Με το φτωχό μου το μυαλό…

«Τι λένε τώρα αυτοί…». Τα τελευταία χρόνια είναι η πιο συνηθισμένη φράση δημοσιογραφικής στήριξης μιας άποψης στο ραδιόφωνο. Οι οποίοι «αυτοί», πάντοτε ακατονόμαστοι στη λογική μιας υποτιθέμενης συναδελφικής αλληλεγγύης, πάντα έλεγαν κάτι στο οποίο δεν είχαν δίκιο και τώρα κρύβονται στις βρόμικες τρύπες τους σαν τις αδελφάρες που είναι και δεν τολμάνε να βγούνε και να ομολογήσουν τα σφάλματά τους.

Αφορμή για την αναφορά μου στους «αυτούς» (αυτούνους για όσους είναι από Ταύρο, απαυτούνους για όσους είναι από Καμίνια και βάλε) μου έδωσε το mail του αγαπητού μου ανιψιού Δ.Τ., απόσπασμα του οποίου παραθέτω.

«Δεν ξέρω για το δίκιο του εργάτη ή το δίκιο του Λαμπράκη, όπως έλεγε και ο Τζιμάκος ο Πανούσης, πάντως για το ελληνικό ποδόσφαιρο νόμος είναι το δίκιο του Αλτσχάιμερ.

Ενα απο τα πολλά βίτσια μου, μια και έφτασα τα 40, οπότε πώς να πορευτώ χωρίς βίτσια, είναι να ακούω τα σχόλια έπειτα απο αγώνες ελληνικών ομάδων και αγώνων της Εθνικής στην Ευρώπη. Πρόσεχε, όμως, όχι σχόλια ακροατών με τις ψευτοκορόνες και τις απειλές για τους μελλοντικους αντιπάλους ή την απαξίωση των άλλων "ανάξιων" ομάδων της Ελλάδος εις τας ευρωπαϊκάς διοργανώσεις πλην της "δικιάς μας". Εγώ γουστάρω αυτά των αθλητικογράφων που τιμωρούν το alter ego τους. "Πού είναι τώρα αυτοί που έλεγαν για τον Λεμονή;". "Πού κρύβονται αυτοί που καταδίκασαν τον Ολυμπιακό από τα φιλικά;". "Τι έχουν να πουν αυτοί που έβλεπαν "τεσσάρες" από τη Βέρντερ; Γιατί δεν μιλάνε;".

Μιλάνε, ρε παιδιά, μιλάνε, εσείς οι ίδιοι είσαστε, απλώς εκείνη την ημέρα μίλαγε ο "κακός" που κρύβουμε όλοι μέσα μας ενώ τώρα "Oh Lord, i 've seen the Light aaaallelujah!", όπως αναφωνούν Αμερικανοί θρησκόληπτοι σε τοπικά κανάλια του Τέξας. Διότι, dear Θείο, σε τόσο αλλοπρόσαλο ποδοσφαιρόφιλο κοινό όπως το ελληνικό ποιος θυμάται τι έχει ειπωθεί πριν από λίγο καιρό΄; Θυμόμουν τον φίλο μας τον Προβατά, που παρότρυνε να κρατάμε δηλώσεις και άρθρα λίγο καιρό πριν από τους αγώνες και άρθρα και δηλώσεις από τους ίδιους μετά τους αγώνες όταν η εκβασή τους δεν ήταν η προβλεπόμενη.

Ο κωλόφαρδος του Euro ξανάγινε ο μέγας Οτο, ο τελειωμένος Μπασινάς ξαναγεννήθηκε, ο Στολτίδη που απλώς έβλεπε τον "Ρίμπο" να κάνει τα πάντα στο κέντρο, έγινε το καλύτερο αμυντικό χαφ εδώ και πολλά χρόνια κι άλλα πολλά…».

Το προσυπογράφω. Και φυσικά θα παρατηρήσετε ότι όσοι κάνουν την κριτική του «τι λένε τώρα αυτοί» πάντα βρίσκονται στην πλευρά των καλών και αυτοί που θα πρέπει να απολογηθούν είναι όσοι είχαν γράψει ότι κάποιος παίκτης δεν θα βγει ή μια ελληνική ομάδα θα χάσει. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Οπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Βάλλα, που είχα γράψει ότι θα γίνει ένα από τα μεγαλύτερα στόπερ της Ελλάδας και όταν δεν έπιασε κανείς δεν βρέθηκε να με κατηγορήσει, ενώ με τον Ολυμπιακό, που δεν τον έβλεπα να παίρνει πάνω από τέσσερις βαθμούς στον όμιλό του, έκανα συλλογή από mail που μου ζητούσαν να πω τι λέω τώρα σαν «αυτός». Αλλά εάν δεν θέλεις να κάθεσαι και να απαντάς σαν «αυτός», υπάρχουνε τέσσερις τρόποι.

