Δακτυλοδεικτούμενοι, για όλους τους καλούς λόγους

Από μια ματιά που έριξα χθες γύρω γύρω, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010... προκριθήκαμε κιόλας. Ξεμπερδέψαμε μ' αυτό. Πάει. Την ερχόμενη Κυριακή, βάσει προγράμματος, θα κατακτήσουμε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008. Για την ακρίβεια, η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη ομάδα στα χρονικά του θεσμού που κατακτά το τρόπαιο σε δύο διαδοχικές διοργανώσεις. Δεν το πέτυχε ποτέ, παρά τις κατά καιρούς σερί εμφανίσεις σε τελικούς, η (Δυτική ή, αργότερα, ενωμένη) Γερμανία. Θα το πετύχουμ' εμείς, με τη μία.

Το είπε... και η φράου Μπεάτε, ως «μεγάλη γυναίκα που μπορεί να έχει τη γνώμη της», άλλωστε. Κι έπειτα, αφού θα τα 'χουμε πάρει όλα, θα 'ρθει το πλήρωμα του χρόνου όπου θα χρειαστεί να παίξουμε. Οχι το εύκολο παιγνίδι, «με το στόμα». Αυτό το παίζουν όλοι. Και, το κυριότερο, σ' αυτό... νικάνε όλοι. Τότε θα περάσουμε στο αληθινό παιγνίδι. Με τα πόδια, με το μυαλό, με την καρδιά. Μες στη φωτιά της πραγματικής μάχης. Αυτό, ευτυχώς, θα το παίξουν οι διεθνείς. Μονάχοι, με τον προπονητή τους.

Προσμένοντας (για το καλοκαίρι, κατ' αρχήν) τρία ματς στον όμιλο που θα παιχθούν «ως τον θάνατο» και θα κριθούν στη λεπτομέρεια, χρησιμοποιούμε την προηγούμενη πείρα από το μεταίχμιο μεταξύ «Ντα Λουζ» και «Κεμάλ Στάφα», Ιούλιο με Σεπτέμβριο του 2004. Η πείρα διδάσκει την καταλυτική σημασία που θα έχει το πώς θα κλείσουμε τον φάκελο του Euro 2008. Καταλυτική, για το πώς θα ανοίξουμε τον επόμενο. Του Μουντιάλ 2010. Τίποτα δεν μοιάζει πιο πολύ με κρίκους αλυσίδας, απ' όσο η αλληλουχία των γεγονότων στο ποδόσφαιρο υψηλού ανταγωνισμού.

Ο θρίαμβος της Λισσαβώνας οδήγησε στο να εμφανιστεί η Εθνική (όπως και η Ιταλία, το 2006, αμέσως μετά τον θρίαμβο του Βερολίνου) ανέτοιμη για να χύσει αίμα στο πεδίο του πολέμου. Ο αποκλεισμός από το Μουντιάλ 2006 (και η θερινή ξεκούραση) οδήγησε στο να εμφανιστεί η «ομάδα της Πορτογαλίας» πανέτοιμη στην αφετηρία της «δεύτερης ευκαιρίας». Οι μεταπτώσεις είναι για τους ανθρώπους. Η συνεχής, σε βάθος χρόνου, ετοιμότητα προϋποθέτει... σχεδόν υπερανθρώπους!

Με τα παιγνίδια του Euro τον Ιούνιο, κι εκείνα (τα πρώτα) του Μουντιάλ αρχές Σεπτεμβρίου, τώρα (τέλη Νοεμβρίου) είναι ακατόρθωτο να εκτιμηθεί το οτιδήποτε. Μία βεβαιότητα υπάρχει. Πως, για τη «γενεά της Πορτογαλίας», το να πάνε (και) σ' ένα Παγκόσμιο Κύπελλο παίρνει βαρύνουσα, σε σχέση με το να χαρούν ακόμα ένα ευρωπαϊκό τουρνουά, σημασία. Μια άλλη βεβαιότητα είναι πως οι «εύκολοι» αντίπαλοι θα βάλουν «εν καιρώ» τις συνηθισμένες, δύσκολες, ερωτήσεις. Θα χρειαστεί η ελληνική ομάδα να ανασύρει από το οπλοστάσιό της τις καίριες απαντήσεις.

