Ο αρχηγός των ρεκόρ και όχι μόνο

Η λέξη «αρχηγός» είναι μία –μάλλον- συνηθισμένη λέξη στην ποδοσφαιρική φιλολογία. Αλλά το περασμένο Σαββατοκύριακο, το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βολιβία δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο για τον «αρχηγό» της εθνικής Αργεντινής. Τον Χαβιέ Ζανέτι. Εναν πολύ ασυνήθιστο ποδοσφαιριστή ή πιο καλά, αταίριαστο με την εικόνα του σύγχρονου ποδοσφαιριστή, που έχει γίνει συνώνυμο του σταρ, με την κινηματογραφική έννοια. Ο Ζανέτι φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Αργεντινής για 116η φορά από το 1994 και έτσι πήρε το ρεκόρ συμμετοχών που είχε ο Ρομπέρτο Αγιάλα, ο οποίος -σημειωτέον- αποσύρθηκε από την εθνική στο περσινό Κόπα Αμέρικα.

Το ρεκόρ του Ζανέτι θα κάνει καιρό να ξεπεραστεί, μια και μετά τον Αγιάλα ακολουθεί ο Ντιέγκο Σιμεόνε με 106 συμμετοχές, οι Μαραντόνα, Μπατιστούτα και Ρουτζέρι με 100 και αμέσως μετά βρίσκεται ο Σορίν με 75. Φαντάζομαι ότι αυτό ελάχιστα απασχολεί τον Ζανέτι που κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική από τον Πασαρέλα. Τότε, ο «αρχηγός» ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στην Μπάνφιλντ, συμβόλιζε τη νέα γενιά του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και την νέα προσέγγιση που ήθελε να φέρει στην εθνική Αργεντινής ο Πασαρέλα. Ποδοσφαιριστές πειθαρχημένους, χωρίς μακριά μαλλιά και συμπεριφορά κακομαθημένης βεντέτας. Λίγο καιρό μετά την πρώτη του συμμετοχή με την εθνική, ο Ζανέτι πήρε μεταγραφή για την Ιντερ και οι εμφανίσεις του στην ιταλική ομάδα τον καθιέρωσαν και στην εθνική, στην οποία θα δει να περνούν από τον πάγκο, μετά τον Πασαρέλα, ο Μπιέλσα, ο Πέκερμαν και τώρα ο Μπαζίλε. Ο Ζανέτι για τους Ιταλούς συναδέλφους είναι πολύ βαρετός δημοσιογραφικά. Δεν έχει τσακωθεί με κανέναν και δεν έχει δημιουργήσει προβλήματα ακόμα και στις πολύ κακές χρονιές της Ιντερ, τότε που όλοι οι ποδοσφαιριστές ήταν αντιμέτωποι μεταξύ τους και με όλο τον κόσμο.

Ακόμα και εκείνες τις χρονιές, ο Ζανέτι ήταν το μόνο σταθερό σημείο της ομάδας του Μιλάνου. Μία σπάνια όαση ηρεμίας, λογικής, αξιοπρέπειας, επαγγελματισμού και κάτι περισσότερο. Που εκφράζεται από την εξαιρετικά ασυνήθιστη παραμονή του για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια ομάδα. Για την ισχυρή δέσμευσή του στον σύλλογο. Σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και στο οποίο ο δημοσιογράφος Κρίστιαν Γκρόσο αφηγείται ιστορίες από τη ζωή 50 μεγάλων Αργεντινών ποδοσφαιριστών, το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στον Ζανέτι έχει τίτλο: «Το άγαλμα που ξέρει πώς να χορεύει». Στην ιστορία του Ζανέτι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο αφορά την φιλανθρωπική και πολιτική του δράση. Εχει ιδρύσει και χρηματοδοτεί ένα ίδρυμα για φτωχά και ορφανά παιδιά. Ηταν αυτός που έπεισε την Ιντερ να συμπαρασταθεί και να ενισχύσει τους Ζαπατίστας, με τον αρχηγό των οποίων -τον υποδιοικητή Μάρκος- είναι φίλος. Το ίδρυμα για τα παιδιά, που λέγεται «Pupi», -το παρατσούκλι του Ζανέτι- έχει εξελιχθεί σε έναν από τους σπουδαιότερους μη κυβερνητικούς οργανισμούς στην Αργεντινή.

Ο μύθος λέει ότι ο Ζανέτι, που προέρχεται από μία φτωχή οικογένεια και ο οποίος έκανε από μικρός πολλές δουλειές για να ενισχύσει το μικρό οικογενειακό εισόδημα, όταν σε ηλικία 13 ετών ζήτησε αθλητικά παπούτσια από τη μητέρα του, εκείνη μη έχοντας την οικονομική δυνατότητα να του τα αγοράσει, μεταποίησε ένα παλιό δικό της ζευγάρι. Ανάλογα περιστατικά από τη ζωή του μπορούν να διηγηθούν πολλοί για τον El Capitan, τον οποίο το χρήμα και η φήμη δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου και τον οποίο -πάντα- μπορεί να συναντήσει κάποιος στο εστιατόριό του, το «El Gaucho» στη λίμνη Κόμο, να υποδέχεται ο ίδιος τους πελάτες με ένα χαμόγελο που λέει πολλά.

