένα σχόλια που δεν πείθουν κανέναν. Ούτε φυσικά μπορεί να είναι δικαιολογία ότι αυτό το ντέρμπι το χάσαμε, αλλά τουλάχιστον παίξαμε, αλλά σε αυτό με τον Παναθηναϊκό δεν είχαμε παίξει...

Ο Ολυμπιακός, έχοντας σε κακή βραδιά όλα τα αστέρια του (ο Λούα Λούα, ο Γκαλέτι -κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο- ο Στολτίδης, ακόμα ακόμα και ο «Τζόλε» που απλώς ήταν λιγότερο αρνητικός και όχι θετικός, ήταν εκτός παιχνιδιού) και με ισοπαλία να έφευγε με βάση την εικόνα του ματς, ικανοποιημένος θα ήταν. Και τέλος πάντων έστω και με δική του ευθύνη έπαιζε ματς τίτλου, έχοντας στη σύνθεσή του τον Πάντο και τον Μενδρινό που δεν είναι κακοί, αλλά που όταν είσαι ΑΕΚ και θέλεις να πάρεις πρωτάθλημα ύστερα από 14 χρόνια, πρέπει να μπορείς να τους κερδίζεις. Κι όμως η ΑΕΚ όχι δεν τους κέρδισε, αλλά έχασε κιόλας.

Αυτό συνέβη, κατά την άποψή μου, για δύο βασικούς λόγους. Μάλλον εξαιτίας των δύο πρωταγωνιστών. Του αρνητικού και του θετικού. Ο ένας ήταν ο Ριβάλντο. Ο Βραζιλιάνος δεν έχασε απλώς την καλύτερη ευκαιρία της ΑΕΚ (αυτή χάνεται) με την κεφαλιά στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, αλλά... εμπόδισε την ομάδα του να νικήσει. Κρατούσε υπερβολικά την μπάλα, δεν άφηνε την ομάδα να βγει στην κόντρα, σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις που η «Ενωση» βγήκε με παίκτη παραπάνω, ο «Ρίμπο» έκανε μία τρύπα στο νερό, σπαταλώντας την ευκαιρία η ομάδα του να φτάσει σε τελικές προσπάθειες, τη στιγμή που κυριαρχούσε στον αγωνιστικό χώρο. Γενικά ο «Ρίμπο» όχι μόνο δεν πήρε την εκδίκησή του, αλλά χθες δικαίωσε και την επιλογή του Ολυμπιακού και όχι φυσικά τη συμπεριφορά, που θα είναι και σήμερα και αύριο και πάντα απαράδεκτη.

Την ίδια ώρα ο κατά ένα χρόνο μικρότερός του Κοβάσεβιτς έκανε πολύ πιο ομαδικά πράγματα. Μάρκαρε, γυρνούσε πίσω για να πάρει την μπάλα, έπαιζε και εξτρέμ προκειμένου να βοηθήσει, γενικά το πάλευε. Και προσέξτε: όλα αυτά σε βραδιά που δεν ήταν καλός. Ηταν κουρασμένος, καλά μαρκαρισμένος, αλλά σε δύο περιπτώσεις πραγματικός φορ. Την πρώτη λίγο πριν από το φινάλε του ημιχρόνου την επέλαση και το τελικό σουτ του εξουδετέρωσε με πολύ καλή προσπάθεια ο Μορέτο. Στη δεύτερη τελική προσπάθειά του, ο Ντάρκο έφευγε με ανοικτά τα χέρια και το χαμόγελο του νικητή προς τους συμπαίκτες του, την ώρα που ο Μορέτο κλοτσούσε δίχτυα και μπάλα. Ο Σέρβος το είχε κάνει ξανά το θαύμα του. Εβδομο διαδοχικό ματς πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκη και έβδομο σερί γκολ του. Κανείς στην ιστορία του Ολυμπιακού δεν το έχει κάνει. Ο Κοβάσεβιτς έφτασε τα 10 γκολ στο πρωτάθλημα σε 12 αγωνιστικές, αλλά έχει και άλλα τρία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αν ο Ολυμπιακός πάρει φέτος το πρωτάθλημα, οι οπαδοί του και ο Τύπος θα έχουν βρει τον νέο ήρωα. Είναι φανερό ότι στον Ολυμπιακό φέτος ο «Ρίμπο» είναι Σέρβος.