Γιάτρεψε εξωαγωνιστικές ασθένειες

Μια καλή ομάδα χτίζεται το καλοκαίρι: το φθινόπωρο δεν προλαβαίνεις παρά να κάνεις κάποιες μικρές διορθώσεις. Αν ο Ολυμπιακός είχε ολοκληρώσει το ρόστερ του νωρίτερα, θα είχε νικήσει τη Λάτσιο στο πρώτο ματς: έχω την απόλυτη βεβαιότητα. Η φετινή τύχη του ήταν ότι δοκίμασε την τακτική του στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο: η εμφάνιση σε εκείνο το ματς έκανε κατανοητά και την αποτελεσματικότητα του σχεδίου και την ανάγκη του.

Δοκιμή

Το φετινό καλοκαίρι αξιοποιήθηκε για να εξαχθούν συμπεράσματα κι όχι για νίκες ρουτίνας και πρωτοσέλιδα. Θέλω να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Τέλη Αυγούστου ο Ολυμπιακός κάνει ένα φιλικό με τον Λεβαδειακό στου Ρέντη. Ζητεί από την ομάδα να παίξει όλη πίσω, με δύο ζώνες αναμονής όπως έκανε στα ευρωπαϊκά ματς του. Οι παίκτες του Λεβαδειακού παίζουν πολύ με την μπάλα, σκοράρουν, χαίρονται, διότι τα πόδια των χαφ του Ολυμπιακού είναι μουδιασμένα και το πρέσινγκ δεν λειτουργεί. Το ματς είναι κεκλεισμένων των θυρών, αλλά καλοθελητές για να μας ενημερώσουν «για την ακατανόητη τακτική του Λεμονή» και «τα τεράστια προβλήματα του Ολυμπιακού στην ανάπτυξη» υπάρχουν. Τότε είχα τη βεβαιότητα ότι, αντίθετα με τα καλοκαίρια του Σόλιντ, γίνεται κάποια σοβαρή δουλειά. Θυμίζω επίσης την επιμονή του Λεμονή να χρησιμοποιεί τον Πατσατζόγλου στα χαφ, παρ' όλο που οι εκτιμήσεις του Τύπου ήταν ότι δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά, όπως και την εμμονή με τον Μενδρινό, που αγωνίστηκε πολύ στο σύνολο των αγώνων της προετοιμασίας.

Πολιτική

Η μεταγραφική πολιτική μιας ομάδας πρέπει να βασίζεται στην αγωνιστική τακτική που ο κόουτς έχει στο μυαλό του. Ο Λεμονής επέμενε για την απόκτηση αμυντικού χαφ, ήθελε τον Γκαλέτι, πέταξε τη σκούφια του όταν άκουσε για τον Κοβάσεβιτς και τον Λούα Λούα: όλους όσους ήθελε ή ζήτησε, ήξερε πώς θα τους χρησιμοποιήσει -αυτό ας το θυμούνται στον Ολυμπιακό για να γλιτώσουν χρήματα και εντάσεις.

Διευθυντής

Ενας τεχνικός διευθυντής είναι σε κάθε σοβαρή εταιρεία απαραίτητος -ειδικά αν ο προπονητής της δεν έχει πείρα τεχνικής διεύθυνσης προηγουμένως. Ο Ιλια Ιβιτς έκλεισε τις μεταγραφές όλων των παικτών, κάνοντας κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε πρόεδρος ούτε προπονητής: διαπραγματεύσεις. Για τον Λεμονή (και κάθε προπονητή) η διαπραγμάτευση ως δουλειά είναι εκτός αρμοδιοτήτων, για τον Κόκκαλη το να δίνει ή να λαμβάνει προθεσμίες είναι ως και μειωτικό. Ο Ιβιτς ρίσκαρε με τον Λεντέσμα, τον Νούνιες και τον Αρτσούμπι και πήγε στα σίγουρα με τον Γκαλέτι, τον Κοβάσεβιτς, τον Λούα Λούα και τον Μπράβο. Η ιστορία δείχνει ότι βεβαιότητες δεν υπάρχουν, αν και για τις ελληνικές ομάδες η απόκτηση παικτών με πείρα ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων είναι ο σωστότερος δρόμος.

