Η αποστολή του σούπερ ήρωα Κακά

Ο Κακά κέρδισε τη «Χρυσή Μπάλα», δηλαδή ψηφίστηκε από τους ανταποκριτές του «Φρανς Φουτμπόλ» ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην Ευρώπη. Είναι επίσης το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου του καλύτερου ποδοσφαιριστή της χρονιάς, τίτλος που δίνεται από τη ΦΙΦA έπειτα από ψηφοφορία στην οποία συμμετέχουν οι προπονητές όλων των εθνικών ομάδων του κόσμου. Ηταν καλύτερος ο Κακά πέρυσι από ό,τι πρόπερσι; Δεν το νομίζω. Απλά πολλοί ήταν εκείνοι που κατάλαβαν όχι την τέχνη του, αλλά την καθοριστικότητά του.

Η ξαφνική αγάπη για τον Βραζιλιάνο οφείλεται σε δύο πράγματα: στο ότι δεν υπήρχε το περασμένο καλοκαίρι μεγάλη διοργάνωση σε επίπεδο εθνικών ομάδων και στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Μίλαν. Για την ακρίβεια, οφείλεται στο γεγονός ότι ο Κακά είναι η εύκολη εξήγηση για το πώς η Μίλαν στην παρακμή της κατορθώνει να κερδίζει τίτλους.

Ημιτελικοί

Ο Κακά δεν έκανε πέρυσι καλύτερη σεζόν από πρόπερσι. Και πέρυσι και πρόπερσι τα δύο του καλύτερα ματς ήταν οι ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ. Πρόπερσι εναντίον της Μπαρτσελόνα στο «Σαν Σίρο» ο Βραζιλιάνος είχε κάνει ένα ονειρεμένο ματς, μοιράζοντας ασίστ ρεπερτορίου στον Τζιλαρντίνο και στον Αμπροζίνι, οι οποίες ουδέποτε αξιοποιήθηκαν. Την καταπληκτική εκείνη εμφάνισή του μίκρυνε το αποτέλεσμα εκείνου του ματς: η Μπαρτσελόνα χάρη σε ένα γκολ του Ζιουλί, έπειτα από μια εμπνευσμένη διαγώνια πάσα του Ροναλντίνιο, είχε πάρει το ματς και η ήττα της Μίλαν έκανε τον κόσμο να ξεχάσει την εμφάνιση του ηγέτη της. Πέρυσι ήταν τυχερότερος. Η θριαμβευτική πρόκριση της Μίλαν έπειτα από δύο εξαιρετικά ματς εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά στάθηκε αιτία για να αποθεωθεί ο Κακά, που στον τελικό δικαιολόγησε τα καλά λόγια με μια μπαλιά «πάρε βάλε» στον Φίλιπο Ιντσάγκι, που ήταν ό,τι ωραιότερο είδαμε στον τελικό της Αθήνας.

Αρχείο

Σκαλίζοντας το αρχείο μου βρήκα δύο κείμενα για τον Κακά που είχα γράψει πριν από μερικά χρόνια. Στο πρώτο, το 2003, όταν ακόμα δεν ήταν τόσο γνωστός, έγραφα ότι είναι καταδικασμένος να γίνει ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, αφού συνδύαζε ευρωπαϊκή τακτική παιδεία και βραζιλιάνικη φινέτσα. Στο δεύτερο πριν από δύο χρόνια υποστήριζα ότι δεν θα γίνει ποτέ Μαραντόνα και Πελέ και πως πιθανότατα δεν θα καταφέρει καθόλου μα καθόλου να ρίξει λίγη σκιά στη λαμπερή εικόνα του «βασιλιά» Ροναλντίνιο, γιατί το παιχνίδι του είναι αρκετά ιδιότυπο και αρκετά σύνθετο ώστε να το χαρεί ο ποδοσφαιρόφιλος. Εγραφα τότε ότι η καριέρα του μου θυμίζει πολύ την περίπτωση του Ζίκο, που υπήρξε ένας υπέροχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος όμως δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε, γιατί δεν συνέδεσε την καριέρα του με μεγάλους τίτλους. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Κακά είναι κάτι σαν σούπερ ήρωας κόμικ που δεν θέλει να είναι γνωστή η ταυτότητά του. Επίσης πιστεύω ότι από όλους τους μεγάλους Βραζιλιάνους που φόρεσαν τη φανέλα με το «δέκα», είναι αυτός που δεν προσπάθησε ποτέ να τραβήξει το μάτι κάνοντας ταχυδακτυλουργικά. Ομως στο μεταξύ και ευτυχώς γι' αυτόν προέκυψε κάτι σημαντικό στην καριέρα ενός ποδοσφαιριστή και ενός σούπερ ήρωα: η μεγάλη αποστολή. Αυτό το στοιχείο είναι που δίνει σε μια νορμάλ καριέρα τη διάσταση της μεγάλης περιπέτειας.