Α) Κατηγορηματικά λέω ότι έτσι θα γίνει εκτός εάν... Ενας πολύ δημοφιλής και αποτελεσματικός τρόπος, που ο συντάκτης γράφει τα πάντα με σιγουριά, προσθέτοντας όμως κάτι στο τέλος για να καβατζώσει. «Ο Ολυμπιακός έχει φέτος ευρωπαϊκή ομάδα και σίγουρα θα περάσει τη Βέρντερ. Εάν φυσικά προσέξει την άμυνά του και δεν δεχθεί πρώτος τέρμα». Πώς να χάσει τέτοια εκτίμηση; Για να έχανε θα έπρεπε ο Ολυμπιακός να βάλει πρώτος γκολ και να δεχθεί δύο. Οπότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόσεξε την άμυνά του. «Ο Βάλλας θα γίνει νέος Νοβοσέλατς. Φτάνει να δουλέψει σκληρά και τα μυαλά του να μην πάρουν αέρα». Κίνηση ματ. Ακόμα και αν βρεθεί κάποιος που να πει ότι δούλευε σκληρά, μπορείς να προσθέσεις ότι είχαν πάρει τα μυαλά του αέρα. Και αν σε ρωτήσουν πώς εσύ μόνο το κατάλαβες, απαντάς: «Εχεις περάσει δίπλα από τον Βάλλα; Εχεις ακούσει ένα φσουτ που κάνει το κεφάλι του;».

Β) Εμπρός, παιδιά, αέρα, σηκώστε τις φουστανέλες και πάμε. «Νίκη με τους Τούρκους στο Καραϊσκάκη. Εκδίκηση για το Μάτζικερτ, την Πόλη και τον Σαγγάριο». Και να φας μετά την «τεσσάρα» δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν κάποιος πει ότι εκεί που έγραφες για θρίαμβο ήρθε η ρούφα, δεν έχεις παρά να απαντήσεις ότι το έγραψες γιατί αγαπάς τη χώρα σου. Θυσίασες την αξιοπιστία σου για την πατρίδα. Και τι μπορεί να σου πει ο άλλος; «Γιατί την αγαπάς την Ελλάδα;».

Γ) Οι κακοί είναι στη φυλακή. Εχασε κανένας επειδή έγραψε ότι ο Κονσεϊσάο είναι παικταράς, ο Μπόρχα είναι κόμπρα και ο Λόλο Τσάνκο είναι το τσακάλι του Βορρά; Γράφε, αγόρι μου, καλά λόγια για όλους και το καλό θα σου γυρίσει πίσω. Γράφε κακά λόγια και ακόμα και αν ο παίκτης στον οποίο έκανες κριτική αποδειχθεί το οριστικό μπάζο, αντί να σου πούνε «μπράβο που το κατάλαβες», θα σε κατηγορήσουν. Γιατί το επόμενο βήμα είναι «Ετσι που το απαξιώσατε το παλικάρι, πώς μπορούσε να παίξει μπάλα;». Νούνιες; Το μεγαλύτερο ταλέντο. Αρουαμπαρένα; Ο δεύτερος καλύτερος παίκτης που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα.

Δ) Ασε πρώτα να δούμε. Το απόλυτο πυρηνικό δημοσιογραφικό όπλο. Που και κύρος και σοβαρότητα δείχνει σε όποιον το έχει πει και κανένας δεν μπορεί να του πει «άσε να μη δούμε». Το «ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα» ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Θα πρέπει να υπάρχουν συντάκτες που επιφυλάσσονται να εκφέρουν γνώμη για τον Τζόρτζεβιτς, τον Ριβάλντο, τον Κατσουράνη, τον Καραγκούνη και σίγουρα θα υπάρχει κάποιος που περιμένει μέχρι να πάρει κατηγορηματική θέση για τον Ηλία Ρωσσίδη.