Ενα παλιόπαιδο που πάει γυρεύοντας

Ο Πηλαδάκης δέχτηκε να μπει στο προεδρείο της Σούπερ Λίγκας πριν από περίπου ένα χρόνο, έχοντας παραμυθιαστεί ότι τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα αλλάξουν. Θυμίζω ότι ακριβώς δεκατρείς μήνες πριν είχε ξεκινήσει στο εσωτερικό της Σούπερ Λίγκας ένας σοβαρός προβληματισμός για τους ανθρώπους που έχουν τις τύχες της διαιτησίας. Πέρυσι τον Οκτώβριο ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, Βασίλης Γκαγκάτσης, αποκάλυψε ότι παράγοντας προσπάθησε να επηρεάσει διαιτητή μαθαίνοντας εκ των προτέρων τον ορισμό του σε συγκεκριμένο ματς. Το Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας σκανδαλίστηκε και ζήτησε εξηγήσεις για τα «γιατί» και τα «πώς» αυτής της ιστορίας, η οποία, σημειωτέον, ουδέποτε αποσαφηνίσθηκε. Τότε η Σούπερ Λίγκα ζήτησε να αποκτήσει μεγαλύτερη γνώση και έλεγχο της κατάστασης και μάλιστα σύστησε και μια επιτροπή που θα συνεργαζόταν με την ΕΠΟ για τα περαιτέρω.

Τρεις
Επί της ουσίας, τρεις ήταν οι ομάδες που ανακίνησαν το ζήτημα: ο Παναθηναϊκός (γιατί ο Τζίγκερ θα ήταν ο επόμενος πρόεδρος της λίγκας), η ΑΕΚ (γιατί ο Ντέμης είναι δύσπιστος με τον κόσμο της ελληνικής διαιτησίας και την ΕΠΟ) και η Λάρισα (γιατί ο Πηλαδάκης προτιμά να μπαίνει μπροστά, παρά να φυλάει κατουρημένες ποδιές για μια χούφτα κουκούτσια). Οι άλλοι προτίμησαν τα ήξεις αφήξεις. Ο Ολυμπιακός είναι με το σύστημα ΕΠΟ και την πολιτική του την κάνει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης. Ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, ο ΟΦΗ είχαν πέρυσι αδύναμες διοικήσεις. Ο Θωμάς ήταν απομονωμένος, οι κουμπάροι δεν θα στενοχωρούσαν κανέναν, η Ξάνθη προτιμά τις ανακοινώσεις και ο Δαμήλος και ο Τσακίρης ακολουθούν την πολιτική των Αμερικανών κομάντο στο Βιετνάμ: «Βασάνισέ με, αλλά δεν θα σου πω παρά μόνο τον βαθμό μου και τη μονάδα που ανήκω». Οι υπόλοιποι ήταν και είναι ή βολεμένοι με την κατάσταση ή δεν θέλουν μπλεξίματα.

Δύο
Σύντομα οι τρεις έγιναν δύο. Η ΑΕΚ πήρε αποστάσεις ακολουθώντας μια πολιτική στείρας αντιπολίτευσης: δεν συμμετέχω και προτιμώ να γκρινιάζω όταν αδικούμαι. Η πολιτική της απέδωσε τα μέγιστα αποτελέσματα, μια και η «Ενωση» βγήκε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πρωταθλητισμό με τέτοια πολιτική δύσκολα κάνεις, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Κύριος
Απέμειναν ο Τζίγκερ και ο Πηλαδάκης, που μαζί με τον Ολυμπιακό έφτιαξαν την τριμελή επιτροπή που θα ξεκινούσε τη διαπραγμάτευση. Ο Πέτρος Κόκκαλης κατέστησε σαφές από την αρχή ότι γι' αυτόν δίκιο είναι ό,τι λέει η ΕΠΟ και ότι ο Ολυμπιακός δεν αντιτίθεται σε αλλαγές, αλλά δεν πολυγουστάρει το νταραβέρι. Οι άλλοι δύο ήταν πιο διεκδικητικοί –τουλάχιστον στην αρχή. Ο Τζίγκερ πλήρωσε κάποιες παρεμβατικές προτάσεις του (όπως η υιοθέτηση της ProZone), αλλά έκανε και σημαντικές γνωριμίες και ουκ ολίγοι άνθρωποι της διαιτησίας άλλαξαν και γνώμη για τον ίδιο. «Ο "σοφέρ"», ακουγόταν στη Συγγρού, «είναι κατά βάθος δικό μας παιδί και είναι απλός και κύριος, όπως ήταν κι ο "καπετάνιος"».

