Οι δύο αντίπαλοι και το... ταμπλό

Το πρώτο ματς στα μεγάλα τουρνουά είναι όπως το πρώτο ραντεβού στις προσωπικές σχέσεις. Δείχνει το πράγμα εάν θα πάει μακριά. Λίγο να δεις, καταλαβαίνεις (σχεδόν) όλα τα μελλούμενα. Το πρώτο ματς της Ελλάδας στο Euro 2008 (θα) είναι η Σουηδία. Πριν από τις 10 Ιουνίου, τα πάντα θα είναι θολά. Τη νύχτα της 10ης Ιουνίου, στο Ζάλτσμπουργκ, θα ξέρουμε (πάρα) πολλά.

Τρία ματς (στον όμιλο) μέσα σε εννέα ημέρες σημαίνει ότι χρειάζεται κανείς ν' αναπτύξει δυναμική. Είναι σπριντ, δεν είναι (όπως τα προκριματικά) κούρσα αντοχής. Ο μοναδικός τρόπος ν' αναπτυχθεί δυναμική είναι η εκρηκτικότητα στην εκκίνηση. Οποιος κολλήσει στην εκκίνηση, το πιο πιθανό (εν όψει του ελάχιστου, μετά, περιθωρίου για διορθώσεις) είναι να καταληφθεί από πανικό.

Υστερα, το πνεύμα πρόωρης εγκατάλειψης της προσπάθειας καραδοκεί στη γωνία. Για μας τους νότιους, ιδίως. Για τους βόρειους, ίσως, όχι και τόσο. Οι Σουηδοί είναι βόρειοι. Μεταξύ των Σκανδιναβών, παραδοσιακά και διαχρονικά οι πιο χαρισματικοί. Οι πιο ισχυροί, επίσης, σήμερα. Εξ ου και οι μοναδικοί που πήραν το «εισιτήριο» για τα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Οι υπόλοιποι, όλοι σπίτι.

Το στερεότυπο ότι αυτές οι ομάδες δεν μας ταιριάζουν, από στυλ παιγνιδιού, ως αντίπαλοι ήταν... παλιά. Τότε που τα Ελληνόπουλα έμοιαζαν μισοριξιές κι επιπλέον δεν διέθεταν το παραμικρό υπόβαθρο τακτικής παιδείας ή, απλώς, σουηδικής γυμναστικής! Η σύγχρονη Ελλάδα πλέον, η Εθνική Ανδρών, αποδεδειγμένα έχει τις απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήσεις.

Εχει φτάσει να 'ναι... η χαρά μας να παίζουμε μ' αυτούς. Ενίοτε, μας λείπουν οι απαντήσεις σε άλλους είδους ερωτήματα. Εδώ η βεβαιότητα ότι οι Σουηδοί δεν πρόκειται να μας πάρουν φαλάγγι δίνει τη θέση της στην αμφιβολία εάν θα τα καταφέρουμε να κάνουμε ζάφτι τα ευκίνητα και διεισδυτικά, ανεξέλεγκτης ταχύτητας καμιά φορά, Ρωσάκια. Θ' απαιτηθεί το μάξιμουμ της αρτιότητας, στην ελληνική οργάνωση. Στο γέμισμα των χώρων. Η Ρωσία του 2008 είναι τελείως διαφορετικό πακέτο απ' τη Ρωσία του 2004.

Στο Αλγκάρβε, τότε, περιφερόταν ένας δύστυχος εκλέκτορας, ο Γιάρτσεφ, που πάσχιζε να «κάνει καλά» το εγώ του Μοστοβόι, το εγώ του Σμέρτιν, το εγώ του Γκούσεφ, το εγώ του Αλένιτσεφ, το εγώ του Καριάκα. Ολόκληρο εκείνο το γκρουπ «δεν υπάρχει», πια. Τώρα τα Ρωσάκια στοιχίζονται σαν τα κλωσόπουλα κάτω απ' τα φτερά του Χίντινκ. Με τον ίδιο τρόπο που έμπαιναν στη γραμμή, στο Μουντιάλ 2002, τα Κορεατάκια.

Μόνον ο Κερζακόφ, ο μοναδικός ξενιτεμένος στο ρόστερ, «κάνει νερά» σαν κακομαθημένος. Το κακό είναι του κεφαλιού του. Στη Σεβίλλη, πίσω απ' τον Λούις Φαμπιάνο και τον Κανουτέ, παίζει (διότι τίποτα δεν είναι τυχαίο) ελάχιστα. Στην Εθνική, το επόμενο εξάμηνο, οι εναλλακτικές είναι οι εξής. 'Η θα του βάλει ο Ολλανδός τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι ή δεν θα παίξει στην Αυστρία!

Βλέποντας τους Ρώσους πριν από ενάμιση μήνα στο «Λουζνίκι» της Μόσχας, στο όλα-ή-τίποτα ματς εναντίον της Αγγλίας, ο Κερζακόφ φάνταζε (και δεν έβλεπες άλλον έτσι) εκτός τόπου και χρόνου. Α-ν-ύ-π-α-ρ-κ-τ-ο-ς. Οταν η υπομονή του προπονητή (και, όχι λιγότερο, του κοινού) εξαντλήθηκε, αντικαταστάθηκε. Ο αντικαταστάτης του, ονόματι Παβλιουτσένκο, μπήκε με ορίζοντα συμμετοχής τη μισή ώρα. Στο ένα τέταρτο επάνω είχε αναποδογυρίσει το παιγνίδι.

Κοινό με το παρελθόν, στο ρωσικό παρόν, παραμένει η βουτυροειδής προσωπικότητα. Μόλις επιτύχουν το μεγαλειώδες, την αμέσως επόμενη στιγμή μοιάζουν ικανοί να ζαλιστούν, να χάσουν τα λογικά, να το γκρεμίσουν. Η αυτοκαταστροφικότητα. Αναδύθηκε, μετά τον θρίαμβο επί της Αγγλίας, στο Ισραήλ. Αλλά και, πάνω στο νήμα, στην Ανδόρα. Λιγωμένοι! Εβαλαν ένα γκολ με το ζόρι, ύστερα έχασαν πέναλτι και στο τέλος, γαντζωμένοι απ' τα νύχια, ξόδεψαν ως και την αποβολή του αρχηγού τους (Αρσάβιν).

Την Ισπανία, τελευταίο ματς, δεν τη βάζω καν στην εξίσωση του ομίλου. Ισχύει ότι, στους ομίλους, τα δύο ματς παίζονται με τον αντίπαλο και το τρίτο παίζεται... με το ταμπλό. Συνέβη και στο επίπεδο των Νέων, πάλι με τους Ισπανούς στο τρίτο ματς και πάλι σε έδαφος Αυστρίας, το καλοκαίρι. Δεν ξεκόλλησε απ' το 0-0.