Μπάτσος

Ο Πέτρος Κόκκαλης βρήκε το καλοκαίρι ένα ρόλο που έλειπε: αυτόν του «καλού μπάτσου». Ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Γιώργος Λούβαρης και ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι αμφίβολο κατά πόσο θα άντεχαν να παίξουν τον ρόλο αυτού που θα συμβιβάσει τον Λεμονή με τον Ιβιτς. Ως μεγάλοι άνθρωποι ήταν επίσης δύσκολο να διαχειρισθούν τους ποδοσφαιριστές με τη χαλαρότητα του Πέτρου που πέτυχε κάτι σπουδαίο: να μην υπάρχουν εντάσεις. Χάρη στη δική του παρουσία και την αρκετά επηρεασμένη από τις αμερικανικές σπουδές μενταλιτέ του δεν στήθηκε φέτος γύρω από την ομάδα το υπερπροστατευτικό δίχτυ προστασίας που υπήρχε άλλα χρόνια. Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός δεν νίκησε τον ΠΑΟ και τον Αρη Κασναφέρη παρόντος (μεγάλη έκπληξη για όποιον καταλαβαίνει) και εν μέσω Τσάμπιονς Λιγκ δεν προστατεύθηκε από διαιτητές ούτε στο ματς με τον Εργοτέλη στο Παγκρήτιο ούτε σε αυτό της Τρίπολης. Το ξέρω ότι σε αυτά τα ματς έγιναν και λάθη υπέρ του –όμως σας διαβεβαιώνω ότι αν ο Ολυμπιακός είχε ασχοληθεί δεν θα διηύθυναν τα συγκεκριμένα παιγνίδια ούτε ο Βασσάρας ούτε ο Κάκος! Ο Πέτρος Κόκκαλης άντεξε τη μουρμούρα, βλέποντας ότι οι δυσκολίες του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα είναι ευεργετικότερες από νίκες με σπρώξιμο.

Κρίσεις

Ολο αυτό το τρίμηνο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, οι όποιες κρίσεις ή εντάσεις είχαν σχέση αποκλειστικά με τα αγωνιστικά. Τα προηγούμενα χρόνια ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε από δεκάδες εξωαγωνιστικές κουταμάρες. Τι να πρωτοθυμηθώ; Πέρυσι και πρόπερσι θέματα ήταν η ανωριμότητα και ωριμότητα του Καστίγιο. Το αν είναι ή δεν είναι ευχαριστημένος με τον Σόλιντ ο «Ρίμπο». Ποιες είναι οι κατά των δημοσιογράφων θέσεις της εκπομπής της Θύρας 7. Τι έπαθε ο Ουαντού. Πού «κυκλοφορεί» ο Σέζαρ. Πόσες μεταγραφές έκανε ο προπονητής και πόσες η διοίκηση. Πότε θα 'ρθει ο μεγάλος τεχνικός και γιατί δεν έρχεται. Ολες αυτές οι κουταμάρες απασχολούσαν τον Ολυμπιακό πιο πολύ από το παιχνίδι. Το οποίο είχε γίνει κι αυτό ιδεολογικό ζήτημα: τρία χρόνια αντί να καταλάβουν πως επιτυχίες έρχονται μόνο όταν υπάρχουν ομαδικό πνεύμα, σύμπνοια και σχέδιο, ασχολούνταν με το πώς πρέπει να χρησιμοποιείται ο «Ρίμπο» και πόσους φίλους του πρέπει να αποκτήσει ο Ολυμπιακός στις μεταγραφές για να νιώθει καλύτερα. Α, και πότε θα 'ρθει ο Λουξεμπούργκο!

Πανηγύρι

Το πιο παρήγορο της φετινής παρουσίας του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι ότι οι διοικούντες του μοιάζουν να κατάλαβαν ότι άλλο είναι το πανηγύρι των αθλητικών εφημερίδων κι άλλο η ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Στα σχόλια, τις αναλύσεις και στις κολακείες δεν θα βρεις παρά λίγες αλήθειες: η αλήθεια είναι εκεί έξω…