Εργο
Με τον καιρό και χάρη στις προσεγμένες διαρροές των συναντήσεων οι χαρακτήρες έγιναν σαφείς στους ρέφερι που παρακολουθούσαν το έργο. Ο Πέτρος Κόκκαλης ήταν ο γνωστός παλιόφιλος. Ο Τζίγκερ ο ανερχόμενος αστέρας και ο Πηλαδάκης ένα παλιόπαιδο που πάει γυρεύοντας. Οι διαιτητές μάθαιναν από έγκυρα ρεπορτάζ ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ενδιαφέρεται για την επιμόρφωσή τους, όπως και για την αύξηση των αμοιβών τους, και ότι, αντιθέτως, ο Πηλαδάκης ζητεί να καρατομούνται. Δεν ξέρω αν όντως ο σημερινός πρόεδρος ανησυχούσε για το επίπεδο των διαιτητών και τις απολαβές τους, είμαι βέβαιος όμως ότι σε αλλαγές και ρήξεις πίστευε κυρίως το αφεντικό της Λάρισας.

Χαρά
Οταν η ΕΠΟ τελικά έδωσε τη δυνατότητα στη Σούπερ Λίγκα να ορίσει στην ΚΕΔ κάποιον που απλώς θα έχει την ευθύνη της τοποθέτησης των παρατηρητών, ο μόνος που είπε «ηττηθήκαμε» ήταν ο Πηλαδάκης: οι άλλοι είπαν «πέρα βρέχει»! Οταν ο Ψυχομάνης έβγαλε τους πίνακες των παρατηρητών χωρίς να ρωτήσει τον Μπίκα, ο Πηλαδάκης είπε ότι παραιτείται και πρότεινε στον Μπίκα να κάνει το ίδιο, διότι το ρεζιλίκι ήταν τεράστιο. Ο ΠΑΟ, αντιθέτως, που στο μεταξύ είχε αναλάβει την ηγεσία του συνεταιρισμού και (για να μην ξεχνιόμαστε) την αντιπροεδρία της ΕΠΟ, λειτούργησε πυροσβεστικά. «Δεν βάλαμε στην ΚΕΔ τον Μπίκα για να τσακώνεται με τους άλλους, αλλά για να παράγει έργο», ήταν η νουθεσία-τοποθέτηση του Γιώργου Στράτου. Οχι τυχαία, ταυτόσημη με αυτή της ηγεσίας της ΕΠΟ.

Γάμος
Ο,τι ακολούθησε ήταν προβλεπόμενο όσο το τέλος ελληνικής ταινίας: κάποιοι «παντρεύτηκαν» με τη διαφθορά, ξεχνώντας ότι η διαφθορά δεν γουστάρει έρωτες, αλλά νταβατζήδες. Ο Πηλαδάκης, αντιθέτως, δεν πήγε στον γάμο. Δεν ξέρω τι σόι αντιπρόεδρος ήταν στη Σούπερ Λίγκα, μπορεί να ήταν ο χειρότερος. Ξέρω, όμως, τι δεν έκανε. Δεν ξεκίνησε τις μυστικοσυσκέψεις με τον Ψυχομάνη, δεν πήγε να μιλήσει με τον Γκαγκάτση στους διαιτητές, δεν πίεσε τον Μπίκα να μην παραιτηθεί, δεν άρχισε να ανησυχεί μήπως τιμωρηθεί η Βέροια και θυμώσει κάποιος κουμπάρος, δεν είπε ποτέ του στον Δαμήλο ότι είναι άδικο να αφαιρεθούν βαθμοί από μια ομάδα στο πρωτάθλημα για μια παράβαση που έγινε στο Κύπελλο κι ας λέει άλλα ο ΚΑΠ! Γενικά ο Πηλαδάκης δεν γλείφει εκεί που μέχρι πέρυσι έφτυνε κι αυτό φαίνεται στην ψυχοσύνθεση των διαιτητών, αλλά και στους ορισμούς που γίνονται στα ματς της ΑΕΛ.

