Μπα, μπα, κοίτα ποιοι μιλούν!

«Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από ποια στόματα πέρασαν», έλεγε ο θεατρικός συγγραφέας Ντένις Πότερ. Ενίοτε συμβαίνει κάτι παραπλήσιο: να χάνουν οι λέξεις το νόημά τους επειδή ακούς από ποια στόματα εκπορεύονται –και σε ποιο timing: θα μπορούσα να ακούσω με προσοχή και καλή προδιάθεση τα παράπονα του κ. Β. Μαγγίνα, ο οποίος καταγγέλλει ότι το ρεπορτάζ για τους ανασφάλιστους αλλοδαπούς του εξοχικού του διενεργήθηκε με τρόπο που παραβίασε το οικογενειακό άσυλο. Ομως, συμπαθάτε με, αδυνατώ να συγκρατήσω τον καγχασμό μου: θαύμα! Θυμήθηκε την έννοια «ατομικό δικαίωμα» ένα μέλος της κυβέρνησης, η οποία προσφάτως αποφάσισε να νομοθετήσει την καθολική ηλεκτρονική παρακολούθηση!

Αδημονώ να ακούσω τον (άγνωστο)... φωστήρα που θα πει: «Αλλο το ατομικό δικαίωμα κι άλλο το κοινωνικό, η ελευθερία –φέρ' ειπείν– των πολιτών να διαδηλώνουν δίχως να τους παρακολουθούν οι κάμερες». Ανοησίες και σοφιστείες. Διότι, πρώτον, όταν ασκείς κοινωνικό δικαίωμα ασκείς και ατομικό, εκτός εάν το υποκείμενο του ρήματος «ασκώ» είναι ο κοπανιστός αέρας. Δεύτερον, είναι αδύνατον να προσυπογράψεις τη διαμαρτυρία Μαγγίνα δίχως να ομολογήσεις πόσο σαθρή κι επικίνδυνη –μέσα στην απλοϊκότητά της– είναι η κυβερνητική «επιχειρηματολογία» για τις κάμερες.

Ποια είναι η πεμπτουσία της κυβερνητικής «επιχειρηματολογίας»; Ο βλακώδης ισχυρισμός ότι ο διαδηλωτής που δεν σκοπεύει να γίνει «πλινθορίπτης» ή «υαλοθραύστης» (ορολογία Βύρωνα Πολύδωρα) ουδένα λόγο έχει να ενοχλείται ή να προσβάλλεται όταν οι κάμερες καταγράφουν κάθε του κίνηση. Μπα; Γιατί τότε να ενοχλείται ο υπουργός, εάν δεν έχει λερωμένη τη φωλιά του; Γιατί είναι θεμιτό δέκα, είκοσι, τριάντα χιλιάδες άνθρωποι να αντιμετωπίζονται ως ύποπτοι «τελέσεως παράνομων πράξεων» εκ μέρους της εξουσίας, αλλά είναι απαράδεκτο να πράττει το ίδιο η «τέταρτη εξουσία» ελέγχοντας ένα στέλεχος της «πρώτης»;

Γιατί, σε τελική ανάλυση, η διαρκής παρακολούθηση μέσω των «ηλεκτρονικών χαφιέδων» είναι μέθοδος λιγότερο απεχθής της στιγμιαίας πράξης, μέσω της οποίας κάποιος δημοσιογράφος αλιεύει πληροφορίες από έναν ανυποψίαστο άνθρωπο; Μήπως επειδή ο ρεπόρτερ εμφανίστηκε με ψεύτικη ιδιότητα; Σώπααα... Τι διαφορετικό κάνουν οι αστυνομικοί με πολιτικά που από καιρού εις καιρόν εντοπίζονται ανάμεσα στους διαδηλωτές; Τι είπατε; «Τα πάντα θυσιάζονται στον βωμό της τάξης και της ασφάλειας»; Μπα; Γιατί, δηλαδή, να γίνουν λιγότερες θυσίες στον βωμό της «αλήθειας και της πληροφόρησης»;
«Παραβίαση οικογενειακού ασύλου», φωνάζει ο Β. Μαγγίνας. Να δεχθώ ότι έχει δίκιο κι ας μη γνωρίζω εάν ο ρεπόρτερ μίλησε με τον αλλοδαπό στο... φιλόξενο εξοχικό του υπουργού ή στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Εάν η ιδιοκτησία (του σπιτιού) είναι η έννοια-κλειδί, αυτή που καθιστά ανεπίτρεπτο το εν λόγω δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ποια ακριβώς ιδιοκτησία καθαγιάζει τον «Μεγάλο Αδελφό» που παρακολουθεί χιλιάδες διαδηλωτές; Τι είναι οι δρόμοι και οι πλατείες της Αθήνας; Κυβερνητικό τσιφλίκι; Σούπερ μάρκετ; Χώροι ευθύνης κάποιων ΠΑΕ που λένε στον κόσμο «αν δεν ανέχεσαι να παρακολουθείσαι, μην πατήσεις στο γήπεδο»; Δεν αμφιβάλλω, με τη φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση ακόμα και τους δρόμους της Αθήνας είναι ικανή να ιδιωτικοποιήσει. Μέχρι τότε, όμως, ο κ. Μαγγίνας ας πνίγει το παράπονό του. Ως άνθρωπος θα μπορούσε να έχει την κατανόησή μας, εάν ως κυβερνητικό στέλεχος δεν καθιστούσε αναπόφευκτο το σχόλιό μας: βρε, κοίτα ποιοι –και πότε– μιλούν!

ΥΓ.: Πώς το είπατε χθες, κύριε υπουργέ της Δικαιοσύνης; Να πιστέψουμε ότι μας καταγράφουν οι κάμερες με σκοπό να... καταστραφεί αμέσως μετά το υλικό; Τέτοιο ανέκδοτο είχαμε να ακούσουμε από την εποχή που «καταστρέφονταν» οι (παραδοσιακοί) φάκελοι, αφού προηγουμένως μετατρέπονταν σε ηλεκτρονικούς...