Το ασφα-ληστρικό κι ο Ιονέσκο

Είναι σαν να βλέπεις μια αλεπού που έχει εισβάλει στο κοτέτσι. Να πνίγει τρεις εύρωστες κότες, να κινείται προς τις άλλες και εσύ να υποθέτεις βλακωδώς: «Α, τώρα θα κάνει στα πιο αδύναμα πουλερικά... μετάγγιση αίματος!». Συγγνώμη, αλλά τέτοια απύθμενη αφέλεια χρειάζεται για να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να υπεξαιρέσει το πολυσυζητημένο 10% από Ταμεία νοικοκυρεμένα και υγιή για να ενισχύσει το ΙΚΑ! Κοκορόμυαλους ψάχνουν -και μάλιστα στον απόηχο του σκανδάλου των δομημένων ομολόγων;

Μπορείς να το πεις «κατάσχεση», «υπεξαίρεση». Η ουσία παραμένει αναλλοίωτη: πρόκειται για απόπειρα αρπαγής πόρων. Για να διατεθούν πού; Ορεξη να ’χεις να μετράς πιθανούς... προορισμούς και, ξέρετε, από τους -ευγενέστερους που μπορείς να εικάσεις σ' έναν κόσμο γεμάτο «κουμπάρους»- είναι η «δημιουργική λογιστική». Η επίπλαστη κάλυψη ελλειμμάτων σε άσχετους τομείς. Ναι, αρπαγή. Κυνική, ανήθικη. Δεν είναι καν «αλλαγή κανόνων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού». Είναι ετσιθελική αλλαγή του διαμορφωθέντος... σκορ. Εν προκειμένω, μάλιστα, έχουμε το φαινόμενο να αρπάζει προϊόντα του μόχθου των αθλητών κάποιος που δεν μπήκε στο τερέν. Διότι, μεταξύ άλλων, η κρατική εξουσία φιλοδοξεί να υπεξαιρέσει περιουσίες Ταμείων, στη χρηματοδότηση των οποίων δεν συμμετείχε καν!

Για να καταστεί κάπως ευπρόσωπη, η Αρπαγή χρειάζεται δύο ακόμη «άλφα»: τη συγκατάθεση των Ανενημέρωτων και των Ανόητων. Στους πρώτους, φερ' ειπείν, απευθύνεται η θεωρία περί δημοσιογραφικού «κλάδου χλιδής». Ιδού, όμως, ποια είναι η αλήθεια: μόλις 2.056 συντάξεις χορηγεί το Ταμείο μας. Οι 854, δηλαδή το 41,5%, κινούνται σε επίπεδα κάτω των 1.000 ευρώ. Από αυτές, οι 241 (11,7%) δεν φθάνουν τα 600 και οι 167 (8,1%) τα 445 ευρώ. Οι συνταξιούχοι δημοσιογράφοι που λαμβάνουν από 2.000 έως 2.700 ευρώ είναι 186, δηλαδή το 9% του συνόλου. Στην κατηγορία 2.400-2.700 ευρώ εντάσσεται το 3% των δημοσιογράφων. Την ανώτατη σύνταξη που χορηγεί το Ταμείο μας απολαμβάνει ένα «πλήθος»... εννέα ατόμων.

Ανενημέρωτος δεν σημαίνει κατ' ανάγκη Ανόητος, αλλά κι ο τελευταίος μπορεί κάλλιστα να παριστάνει τον Ανόητο: δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ό,τι αναμασούν, όταν το αναμάσημα είναι σόφισμα τόσο τραγελαφικό: «Εντάξει, εσείς οι δημοσιογράφοι δεν παίρνετε τίποτε από το κράτος, όμως χρηματοδοτεί τα Ταμεία σας η κοινωνία μέσω του αγγελιόσημου». Πώς, παρακαλώ, συμβαίνει αυτό, εφόσον το αγγελιόσημο που υποκαθιστά την εργοδοτική εισφορά καταβάλλεται από τους διαφημιζόμενους επιχειρηματίες; Διότι, λέει, οι διαφημιζόμενοι μετακυλίουν τη σχετική δαπάνη στην τιμή των προϊόντων τους.

Εξοχα! Βάσει αυτής της «λογικής» κάθε σύνταξη είναι... καταχρηστική, εκτός εάν κάποιος ισχυριστεί ότι οι επιχειρήσεις-εργοδότες στην τιμή των προϊόντων τους ενσωματώνουν το κόστος μεν, εξαιρώντας τις ασφαλιστικές εισφορές δε. Αφήστε που με βάση τούτη τη χρήση της μεταβατικής ιδιότητας καθένας μπορεί να κλαψουρίζει ότι χρηματοδοτεί τη σύνταξη των πάντων! Αγοράζεις -ας πούμε- ένα παντελόνι; Αυτομάτως θεωρείς ότι σε «ξεζουμίζει», όχι μόνο το Ταμείο του προσωπικού του συγκεκριμένου καταστήματος, αλλά και όλων των εργαζομένων που έχουν σχέση με επιχειρήσεις στις οποίες αποδίδει χρήμα το μαγαζί: προμηθευτές, Τράπεζες, κ.λπ.

Τούτο το ανεκδιήγητο ανέκδοτο ακούγεται δειλά δειλά στα πέριξ. Το υπερασπίστηκε στα ερτζιανά κάποιος ακροατής, το βράδυ της 26ης Νοεμβρίου. Καλή συγκυρία, δεν λέω: επέτειος της γέννησης του Ιονέσκο, «πατέρα» του Θεάτρου του Παραλόγου...