Αποστολή

Ποια ήταν η μεγάλη αποστολή του Κακά; Μα να οδηγήσει μια ουσιαστικά τελειωμένη από τον χρόνο ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης: αυτό ως έργο δεν είναι απλώς δύσκολο –θα 'λεγα ότι είναι μοναδικό. Ο Κακά εκτιμήθηκε από όλους μέσα στη χρονιά που φεύγει γιατί με τα παιχνίδια του έγινε σε όλους κατανοητό ότι αυτός και μόνο μασκαρεύει την παρακμή της Μίλαν. Η Μίλαν με την τεράστια διάστασή της, μοναδική στα ευρωπαϊκά χρονικά, κατάφερε χάρη στον Βραζιλιάνο κάτι απίστευτο: να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, αν και είναι ως ομάδα χειρότερη από ό,τι ήταν τρία χρόνια πριν και τη στιγμή που οι ανταγωνιστές της δυνάμωσαν! Αυτό το μοναδικό κατόρθωμα είναι έργο Κακά.

Δέκα

Η Μίλαν αυτά τα χρόνια προσπάθησε και πήρε από τον Κακά ό,τι περισσότερο μπορούσε. Η επίθεσή της και η μεσαία γραμμή της περιστρέφονται γύρω του –η ομάδα αναπνέει όταν αυτός βρίσκεται σε καλή μέρα. Ομως, από τη στιγμή που ο Μαλντίνι έφτασε τα 39, ο Κοστακούρτα σταμάτησε και οι περισσότεροι βασικοί έχουν τόσα ένσημα ώστε θα τους έδινε σύνταξη ακόμα και ο Μαγγίνας, η δυνατότητα της ομάδας να κάνει μεγάλα παιχνίδια έχει περιοριστεί δραματικά. Πριν από τέσσερα χρόνια η Μίλαν μπορούσε να κάνει είκοσι μεγάλα ματς στη χρονιά και να κερδίσει άλλα δέκα παιχνίδια με επαγγελματικές και διαδικαστικές εμφανίσεις. Τώρα τα μεγάλα της ματς δεν είναι ούτε δέκα. Θα ήταν μάλιστα απελπιστικά λιγότερα αν δεν είχε στις τάξεις της έναν σούπερ ήρωα.

Μπάτμαν

Ο Κακά δεν είναι καλύτερος από ό,τι ήταν τρία χρόνια πριν. Παίζει την ίδια μπάλα, έχει την ίδια ωριμότητα, έχει τις ίδιες εμπνεύσεις και τις ίδιες παύσεις. Ομως, παίζοντας σε μια χειρότερη ομάδα από αυτή στην οποία έπαιζε τρία χρόνια πριν έπεισε τον κόσμο για το βάρος της καθοριστικότητάς του. Η περίπτωσή του δεν είναι διαφορετική από αυτή του Μπάτμαν, π.χ. Στις περιπέτειές του ο Σκοτεινός Ιππότης τρώει και πολύ ξύλο και ουκ ολίγες φορές οι κακοί νομίζεις ότι τον έχουν στο χέρι: όμως ο Μπάτμαν ξέρει ότι αυτό που τελικά μετρά είναι η σωτηρία της Γκόθαμ Σίτι και ας έχει γίνει στο μεταξύ από μεγαλούπολη πεδίο μάχης.