Η Ελβετία έστειλε ένα πρώτο, πρώιμο αν θέλετε, μήνυμα στο Μουντιάλ 2006. Σαν προθέρμανση γι' αυτό που προσμένουν και έχουν προγραμματίσει να 'ναι η εκτόξευσή τους, τον Ιούνιο μες στο σπίτι τους. Στη Βασιλεία. Εάν θα την κάνουν ή (αυτό που, κυρίως, μας ενδιαφέρει) πώς θα εμφανιστούν το φθινόπωρο μετά την αναμενόμενη εκτόξευση, χορτάτοι ή πεινασμένοι σε πνεύμα, αυτό ανήκει στα ακατόρθωτα να σταθμιστούν. Το Ισραήλ, πάλι, είναι σίγουρο πως θα βγάλει πείνα. Την ψάχνουν συστηματικά, την «καλή», εδώ και μερικά χρόνια. Την πλησιάζουν. Επιμένουν. Νομοτελειακά κάποια στιγμή θα την πιάσουν.

Η κλήρωση στο Ντέρμπαν ήταν, όντως, ευοίωνη. Το ακόμα πιο ευοίωνο, ωστόσο, είναι η ίδια η Εθνική. Οτι, σε διεθνές περιβάλλον που δύσκολα ξυπνά κι ακόμα πιο δύσκολα αναγνωρίζει, έγινε δακτυλοδεικτούμενη (στο άκρο αντίθετο του USA '94) για όλους τους θετικούς λόγους. Το πρώτο ματς του Μακ Κλάρεν στον πάγκο της Αγγλίας, Αύγουστο του 2006, ήταν το 4-0 με την Ελλάδα στο «Ολντ Τράφορντ». Ούτε ενάμιση χρόνο μετά, η ζήλια που έβγαλαν οι «Times» του Λονδίνου το Σάββατο διαβαζόταν σαν ωδή. «Η αγγλική αντιπροσωπία στη Νότια Αφρική, βλέποντας τον Οτο Ρεχάγκελ στο αεροδρόμιο να επιβιβάζεται στο Βαν για το ξενοδοχείο, είχε την υπενθύμιση ότι άλλες χώρες διαθέτουν επιτυχημένους τεχνικούς, ικανούς να βγάζουν ασυνήθιστα κατορθώματα από συνηθισμένους ποδοσφαιριστές, και τούτο δίχως να κοστίζουν πέντε εκατομμύρια λίρες τον χρόνο».

Ωδή που οφείλει κανείς να την τοποθετήσει μπροστά στο ρεαλιστικό background της βρετανικής μενταλιτέ. Οπου, στο δίλημμα Γκάρεθ Μπάρι ή Κατσουράνης, είναι βέβαιοι πως ο Μπάρι υπερτερεί και αναρωτιούνται... ποιος είν' ο Κατσουράνης. Σολ Κάμπελ ή Κυργιάκος, το ίδιο. Νέβιλ ή Σεϊταρίδης, επίσης! Στο Αϊντχόφεν το 2006 (τελικός Κυπέλλου ΟΥΕΦA Σεβίλλη - Μίντλσμπρο) ανέλυαν στα πολύ σοβαρά ότι ο Στούαρτ Ντάουνινγκ θα τρυπήσει τον Ντάνι Αλβες! Και χθες ο αμετανόητος Μάικλ Οουεν δήλωσε πως «κανείς Κροάτης ποδοσφαιριστής δεν έχει το επίπεδο για να έπαιζε στην εθνική Αγγλίας». Θα φταίνε, ύστερα, οι Κροάτες να τους πετάξουν, όπως στο Euro, έξω (και) από το Μουντιάλ;