Εξι χρόνια μετά τον... Ζίζι Ρόμπερτς!

Στην αίθουσα Τύπου, τη νύχτα της Τρίτης στο Καραϊσκάκη, ο Τάκης πρόβαλε και μας έδειξε (σαν σε προτζέκτορα) τον «γηράσκοντα αεί διδασκόμενο» Λεμονή. Με την αυτοκριτική για την αλόγιστη επιθετικότητα της προηγούμενης φοράς. Εχει τεράστια σημασία ο άνθρωπος στη ροή της ζωής να μαθαίνει. Και, εν όψει της επόμενης ευκαιρίας, να αφομοιώνει. Ο επαγγελματίας, το ίδιο. Σημαίνει ότι δεν περνά τυχαία απ' αυτόν τον κόσμο...

Θυμάμαι, αμέσως μετά το «Ριαθόρ», την εκστρατεία στη Λανς για το ματς με τη Λιλ. Εξι χρόνια πίσω. Ο κόουτς έστησε τον Ολυμπιακό (και τότε, κατά σύμπτωσιν, πάλι δίχως τον Τζόρτζεβιτς) σε κάτι σαν 4-2-4! Ζιοβάνι και Ζίζι Ρόμπερτς μπροστά, Γιαννακόπουλος δεξιά, Οφορί-Κουε αριστερά. Το είχα επικρίνει στην TV ευθέως, απ' το pre game ακόμη. Μετά έπεσαν τρία γκολ... ξεκούραστα.

Κι αργότερα ο Χαλίλχοτζιτς είπε πως «ο Ολυμπιακός ξέχασε σε ποια χώρα ήλθε να παίξει». Η Γαλλία, εκείνα τα χρόνια, κατείχε και τον παγκόσμιο τίτλο και τον ευρωπαϊκό. Με τον Λεμονή, έκτοτε, δόθηκαν μία-δύο ευκαιρίες να το συζητήσουμε. Επέμενε να εξηγεί το εκκεντρικό πλάνο του, ότι άφησε στον πόλεμο της μεσαίας γραμμής έρμαιο τον Καρεμπέ απέναντι στα πεινασμένα συμπατριωτάκια του, με όρους ποδοσφαιρικής τακτικής.

Τώρα, με πιο καθαρό ορίζοντα σκέψης, φαίνεται πως κατανοεί καλύτερα. Οτι, τότε, υπήρξε θύμα του «κόκκινου DNA». Βάσει του οποίου, ο μοναδικός (να χωρά στη λογική του γαύρου) τρόπος για το γκολ είναι να το κυνηγάς με παρόρμηση. Εξι χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός έβαλε τρία γκολ... όταν δεχόταν στα καρέ του ισχυρές πιέσεις! Ο Λεμονής τον Ιανουάριο, τη βραδιά του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, θα κλείσει τα (μόλις) 48.

Οπως είπε κι ο Σωκράτης Κόκκαλης, πλέον ο προπονητής «έχει πάρει τον καλό δρόμο». Τα περιθώριά του φαντάζουν, μπροστά, ευρύτατα. Ηδη, στο ευρωπαϊκό κομμάτι της σεζόν, ο πρωταθλητής έχει καταγάγει καθαρό θρίαμβο. Σε σειρά έξι παιχνιδιών το καλό (όπως και το κακό) δεν κρύβεται. Επίσης, δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο. Προϊόν συμπτώσεων. Λεπτομερειών. Μιας ζαριάς.

Εξι παιγνίδια, με μία και μοναδική ήττα (στο «Μπερναμπέου»). Με δύο εκτός έδρας νίκες-ανατροπές. Με ένα γκολ (οφσάιντ) εντός έδρας παθητικό. Με +5 πόντους διαφορά απ' την τρίτη ομάδα του γκρουπ. Και με την πρώτη ομάδα του γκρουπ, τη Ρεάλ, εμμέσως (ισοπαλίες σε Πειραιά και Ρώμη, ήττα στη Γερμανία) να «πριμοδοτεί» τη Βέρντερ εις βάρος τόσο του Ολυμπιακού όσο και της Λάτσιο. Τα δεδομένα κάνουν την πραγματικότητα ακαταμάχητη.

Το πέρασμα απ' τον όμιλο στα νοκ άουτ, εννέα περιόδους από το προηγούμενο με τον Ντούσκο Μπάγεβιτς, επιτεύχθηκε... επί νεαρών κυρίων. Είναι χαρά να νιώθεις ότι η επίμονη αρθρογραφία για την αθροιστική ηλικία των σεβάσμιων παλαιών (αποδεικνύεται πως) δεν ήταν άδικη. Οπωσδήποτε, δεν (μου) ήταν ευχάριστη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι στην ηλικία του πατέρα μου. Και γιοι τους συμβαίνει να είναι φίλοι μου.

Είχε, ωστόσο, φτάσει το πράγμα στο μη παρέκει ότι όφειλαν να κάνουν στην άκρη. Μαζί, αυτομάτως μπήκε στην άκρη η αλεφάντεια ρητορική για την προεδράρα, για τους παικταράδες, για τον πύρινο λαό. Ηλθαν στο προσκήνιο έννοιες όπως μοντέρνα οργάνωση, σκέψη για σταρ-ρολίστες, ενταγμένους εις (και υπό) το σύνολο, εκπαίδευση του κοινού στην τακτική του ματς.

Αυτοί που όλοι, ανεξαιρέτως, οι (παλαιοί) ποδοσφαιριστές περιγράφουν σαν «αλλαγή νοοτροπίας» στις δηλώσεις τους. Ο Πατσατζόγλου, μια μέρα στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, είχε πει στα παιδιά πως ο καλύτερος προπονητής του ήταν ο Σρέτσκο Κάτανετς. Εννοείται, δεν πρόλαβε (σε τρεις μήνες μέσα) να μορφώσει ασφαλές κριτήριο. Αλλά τον είχε μες στην καρδιά, διότι ο Σλοβένος επαναστάτησε εναντίον της ψύχωσης!

Ο Τάκης Λεμονής το 'κανε... δίχως (εν γνώσει των ιδιαιτεροτήτων του κλαμπ) να το πει. Ξανάφερε στ' αποδυτήρια τη χαρά του παιγνιδιού. Ο,τι είπε ο Νικοπολίδης, με τα καμιά ογδονταριά ευρωπαϊκά ματς κάτω απ' τη ζώνη του, προ καιρού: «Δεν έχει γίνει ένας αγώνας Τσάμπιονς Λιγκ που να μην τον ευχαριστήθηκα μόνο και μόνο επειδή έπαιξα. Ακόμη και τις βαριές ήττες».

Οποιος σκαλίζει και βρίσκει τη χαρά του παιγνιδιού, συνήθως το παιγνίδι του την επιστρέφει στο πολλαπλάσιο.