Θεός

Οσο βλέπω τον Κακά τα τελευταία χρόνια τόσο περισσότερο πιστεύω ότι υπάρχει ένας καλός Θεός του ποδοσφαίρου που φροντίζει για τις ισορροπίες. Στη Μίλαν έχει αφήσει τον καλύτερο παίκτη, τον μόνο που με τα θαύματά του μπορεί και την κρατάει ζωντανή και αξιόμαχη…

Ευκαιρία

Διάβασα πριν από λίγες μέρες ότι ο Μιχάλης Κωνσταντίνου δήλωσε ενοχλημένος, γιατί έμαθε ότι ο Αντώνης Ρέμος θα του κάνει πρόταση να γυρίσει στον Ηρακλή. Κάθισα και είδα το ματς του Κωνσταντίνου με τον Διαγόρα. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ο Κύπριος φορ (τον οποίο εξακολουθώ να εκτιμώ) να νιώθει δυσαρέσκεια απέναντι σε κάποιον που θέλει πραγματικά να τον βοηθήσει.

Τι λέει ο Ρέμος για τον Κωνσταντίνου; Οτι είναι ένας πολύ καλός παίκτης, που αυτή τη στιγμή δεν βρίσκει στον Ολυμπιακό θέση και στον Ηρακλή θα ήταν πολύτιμος. Ολα αυτά ο Ρέμος τα λέει την ώρα που ο Κωνσταντίνου είναι καιρό τώρα εκτός φόρμας και είναι φανερό ότι στον Ολυμπιακό ποντάρουν πολύ περισσότερο στα νιάτα του Μήτρογλου παρά στην εμπειρία του Μιχάλη. Ο Ρέμος δεν τον υποτιμά με το να του δείχνει ενδιαφέρον -ίσα ίσα. Του προτείνει να γυρίσει στη Σαλονίκη, να βρει την υγεία του και τη φόρμα του, να σώσει μια χρονιά που δεν ξεκίνησε καλά και συνεχίζεται χειρότερα και να πάει όπου θέλει το επόμενο καλοκαίρι όταν και θα είναι ελεύθερος. Αν ήμουν ο Κωνσταντίνου, θα του 'λεγα να τα βρει με τον Λεμονή και τον Ιβιτς και θα πήγαινα στη Σαλονίκη τρέχοντας.

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει. Μπορώ όμως να φανταστώ τι θα συμβεί αν ο Μιχάλης συνεχίσει τη χρονιά του στον Ολυμπιακό: αυτό που προβλέπω δεν είναι μόνο μια μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά και ένα πολύ άσχημο διαζύγιο. Κυρίως δεν βλέπω δελεαστικές προτάσεις το επόμενο καλοκαίρι. Πριν από τρία χρόνια, όταν ο Κωνσταντίνου πήγε από τον ΠΑΟ στον Ολυμπιακό, είχε ψάξει τη μισή Ευρώπη για να βρει ομάδα χωρίς επιτυχία. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα καταφέρει να βρει ένα καλό συμβόλαιο συνεχίζοντας τις φετινές του εμφανίσεις. Πρέπει να πω ότι κατανοώ τις δυσκολίες του: τραυματίστηκε πέρυσι πάνω στο καλύτερο και ο Ολυμπιακός δεν πολυπίστεψε στην επιστροφή του, γι' αυτό και αγόρασε δύο παίκτες που παίζουν στη θέση του. Ολα αυτά δικαιολογούν το ψυχολογικό του βάρος, δεν λύνουν όμως το πρόβλημα.

Είναι εύκολο να έχεις μεγάλα συμβόλαια και πρωτοσέλιδα όταν τα πράγματα σου πάνε καλά. Είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να εξακολουθούν να σε αγαπούν γιατί θυμούνται τι μπορείς να κάνεις την ώρα που σου πάνε όλα στραβά και άσχημα. Ο Ηρακλής είναι για τον Κωνσταντίνου μια μεγάλη ευκαιρία. Πριν την πετάξει, ας την αντιμετωπίσει ως ευκαιρία καριέρας....