Με το φτωχό μου το μυαλό

Ενώ συνεχίζεται η παύση των αγωνιστικών δραστηριοτήτων των πρωταθλημάτων της Β' και Γ' Εθνικής, ο αναγνώστης Τζ. Τ. με mail του θίγει ένα σημαντικό ζήτημα. Το κατά πόσον η απόφαση των ΠΑΕ να σταματήσουν να αγωνίζονται αποτελεί lock out της εργοδοσίας, πράξη που απαγορεύει ο νόμος. Ομολογώ ότι οι νομικές μου γνώσεις δεν είναι αρκετές για να έχω γνώμη, αλλά νομίζω ότι ο ΠΣΑΤ ως συνδικαλιστικό όργανο των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών θα έπρεπε να ελέγξει τη νομιμότητα της απόφασης της Ενωσης Επαγγελματικών Σωματείων των δύο μικρών κατηγοριών.

Τα ανωτέρω ανεξάρτητα από τη γνώμη μου, που είναι σαφής και αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρχουν τρεις επαγγελματικές κατηγορίες. Η Β' Εθνική θα μπορούσε να είναι κατηγορία αμειβομένων ποδοσφαιριστών, που σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο για τους παίκτες δεν θα είναι το κύριο επάγγελμα και η Γ' Εθνική να γίνει ερασιτεχνική κατηγορία. Οσο υπάρχει το σημερινό σύστημα, οι ομάδες κάθε χρόνο θα πρέπει να ψάχνουν πόρους για να επιβιώσουν.
«Ως ομοσπονδία αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να εκθέσουμε το υπαρκτό πρόβλημα της Ενωσης στην πολιτεία και στους αρμόδιους φορείς. Πρωτεύον είναι να λυθεί. Το ποιος θα το λύσει είναι δευτερεύον», είπε ο Βασίλης Γκαγκάτσης μετά τη συνάντηση με τον Πέτρο Θεοδωρίδη, πρόεδρο της ΕΕΣ. Οπου σε απλά λόγια σημαίνει ότι οι πόροι δεν μπορεί να είναι παρά κρατικοί. Μια σωστή τοποθέτηση, αν η χρηματοδότηση αφορούσε την άθληση των πολιτών, αλλά το κράτος δεν έχει δουλειά να χρηματοδοτεί ανώνυμες εταιρείες, που η κοινωνική τους συνεισφορά είναι να δίνουν δουλειά σε μερικές εκατοντάδες Ελληνες και άλλους τόσους αλλοδαπούς. Εάν οι ομάδες της Β’ και Γ’ Εθνικής θεωρηθούν φυτώρια επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, τη χρηματοδότησή τους οφείλει να αναλάβει η Σούπερ Λίγκα. Διαφορετικά sorry, αλλά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πάνω από μια κατηγορία απλώς δεν είναι βιώσιμο.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Αγγλία, που η Κόβεντρι βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας. Εκεί όμως δεν βγαίνει ο πρίγκιπας Γουίλιαμ, που είναι πρόεδρος της F.A., να ζητήσει λεφτά από την κυβέρνηση. Εκεί εμφανίζεται ο Αλκι Ντέιβιντ, ο πιο σέξι άνδρας στη Γη (που αρκετοί αναγνώστες διέκριναν πόσο μου μοιάζει), και ενδιαφέρεται να αγοράσει την επιχείρηση. Αντίθετα, το κράτος πρέπει να ενδιαφερθεί για την κατάντια του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Η επιστολή του Γιάννη Βαρδινογιάννη στον Θανάση Γιαννακόπουλο, με την οποία του ζητάει να τροποποιήσει τη διαδικασία της εγγραφής μελών στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, δεν με ψήνει. Ιδιαίτερα όταν η επιστολή είναι ανοικτή έτσι ώστε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος να υποχρεωθεί να πάρει θέση. Είναι προφανές ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης θέλει καινούργια μέλη στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό ώστε να μην είναι όμηρος των Γιαννακοπουλαίων. Επίσης, είναι προφανέστερο ότι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι Γιαννακόπουλοι είναι ένα κύμα μαζικών εγγραφών έπειτα από προτροπή του Τζίγκερ. Και είναι προφανέστατο ότι και οι δύο ελάχιστα ενδιαφέρονται για την αναβίωση του μεγάλου Παναθηναϊκού, που μέχρι την δεκαετία του ’80 διεκδικούσε πρωτιά σε κάθε υπαρκτό ερασιτεχνικό άθλημα.

Εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Εθνικός, οι σύλλογοι δηλαδή που είχαν ποδοσφαιρικά τμήματα, ήταν παραδοσιακά ισχυροί σε κάποια αθλήματα. Ο Ολυμπιακός στο πινγκ πονγκ και την κολύμβηση, η ΑΕΚ στην πυγμαχία και την ποδηλασία, ο Εθνικός στο πόλο. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έπαιρνε όλα τα πρωταθλήματα, αλλά ήταν δυνατός σε όλα. Μέχρι το χάντμπολ, που έγινε το πρώτο άθλημα που ο Παναθηναϊκός δεν σχημάτισε δυνατή ομάδα, όποιο άθλημα εμφανιζόταν στην Ελλάδα ο Παναθηναϊκός θα έφτιαχνε τμήμα και κυρίως δεν θα το εγκατέλειπε. Σήμερα, εκτός από τα αθλήματα που είναι επαγγελματικά και δίνουν προβολή, τα ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού έχουν παρακμάσει ή έχουν πάψει να υπάρχουν. Και μερικές δεκάδες περήφανες γεράκλες προσποιούνται ότι είναι θεματοφύλακες της παράδοσης του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, ενώ στην πραγματικότητα είναι αγροφύλακες του κτήματος της Λεωφόρου. Αντε όμως να τα καταλάβουν αυτά οι αζαντάουα της «πράσινης» κερκίδας, που πιστεύουν ότι ο μόνος λόγος ύπαρξης ερασιτεχνικών τμημάτων είναι για να παίζουν με τα αντίστοιχα του Ολυμπιακού και να πλακώνονται με τους «ερυθρόλευκους» αζαντάουα.
Πριν από περίπου 20 χρόνια βρισκόμουν στον Πανελλήνιο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας πυγμαχίας. Η ελληνική πυγμαχία είχε ήδη αρχίσει να παρακμάζει, χωρίς όμως να βρίσκεται στο σημερινό χάλι. Ηταν Ιούνιος, απόγευμα και στους δρόμους το θερμόμετρο κοντά στους 40 βαθμούς.

Μέσα στο κλειστό του Πανελληνίου πενηντάριζε. Στο ρινγκ είχε ανέβει ο Βεντούρης του Ολυμπιακού για να αντιμετωπίσει έναν πυγμάχο της Πάτρας. Ξαφνικά το συνηθισμένο μουρμουρητό της κερκίδας διέκοψε ο θόρυβος μιας καραμούζας. Ο Ατίλιο είχε σηκωθεί όρθιος και έπαιζε την τρομπέτα του με 10 πιτσιρικάδες να φωνάζουν «Ολυμπιακός. Ολυμπιακός. Σκίσε τον gay τον Πατρινό». Στην αρχή ο κόσμος σοκαρίστηκε. Μετά κάποιοι διπλανοί του Ατίλιο τού είπαν διακριτικά ότι στην πυγμαχία αυτή η μορφή συμπαράστασης δεν συνηθίζεται. Και όταν συνέχισε, κάποιοι λιγότερο διακριτικά του είπαν να σταματήσει για να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει. Με τη βοήθεια του μεγέθους αυτών που έδωσαν τη συμβουλή, ο Ατίλιο και οι δικοί του πείστηκαν και το ματς άρχισε. Η ομάδα του Ατίλιο παρακολούθησε το ματς, παρακολούθησε και ένα-δυο άλλα, βαρέθηκε και έφυγε.

Αν χρειάζεται να προσδιορισθεί η διαφορά στο επίπεδο των θεατών των ερασιτεχνικών αθλημάτων και του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου, μπορεί να γίνει από το προηγούμενο περιστατικό. Στα επαγγελματικά αθλήματα ο κόσμος πηγαίνει για να ενισχύσει την ομάδα και να αποθαρρύνει τον αντίπαλο. Στα ερασιτεχνικά ο κόσμος ενισχύει τον αθλητή, σπανιότερα την ομάδα, αλλά ποτέ δεν αποδοκιμάζει τον αντίπαλο, τουλάχιστον για το χρώμα της φανέλας που φοράει. Μπορεί να τον αποδοκιμάσει επειδή παίζει βρόμικα, αλλά ποτέ για το ότι είναι μέλος ενός συλλόγου.

Ο ασφαλέστερος τρόπος να καταστρέψεις τα υπόλοιπα αθλήματα είναι να προσελκύσεις τους οπαδούς του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Κοντεύει να γίνει στο βόλεϊ, υπήρξαν παραδείγματα στην άρση βαρών, όταν πριν από επτά χρόνια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο ΣΕΦ είχε αποδοκιμαστεί Βούλγαρος αρσιβαρίστας επειδή αν σήκωνε το βάρος, περνούσε Ελληνα αθλητή και πολύ παλιότερα στο Πανευρωπαϊκό του στίβου στο Καραϊσκάκη, όταν ο κόσμος αποδοκίμαζε τον Γάλλο αντίπαλο του Παπανικολάου πριν από κάθε άλμα.

Η μεγάλη όμως ζημιά στα ερασιτεχνικά αθλήματα έγινε με το 2004. Διαβάστε τα ονόματα των σημερινών πρωταθλητών και τα περισσότερα είναι τύπου Αρντάν Κουγκάροφ και Νατάσα Μπροσίλοβα. Αυτά που δεν είναι και ακούγονται ελληνικά τις περισσότερες φορές φρόντισε η ομοσπονδία να τα αλλάξει από αυτά που είχαν οι αθλητές όταν ήρθαν στην Ελλάδα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προσπαθώ να πω ότι για να γίνεις πρωταθλητής πρέπει να φέρεις και ένα χαρτί που να λέει ότι είσαι απόγονος του Περικλή, αλλά ότι όταν αγοράζεις πρωταθλητές από άλλες χώρες, που πολλές φορές προπονούνται στις χώρες τους, ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν μπορείς να έχεις. Τροφή για σκέψη για την ηγεσία του Υφυπουργείου Αθλητισμού, που τα κόμματα και τα ονόματα αλλάζουν, αλλά η αδιαφορία για τον ερασιτεχνικό και μαζικό αθλητισμό μένει πάντα ίδια.