Πονοκέφαλοι της ηλεκτρονικής εποχής

Α υτή τη «μαλακία» που έκανε η αγγλική εφορία, η οποία έχασε τα δεδομένα 25 εκατομμυρίων πολιτών στο ταχυδρομείο, την έχετε πληροφορηθεί. Προσωπικώς μού είναι κομματάκι δύσκολο να αποδεχθώ ότι πρόκειται για την αβλεψία ενός υπαλλήλου, με δεδομένο ότι το εμπόριο προσωπικών δεδομένων είναι μία πολύ επικερδής μπίζνα. Αυτός που έχει στα χέρια του αυτά τα δεδομένα έχει ένα λαχείο εκατομμυρίων. Από 10 πένες να ζητήσει για τα δεδομένα του καθενός από αυτούς, τα στοιχεία των οποίων περιλαμβάνονται στα cd που χάθηκαν, θα εισπράξει 250 χιλιάδες στερλίνες. Βέβαια, μπορεί να τα πουλήσει -και καλά θα κάνει- περισσότερο. Το περιστατικό δείχνει έναν από τους κινδύνους που έχουν μεγιστοποιηθεί στην ψηφιακή εποχή. Μία εποχή, την οποία οι νομοθεσίες όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου ελάχιστα έχουν προβλέψει. Μιλάμε και γράφουμε για την κοινωνία της πληροφορίας, χωρίς παράλληλα να έχουμε προβλέψει κάποιες κοινές και βασικές αρχές για την αντιμετώπιση των ευκαιριών, των προβλημάτων, αλλά και των ανισοτήτων που δημιουργεί. Για να ευθυμήσουμε λίγο, προτείνω να δούμε τι υποστηρίζει το εκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης που το διαφήμιζαν κάποιοι ως «εξαίρετο, φιλοαναπτυξιακό και πλήρες»:

«1.Οι βασικές μας αρχές προβλέπουν ίση συμμετοχή των πολιτών στην κοινωνία της πληροφορίας (...που υπονομεύεται από την αδυναμία του ΟΤΕ να προμηθεύσει όλη την ελληνική επικράτεια με συνδέσεις γρήγορου Ιντερνετ..).
2.Προστασία των ατομικών ελευθεριών και των προσωπικών δεδομένων (...δέσμευση που για να πραγματοποιηθεί προϋποθέτει μία σοβαρή και ολοκληρωμένη παραγωγή νομοθετικού έργου που θα μπορούσε να είναι ένα ψηφιακό ανάλογο του Habeas Corpus, κάτι σαν Habeas Data, δηλαδή...).

3.Παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών προς τους πολίτες από τις υπηρεσίες του δημοσίου (...πράγμα που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, μια και ό,τι έχει υλοποιηθεί αφορά σχέδια ή αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης...). Στις προτάσεις του προεκλογικού προγράμματος της Ν.Δ. προβλέπονταν μεταξύ άλλων: «Η ενθάρρυνση της πρόσβασης μέσω συσκευών πέρα από τους συμβατικούς υπολογιστές, όπως τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές τσέπης ή η τηλεόραση (...το άλλο με τον Τοτό, το ξέρετε...;). Η ουσιαστική μείωση του κόστους πρόσβασης στο Διαδίκτυο και πλήρη απαλλαγή από το κόστος πρόσβασης για τους σπουδαστές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (...εδώ, πλέον, η κοροϊδία φθάνει στο αποκορύφωμά της, αλλά μέχρι την συμπλήρωση της οκταετίας έχουμε καιρό ακόμη). Το τι έγινε πριν από λίγες μέρες με τα καλώδια του ΟΤΕ και την αδυναμία πρόσβασης στο Διαδίκτυο χιλιάδων συνδρομητών, είναι μόνο του, ένα εξαίρετο σχόλιο.

Μεγάλη χασούρα

Ο αποκλεισμός της Αγγλίας από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 αποτελεί, οπωσδήποτε, μια σοβαρή έκπληξη. Θα πρέπει, όμως, να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι αυτόν τον αποκλεισμό οι Αγγλοι τον προετοίμασαν οι ίδιοι. Ανοίγοντας το πρωτάθλημά τους, σύμφωνα με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης, έδωσαν χώρο σε ξένους ποδοσφαιριστές, περιορίζοντας τους δικούς τους, γεγονός που περιόριζε με τη σειρά του τις επιλογές του ομοσπονδιακού προπονητή. Ο νόμος Μποσμάν και η πραγματικότητα που έφερε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αδυνάτισε τις εθνικές ομάδες των ισχυρών χωρών, ενισχύοντας τους συλλόγους τους. Παράλληλα, ενισχύθηκαν και οι εθνικές ομάδες των μικρών ή φτωχών χωρών που έκαναν εξαγωγές ποδοσφαιριστών. Εκείνο που θα πονέσει τους Αγγλους περισσότερο και από την πληγωμένη υπερηφάνεια είναι η οικονομική απώλεια. Υπολογίζεται ότι η αγγλική ομοσπονδία θα χάσει γύρω στα 250 εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που η συνολική οικονομική απώλεια από τον αποκλεισμό της εθνικής Αγγλίας πιστεύεται ότι θα φθάσει το 1 δισ. ευρώ. Στο ποσό περιλαμβάνεται ο αναμενόμενος τζίρος από το στοίχημα, ο τζίρος των παμπ, των ταξιδιωτικών γραφείων και γενικά όλης της εμπορικής δραστηριότητας που συνδέεται με τη συμμετοχή μιας ομάδας σε μία τέτοια διοργάνωση.