Δώστε μου έντεκα τριαντάρηδες...

Εάν δεχθείς το αντικανονικό γκολ, υπάρχουν δύο τρόποι να το καταπολεμήσεις. Ο ένας, να οδύρεσαι για τη διεθνή συνωμοσία και να χάσεις το μυαλό σου, δίχως, αντισταθμιστικά, να κερδίζεις την ίδια ώρα κάτι. Ο άλλος, να (συγ)κρατήσεις το μυαλό και να βάλεις κι εσύ ένα γκολ.

Εάν πάλι, αφού το βάλεις, ο πιο εμβληματικός-ηγετικός ποδοσφαιριστής σου δεχθεί την πιο εκκεντρική κίτρινη κάρτα που τον βγάζει νοκ άουτ απ' το πιο μεγάλο ματς της σεζόν, τότε υπάρχουν ξανά δύο τρόποι να το παλέψεις. Ο ένας, ο... γνωστός, του οδυρμού. Ο άλλος, επίσης γνωστός, να βάλεις ακόμα ένα γκολ!

Η Ευρώπη είναι πρότυπο σχολείο. Επιβάλλει το modus vivendi, περνά το μήνυμα, διδάσκει την προηγμένη μενταλιτέ. Ο Ολυμπιακός, επί σειράν ετών, στις εισαγωγικές εξετάσεις απορριπτόταν. Και... απαξίωνε το σχολείο! Ο «νέος Ολυμπιακός» πέτυχε την εισαγωγή του. Ευρίσκεται στο πρώτο έτος σπουδών. Και είναι επιμελής μαθητής. Αξιος ευμενούς βαθμολογίας, ακόμα και... τέταρτος να βγει στη βαθμολογία του ομίλου του.

Η Βρέμη ήταν η νύχτα της αποτίναξης του ψυχωσικού ταμπού. Η αποτίναξη είθισται να γίνεται διά της εκρήξεως. Οχι με τη λεπτεπίλεπτη ευγένεια. Ο Ολυμπιακός, στη Βρέμη, εξερράγη. Αφού αποτίναξε το κόμπλεξ, έκτοτε δεν του χρειάζονται, πια, οι εκρήξεις. Επέρχεται η ηρεμία. Τότε χρειάζονται τακτική προσήλωση και μελέτη.

Είναι η ιστορία της Ρώμης. Οι «κόκκινοι» διαθέτουν το γκρουπ των ποδοσφαιριστών για να παίξουν, με το μυαλό και (όχι λιγότερο) με την καρδιά, τακτικά. Γι' αυτό, στο «Ολίμπικο», απονεύρωσαν τη Λάτσιο. Της αφαίρεσαν με το... σωληνάκι όλο το spirit που είχαμε δει στους αγώνες (της ιταλικής ομάδας) με Ρεάλ και Βέρντερ. Την άφησαν εκτός παιχνιδιού. Κι ύστερα την εκτέλεσαν.

Τα τακτικά παιχνίδια, να μη αφήνεις τον άλλον να παίξει, δεν είναι όμορφα παιχνίδια. Παράγουν όμως, όταν έχουν τελειώσει, όμορφα αποτελέσματα. Τα όμορφα αποτελέσματα είναι το οξυγόνο των εκκολαπτόμενων πρότζεκτ. Η σύγκρουση με τη Βέρντερ, τη μεθεπόμενη Τρίτη, δεν είναι (μόνον) η πιο μεγάλη της σεζόν.

Είναι, συγχρόνως, η πιο δύσκολη. Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να μην έχει καταφέρει το παραμικρό. Τις πρώτες στιγμές, της χαράς για τη νίκη, νόμιζαν ότι τουλάχιστον έχουν εξασφαλίσει την τρίτη θέση. Από χθες ξέρουν πως δεν έχουν εξασφαλίσει, καν, τη συνέχεια στο Κύπελλο UEFA.

Μπορούν, ακόμα, να καταταγούν (μέσα σε 90 λεπτά) από πρώτοι έως τέταρτοι. Αλλά ό,τι κι αν καταταγούν, δεν παύουν να διανύουν το μόνο πρώτο έτος αληθινών σπουδών στη σχολή της Ευρώπης. Είναι ανθρωπίνως σημαντικό να προσμένουν ότι θα ανταμειφθούν άμεσα.

Είναι πιο σημαντικό να χτίσουν, επάνω σ' αυτά που από παιχνίδι σε παιχνίδι ανακαλύπτουν και μαθαίνουν, για να 'ναι ακόμα πιο ανταγωνιστικοί μαθητές στις σεζόν που θα έλθουν. Ο,τι κι αν συμβεί στις 11 Δεκεμβρίου, το βέβαιον είναι αυτό που σημειώναμε και προ καιρού. Οτι ο Ολυμπιακός «των νεαρών κυρίων» πλάθεται και (ώσπου να καταλήξει σ' αυτό που οι κύριοι έχουν μες στο μυαλό τους) θα πάρει τουλάχιστον άλλες δύο περιόδους αγοραπωλησιών.

Για τα κενά, που έμειναν τέτοια το καλοκαίρι. Για τα κενά, επίσης, που αργά ή γρήγορα θα προκύψουν από την ίδια τη ροή της ζωής. Πλέον, ξέρουν πως το χρυσό μυστικό είναι να απευθύνεσαι στους επαγγελματίες. Και να προσλαμβάνεις αυτούς που, δοκιμασμένοι και «αποδεδειγμένοι» στο υψηλό επίπεδο, ξέρουν τη δουλειά.

Κοιτάζοντας τους πρωταγωνιστές: Νικοπολίδης, Ζεβλάκοβ, Αντζας, Πάντος, Στολτίδης, Τζόλε, Λεδέσμα, Κοβάτσεβιτς. Η θύμηση του Ρεχάγκελ. «Δώστε μου έντεκα τριαντάρηδες να νικήσω και την Μπάγερν». Η Μπάγερν, για τον μέσο Γερμανό, είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων. Οπως λέμ' εμείς, να νικήσω την Μπάρτσα. Ή τη... Μεικτή Κόσμου!