Η πραγματική τύχη του ομοσπονδιακού τεχνικού

Δεν θα μου φανεί παράξενο αν μια αθλητική εφημερίδα -ίσως και η ίδια η «SportDay»- κυκλοφορήσει σήμερα με τίτλο «η Ελλάδα προκρίθηκε στα τελικά του Μουντιάλ του 2010». Η αλήθεια είναι ότι χάρη στα πολύ καλά αποτελέσματα της τελευταίας διετίας (δηλαδή χάρη στον ιδρώτα των διεθνών και όχι χάρη στο άστρο του Οττο Ρεχάγκελ), η Εθνική μας έχει αποκτήσει πριν από την κλήρωση τη βεβαιότητα ότι θα βρεθεί σε έναν όμιλο στον οποίο δεν θα υπάρχει κάποια πανίσχυρη ευρωπαϊκή ομάδα από αυτές που δεν λείπουν ποτέ από τα τελικά Παγκοσμίων Κυπέλλων. Τελικώς βρέθηκε σε έναν όμιλο πολύ ευκολότερο από αυτόν στον οποίο ήταν όταν διεκδίκησε την πρόκριση για το Μουντιάλ της Γερμανίας. Τότε υπήρχαν μαζί της η Ουκρανία, η Τουρκία και η Δανία -ομάδες ανάλογης δυναμικότητας με τη δική μας. Τώρα οι δυσκολότεροι είναι το Ισραήλ και η Ελβετία, που μοιάζουν ευκολότεροι αντίπαλοι από την Τουρκία και τη Νορβηγία, με τις οποίες η Εθνική πάλεψε στα προκριματικά του Euro. Προσοχή όμως: τα προκριματικά δεν γίνονται τώρα, αλλά ξεκινούν του χρόνου τον Οκτώβριο και ολοκληρώνονται σε δύο χρόνια. Ας μην ξεχνάμε αυτή τη λεπτομέρεια.

Το θέμα είναι με ποια ομάδα θα πάρει μέρος στη διοργάνωση των προκριματικών του Μουντιάλ ή, για την ακρίβεια, τι θα έχει απομείνει από την τωρινή ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ. Μετά τα τελικά του Euro της Αυστρίας και της Ελβετίας τον επόμενο Ιούνιο, ο Αντώνης Νικοπολίδης θα κρεμάσει τα γάντια του και το πιθανότερο είναι ότι θα αναλάβει θέση στο τιμ της Εθνικής ομάδας. Ο Νικοπολίδης οδεύει προς τα 37, τίμησε τη φανέλα όσο λίγοι και τον περιμένει μια τιμητική αποστρατεία. Το ίδιο ισχύει και για τον Μιχάλη Καψή και ίσως τον Τραϊανό Δέλλα. Ο πρώτος υπήρξε ένας σπουδαίος στρατιώτης, ο δεύτερος ο ηγέτης της άμυνας και κατά τον Οτο Ρεχάγκελ ο πολυτιμότερος παίκτης του. Και οι δύο παίκτες κουβαλάνε πολλούς τραυματισμούς και αρκετά βάσανα: μπορεί να παίξουν ακόμα λίγα χρόνια, δύσκολα όμως θα συνεχίσουν να προσφέρουν υπηρεσίες στην Εθνική. Ηδη έχουν σχεδόν αποστρατευτεί ο Τάκης Φύσσας, ο Γιώργος Ανατολάκης και ο Γιάννης Γκούμας: αν ενσωματωθούν στο γκρουπ που θα ταξιδέψει στα τελικά, θα το κάνουν ελπίζοντας στο τελευταίο χειροκρότημα. Από εκεί και πέρα ξεκινούν τα μεγάλα ερωτήματα. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος και ο Αγγελος Μπασινάς μετά το τέλος του Euro 2008 θα έχουν ξεπεράσει τα 33: έχουν όρεξη να συνεχίσουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους, όμως είναι αμφίβολο τι ποιότητας θα είναι αυτές. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος επίσης φτάνει τα 35. Ο Ρεχάγκελ κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Μουντιάλ του 2006 έδειξε μια ακατανόητη εμμονή σε παίκτες όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης και ο Ζήσης Βρύζας κι αυτό πληρώθηκε ακριβά: θα ήταν εγκληματικό να επαναλάβει το ίδιο λάθος, ουδείς όμως μπορεί να γνωρίζει τι σκοπό έχει.

Τη συνέχεια των επιτυχιών της Εθνικής υπόσχεται ο «μπαρουτοκαπνισμένος» κορμός της. Ο Κώστας Χαλκιάς, που μοιάζει να μην έχει ανταγωνιστή για τη θέση του τερματοφύλακα, ειδικά όσο ο Ρεχάγκελ αγνοεί τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο, ο Σωτήρης Κυργιάκος, ο Βασίλης Τοροσίδης και ο Γιούρκας Σεϊταρίδης -δηλαδή οι τρεις βασικοί της άμυνας ο Γιώργος Καραγκούνης, ο πολυσύνθετος Κώστας Κατσουράνης, ο αναγεννημένος Χρήστος Πατσατζόγλου και οι επιθετικοί της Μπουντεσλίγκα, δηλαδή ο Γιάννης Αμανατίδης, ο Αγγελος Χαριστέας και ο Φάνης Γκέκας. Οσοι ακολουθούν ή έχουν μικρή πείρα (Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Βύντρα, Παπαδόπουλος) ή έχουν πάρει ελάχιστες ευκαιρίες (Μάντζιος, Λαγός, Τζιόλης, Σπυρόπουλος), μολονότι στην Εθνική καλούνται εδώ και καιρό. Οι αντίπαλοι που μας προέκυψαν στα προκριματικά του Μουντιάλ επιτρέπουν στον προπονητή να κυνηγήσει την πρόκριση φτιάχνοντας συγχρόνως μια καινούργια ομάδα. Κι αυτό ήταν στη χθεσινή κλήρωση η μεγάλη τύχη μας.