Το πάρτι των Ελλήνων στο γήπεδο της Ευρώπης

Το Κύπελλο UEFA έχει αποτελέσματα που κερδίζονται και αποτελέσματα που χάνονται, έχει βραδιές με μόνο νίκες και βραδιές με... καμία νίκη, απολογιστικά έχει αυξομειώσεις στη συγκομιδή για τον «εθνικό συντελεστή» της χώρας στην ευρωπαϊκή κατάταξη, όλα είναι «στο πρόγραμμα» των 20 ελληνικών αγώνων σε τούτη τη φάση των ομίλων.

Τη διεθνή διοργάνωση, εάν κάτι την κάνει ξεχωριστή, αυτό είναι η (προ)διάθεση των οπαδών. Το χαίρονται, όπως τα πάρτι; Ο σκοπός εκπληρώνεται. Φέτος, εάν κάτι κάνει ξεχωριστό το (ελληνικό) Κύπελλο UEFA, αυτό είναι η άριστη αντίληψη (και η αντίστοιχη συμπεριφορά) των οπαδών. Πού και γιατί προσέρχονται, τι προσμένουν να δουν. Ρεσιτάλ.

Ιδίως των οπαδών που οι ομάδες τους δεν (τους) έχουν, δα, χορτάσει ευρωπαϊκά ταξίδια. Αρειανών, Λαρισαίων, Πανιωνίων. Στη Νέα Σμύρνη, την περασμένη εβδομάδα, μια ασυνήθιστα (όχι τόσο για το εξόφθαλμο όσο για το «μονομερές» της υπόθεσης) κακή διαιτησία έφερε ένα ασυνήθιστα ευρύ σκορ: 0-3. Μηδέν-τρία, εκεί μέσα, στο παρελθόν έχει κάνει μόνο η Μπαρτσελόνα!

Το ασυνήθιστο σκορ έφερε, με τη σειρά, ασυνήθιστες στιγμές επί πολλήν ώρα μετά τη λήξη του ματς. Πιο σημαντικές, στο βάθος, από τις στιγμές που μεσολάβησαν μεταξύ 1' και 90'. Οπου η interactive σχέση των πρωταγωνιστών του αγωνιστικού χώρου και (των πρωταγωνιστών) της κερκίδας ανέδειξε τη συνείδηση της πανιώνιας σπανιότητας. Πανιώνιος δεν είσαι για να (ή επειδή θα) κερδίζεις συνεχώς.

Το ίδιο βράδυ οι Λαρισαίοι στο Αλκμααρ και οι Αρειανοί στο Μπόλτον εξήγαγαν το «ελληνικό παράδειγμα» που έκανε τους ντόπιους φαν (ιδίως εκείνους της αγγλικής ομάδας) να ζηλέψουν. Εως και να νιώσουν, ενδεχομένως, άσχημα. Οτι αυτοί δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους δικούς μας, στην εκδήλωση της πίστης και της αγάπης. Φυσικά ισχύει παντού, και στον ευρωπαϊκό νότο μια φορά παραπάνω, ότι άλλη συμπεριφορά καταγράφεται στα ευρωπαϊκά ματς (όπου δεν προϋπάρχουν τριβές και εντάσεις από αφορμές του παρελθόντος), άλλη στα εσωτερικά.

Σιγά σιγά, ωστόσο, εκείνο που επίσης καταγράφεται είναι η διαδικασία της μεταφοράς του έξω (και) προς τα μέσα. Οι Λαρισαίοι δίνουν τη βεβαιότητα ότι και στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, σε δύο εβδομάδες με τη Νυρεμβέργη στον Βόλο, θα είναι εκεί και (μολονότι ο αποκλεισμός έχει οριστικοποιηθεί) θα σταθούν όπως στα προηγούμενα. Δίπλα στην προσπάθεια. Εκτιμώντας ότι αυτή καταβάλλεται με το 100%, όχι με δεύτερες σκέψεις και προμελετημένες εξοικονομήσεις.

Αλλά οι Αρειανοί έχουν, ήδη, κάνει το ένα βήμα παραπέρα. Αυτό που έδειξαν στη Σαραγόσα ή στο Μπόλτον είναι το κεκτημένο, ακριβέστερα το κατακτημένο, της «νέας πραγματικότητας» στου Χαριλάου. Η ωραιότερη, το 'χουμε σημειώσει και σε άλλες ευκαιρίες, εξέδρα της χώρας. Η ωραιότερη, να προσθέσουμε, αυτοελεγχόμενη εξέδρα της χώρας. Με αντοχές, και ανοχές, πρωτοφανείς. Εναντι του φιλοξενούμενου. Του διαιτητή. Της ίδιας της ομάδας τους.

Η Ευρώπη είναι, γενικώς, κάτι άλλο. Προσμετρώντας και τον Ολυμπιακό του Τσάμπιονς Λιγκ, η όλη ελληνική συμμετοχή φέτος αξίζει, στ' αλήθεια, τον κόπο. Συναντά την ουσία (στον πυρήνα) των πραγμάτων. Οι Παναθηναϊκοί, όσο μπερδεμένοι κι αν εμφανίζονται μες στα μυαλά τους (με την αγάπη για το πράσινο και, συγχρόνως, με τη δυσφορία έως αποστροφή για την ιδιοκτησία), φαντάζει σίγουρο πως, όταν έλθουν οι υψηλές στιγμές, θα 'ναι εκεί.

Οι ΑΕΚτσήδες, μία εβδομάδα πίσω, πήγαν (με το κρύο και με τη live μετάδοση από «ανοιχτό» τηλεοπτικό κανάλι) 30.000 στο Μαρούσι για τον αγώνα με τη Φιορεντίνα ενώ, εκ προοιμίου, ήξεραν πως δεν θα 'βλεπαν τους δύο πιο πλούσιους σε χάρισμα ποδοσφαιριστές του ρόστερ, τον Ριβάλντο και τον Λυμπερόπουλο. Και με όλο τον αχό την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, όταν πειθάρχησαν να αδειάσουν ειρηνικά το «Κλεάνθης Βικελίδης», αυτό ήταν καταπληκτικό παράδειγμα. Των πολλών που συναισθάνονται την ομαδική ευθύνη. Κι ας μη φέρουν, ένας έκαστος, την ατομική...