Χέρι
Αύριο το Λάρισα - ΠΑΟ το παίζει ο Κάκος με δεξί χέρι τον Μπερσή. Συνιστώ ψυχραιμία…

Τα τριγύρω
Στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) βρήκα χθες ένα πλήθος από επιστολές αναγνωστών που μου γράφουν για το κάζο των Αγγλων πολλά ωραία πράγματα, που προσεχώς θα τα δημοσιεύσω, γιατί τα θεωρώ κείμενα που δείχνουν τη σπουδαία ποδοσφαιρική παιδεία των αναγνωστών της «SportDay». Μέχρι τότε μια δική μου επιπλέον επισήμανση είναι απαραίτητη, διότι δεν έκανα κάτι απολύτως κατανοητό.

Δε λέω ότι είναι προτιμότερο έπειτα από κάθε ήττα να μαζεύονται οι κάφροι στα αεροδρόμια και να πετάνε ντομάτες στους παίκτες: όταν μιλώ για απουσία έντασης, απαιτήσεων και κριτικής δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι κάτι άλλο: ότι η βρετανική προσέγγιση του ποδοσφαίρου -ένα μπίζνες σπορ-θέαμα που κάθε αποτέλεσμα είναι απολύτως αποδεκτό- πολλές φορές ξεπερνά τα όρια της υπερβολής κι αυτό είναι πρόβλημα. Οταν π.χ. βλέπουμε ομάδες να υποβιβάζονται χάνοντας στην έδρα τους 0-4 και το κοινό τους να χειροκροτά και να χαίρεται, στα δικά μου τα μάτια αυτό δεν είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου, αλλά ο απόλυτος εκφυλισμός του. Οταν π.χ. η Λίβερπουλ χάνει το πρωτάθλημα από την Αρσεναλ γιατί ηττάται με 0-2 ενώ θα ήταν πρωταθλήτρια αν έχανε με 0-1, αυτό που εγώ βλέπω δεν είναι ένα συγκλονιστικά όμορφο αποτέλεσμα, αλλά μια ποδοσφαιρική κουταμάρα που μπορεί να ενθουσιάζει μόνο όσους το ποδόσφαιρο δεν το καταλαβαίνουν. Αν η ήττα δεν είχε διαφορά από τη νίκη, αυτοί που ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο δεν θα έβαζαν εστίες στις άκρες των γραμμών, αλλά θα τοποθετούσαν ένα ταψί μπακλαβά στο κέντρο του γηπέδου και θα έλεγαν ότι νικητής είναι όποιος το φάει πρώτος! Πιστεύω, επίσης, ότι αν οι Αγγλοι έδειχναν στην αγωνιστική τους πρόοδο τη σπουδή με την οποία αντιμετωπίζουν το merchandising, θα είχαν την καλύτερη εθνική στον κόσμο.

Στα δικά μου μάτια οι Αγγλοι πληρώνουν και την έλλειψη αθλητικών εφημερίδων. Τα ταμπλόιντ δεν είναι αθλητικές εφημερίδες, δηλαδή δεν ενημερώνουν, δεν επιμορφώνουν, δεν παρέχουν αγωνιστικές πληροφορίες και δεν υποψιάζουν το κοινό. Απλώς κράζουν ή διακωμωδούν ανθρώπους ή ασχολούνται με τα σεξουαλικά τους νοσήματα: δεν παράγουν πίεση, απλώς πολλαπλασιάζουν την μπουρδολογία. Κι αυτό είναι επί της ουσίας το πρόβλημα: οι Αγγλοι γνωρίζουν πολλά για τα τριγύρω, αλλά ξέχασαν το παιχνίδι…