H αναπόφευκτη Τσέλσι

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε η είδηση για τον Κακά ήταν (η επίσημη επιβεβαίωση) ότι κέρδισε το αναμενόμενο, τη «Χρυσή Μπάλα» του 2007. Το ίδιο αυτό Σαββατοκύριακο η είδηση για τον Ροναλντίνιο ήταν (τυπικό δείγμα «κακής δημοσιότητας») ότι πρώτη φορά ξεκίνησε ματς ισπανικού πρωταθλήματος στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Το χειρότερο; Κι αυτό αναμενόμενο ήταν. Για την ακρίβεια, είχαν φτάσει τα πράγματα να θεωρείται το αδιανόητο αναμενόμενο. Σκεφτείτε μονάχα τους ποδοσφαιρικούς τουρίστες απ' την Απω Ανατολή που είχαν προγραμματίσει, μήνες πριν, αυτό το ταξίδι στην Καταλούνια για να τον δουν από κοντά! Τι αποκλιμάκωση ένιωσαν...

Ακόμη χειρότερο το 'καναν, μετά, εφημερίδες στην Ιβηρική που έγραψαν ότι τον Ροναλντίνιο θέλει να τον αγοράσει... η Μίντλσμπρο! Μάλλον καστιγιάνικες πηγές θα ήταν. Πιθανότατα ο Ροναλντίνιο δεν ετοιμάζει μπαγκάζια για την παροιμιώδη μαυρίλα του Teesside στα βορειοανατολικά της Αγγλίας. Πιθανότατα, επίσης, ο Ροναλντίνιο ετοιμάζει μπαγκάζια... γενικώς. Το ένα δεν στέκει, καν, σαν αστείο. Το άλλο, όμως, μοιάζει η φυσιολογική κατάληξη. Το ερώτημα των (πολλών) εκατομμυρίων λιρών τώρα: έχει, στ' αλήθεια, ο Ροναλντίνιο καυτή επιθυμία να ξαναγίνει, κάπου αλλού στον κόσμο, Ροναλντίνιο; Είναι θέμα μόνον αναζωογόνησης από ενδεχόμενη καινούργια πρόκληση;

Ο εύλογος φόβος του επίδοξου αγοραστή, αλλά και του παγκόσμιου κοινού, είναι ο εξής: ναι, δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα. Οσα ο Ροναλντίνιο έχει να δώσει. Ωστόσο, ναι, έχουμε ήδη δει τα καλύτερα απ' όσα έχει να δώσει. Οτι επίδοξος αγοραστής ξεπροβάλλει (αυτό κι αν είναι η περιγραφή του αναμενομένου!) η... αναπόφευκτη Τσέλσι, τούτο σημαίνει δύο πράγματα. Ενα, ότι τα χρήματα για τον Αμπράμοβιτς, όχι πως δεν το ξέραμε, είναι κάτι το ασήμαντο.

Δεύτερον, ότι απ' την εμπειρία Σεβτσένκο δεν πήραν κανένα μάθημα. Και, σε σχέση με την εποχή που ήθελαν έως και τον Ρομπέρτο Κάρλος, δεν έβαλαν δράμι μυαλό. Η ιδεοληψία, σήμερα, είναι οτι ο Ροναλντίνιο θα φέρει το beautiful game στη ζωή του «Στάμφορντ Μπριτζ». Στο «Emirates», στο μεταξύ, το beautiful game το λανσάρει η Αρσεναλ, και το απολαμβάνει το κοινό, δίχως... Ροναλντίνιο. Κι όχι ότι ο Σεσκ δεν ξέρει να κάνει, άμα θέλει, την espaldinha. Την πάσα με το σπάσιμο του ώμου.

Ο Εντμίλσον, προ καιρού, απέξω απέξω «φωτογράφισε» τον Ροναλντίνιο ότι το πακέτο χρήμα-επιτυχία-φήμη-κορίτσια-εύκολη ζωή αλλάζει τα σκεπτικά των ανθρώπων και κάνει το κυρίως αντικείμενο, το ποδόσφαιρο, να καταντά δευτερεύον. Ο Ράικααρντ, πότε με το καρότο πότε με το μαστίγιο, το πιο πολύ που βγάζει απ' τον Ροναλντίνιο είναι εκλάμψεις στις στιγμές. Ο Αμπράμοβιτς τον Αύγουστο, και στον αδελφό-ατζέντη του «Ρόνι» και στον Λαπόρτα, έκανε εντελώς ξεκάθαρο ότι ήταν πανέτοιμος να ψωνίσει. Του είπαν να επανέλθει, εάν θέλει, το (ερχόμενο) καλοκαίρι. Είναι έως βέβαιον πως η μισόκλειστη πόρτα που ο Ρώσος βρήκε μπροστά του εν έτει 2007, εν έτει 2008 θα 'ναι ορθάνοιχτη!

Εως τότε τροφή για σκέψη από δύο ρητορικά ερωτήματα. Το πρώτο: ο σερ Αλεξ ή ο Βενγκέρ θα ενέδιδαν στον πειρασμό να μπουν στη διαδικασία; Μάλλον όχι. Ενας Λούκα Μόντριτς, ο 22χρονος Κροάτης που έκανε άνω-κάτω το «Ουέμπλεϊ» πρόσφατα, θα ταίριαζε πολύ καλύτερα στο δικό τους, το ορθόδοξο, concept. Το δεύτερο: εάν ο Αμπράμοβιτς, επανερχόμενος το καλοκαίρι, ρωτήσει... για τον Μέσι (ή, έστω, τον Κρκιτς), τι καταλαβαίνει; Φαντάζει ιλιγγιώδες ότι ο Ροναλντίνιο, 27 ετών, έχει κιόλας ξεπεραστεί. Είναι, όμως, η πραγματικότητα των σύγχρονων ρυθμών. Της γρήγορης κατανάλωσης των πάντων, έως και των ειδώλων. Ισως, το ξανασκέφτομαι, τη «Χρυσή Μπάλα» να την άξιζε ο Μαλντίνι. Σαν τιμή, και βραβείο, για τη ζώσα αντίσταση στην παράνοια των ρυθμών...