Εκατό καλά και... δέκα στραβά

Στη Βουδαπέστη τη νύχτα της Τετάρτης, με την τόση παγωνιά που οδήγησε τους Ούγγρους της τηλεοπτικής παραγωγής στην ευγενική πρόνοια-χειρονομία να μας έχουν μέχρι και κουβέρτες στις θέσεις των σχολιαστών, η ελληνική ομάδα έβαλε... μέσον για να μπερδέψει, στα καλά καθούμενα, το μέλλον της.

Μέσον, όχι όποιο κι όποιο. Αλλά, στην κυριολεξία, το πιο ισχυρό. Τον ίδιο τον (ομοσπονδιακό) προπονητή! Και πάλι, η Εθνική... δεν τα κατάφερε να μη νικήσει. Το μέσον απέτυχε. Δίχως έρμα, δίχως λογική και ισορροπία, δίχως ομοιογένεια. Κι όμως, 2-1.

Οι δημοσιογράφοι πια, ύστερα από τέτοια εκπαίδευση, έχουν φτάσει να μη θεωρούν «ήττα» το γεγονός ότι ενδεκάδα Ρεχάγκελ δεν βρίσκεται ποτέ. Εδώ δεν τη βρίσκουν ποτέ οι παίκτες! Η νέας μορφής ήττα είναι ότι, και έτοιμη να 'χεις την ενδεκάδα μπροστά στα μάτια, πάλι δεν βρίσκεις πώς παίζουμε.

Ομιλεί η προσωπική πείρα. Στο «ΝεπΣτάντιον», βλέποντας τη λίστα με τα έντεκα ονόματα ξεκίνησα... την ανάλυση: δεξιά Πάτσα, αριστερά Βύντρα, σέντερ μπακ Καψής, χαφ Κατσουράνης, αριστερός μεσοεπιθετικός Καραγκούνης. Ναι, αμέ. Πώς το θέλεις;

Πρώτο λεπτό, βλέπεις τον Καψή (όπως και τον Γκούμα, θυμάμαι, μια φορά στην ίδια θέση!) κοντά στην πλάγια γραμμή. Λες, μπα, θα τον παρέσυρε η φάση εκεί. Κυλούν κάνα-δυο λεπτά. Αρκούν για να συνειδητοποιείς ότι η pre-game ανάλυση είναι για τα σκουπίδια. Ακυρον, λοιπόν.

Ολο ξανά απ' την αρχή: δεξιά Βύντρα, λίμπερο Κατσουράνης, αριστερά Καψής, χαφ Πατσατζόγλου. Κι ο Καραγκούνης, ο μόνος που... πετύχαμε, ξεκίνησε μεν στο ίδιο ύψος με τον Σαλπιγγίδη, αλλά μετά το 1-0 (όταν αντιλήφθηκε ότι δεν κάνουμε χαΐρι) στην ουσία πήγε κι έγινε τέταρτος μέσος.

Ο Ρεχάγκελ δοκιμάζει πολλά. Μεταξύ άλλων, δοκιμάζει όποιους ταλαντεύεται εάν πρέπει ή όχι να τους πάρει μαζί το καλοκαίρι στην Αυστρία. Μεταξύ άλλων, επίσης, δοκιμάζει τα... νεύρα των στρατιωτών του. Ηταν σχεδόν αναστατωμένοι προσερχόμενοι στον αγωνιστικό χώρο.

Εκνευρισμένοι ότι, τζάμπα και βερεσέ, θα σπαταλήσουμε το αβαντάζ του seeding στη μεθαυριανή κλήρωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ψάχνονταν πώς θα παραβλέψουν (δίχως να φτάσουν, όμως, έως το σημείο να το... ξεφτιλίσουν κιόλας) το σχέδιο επί χάρτου για να το κάνουν πιο λειτουργικό.

Χαλάρωσε την ομήγυρη η σοφή κουβέντα που ακούστηκε την ύστατη ώρα. «Ηρεμήστε, ρε. Πάμε έτσι όπως είμαστε και βλέπουμε. Τι να τον... κάνουμε; Εχει εκατό καλά. Αμα έχει και δέκα στραβά, θα ζήσουμε και μ' αυτά». Απίθανες, άκρως ελληνικές, καταστάσεις.

Το συμπέρασμα είναι: μια προσευχή, να 'ναι στο τελικό τουρνουά όλοι καλά. Οταν η Εθνική είναι πλήρης, είναι Ο.Κ. Οι συγχύσεις έρχονται όταν η Εθνική καλείται να αντιμετωπίσει κενά στελέχωσης. Τότε μπουρδουκλωνόμαστε σε δυο κουταλιές νερό. Εάν μπουρδουκλωθούμε, και το ματς είναι σοβαρό, κατά πάσα βεβαιότητα θα μιλήσει η «ιδιωτική πρωτοβουλία» των ποδοσφαιριστών. Το ξέρουμε καλά... απ' το Euro 2004.

Η Εθνική έκλεισε στους 31 πόντους. Οι 31/36 πόντοι είναι όπως το τρόπαιο στο «Ντα Λουζ»: δεν ξέρεις αν ποτέ θα ξαναγίνει. Οπότε καλό είναι, αφού μπορείς, για μια φορά να το κάνεις. Κι ύστερα βλέπεις αν μπορείς να το ξανακάνεις.
Ολα (ξανα)γίνονται. Ναι, πάρα πολύ εύκολα. Με το... στόμα. Και με τον νου. Μπαϊράμι, κανονικό. Λοιπόν, στην Αυστρία και στην Ελβετία η Εθνική θα ξανακάνει... το εξής: θα ευχαριστηθεί τα παιγνίδια, παλεύοντάς τα «μέχρι θανάτου». Κι όπου βγει. Πώς (μας) φαίνεται για αφετηρία;

Στην παγωνιά της Βουδαπέστης η δεύτερη «ήττα» ήλθε απ' το ντόπιο κοινό. Οι Ούγγροι εκτιμούσαν προσέλευση 35.000 θεατών. Με 0-3 το Σάββατο στο Κισινάου, με την ομάδα προτελευταία στην κατάταξη του ομίλου, με το θερμόμετρο στο μηδέν. Αρνήθηκα να το γράψω... για να μη εκτεθώ!

Ηλθαν. Τα εισιτήρια ήταν περισσότερα απ' όσα στο Ελλάδα-Μάλτα. Ηλθαν, όχι απλώς πολλοί. Επιπλέον, έφεραν παλμό. Ζεστασιά. Ατμόσφαιρα-χαλί, για να πατήσουν οι γηπεδούχοι επάνω και να ξεδιπλώσουν καλό παιγνίδι. Εμεινα με την πρόβλεψη (ότι οι Ελληνες θα 'ναι... περισσότεροι απ' τους Ούγγρους!) στο χέρι.

Μαθαίνεις, ενίοτε, κι απ' αυτούς που συμβαίνει να νικάς. Μας είχε τύχει, μην ξεχνάμε, και στη Λισσαβώνα. Να διδαχθούμε πράγματα, κουλτούρα ποδοσφαίρου και αθλητικό πολιτισμό, απ' τους Πορτογάλους. Ωφέλιμο είναι αεί να μαθαίνει γηρασκόμενος κανείς. Για να μην εκτίθεται!

Υστερόγραφο, ένα ευχαριστώ (κι απ' αυτήν εδώ τη γωνιά) απ' τα έγκατα της καρδιάς. Για τον Θεόδωρο Θεοδωρίδη. Για τα πολλά και τα ωραία που ζήσαμε παρέα όλα αυτά τα χρόνια. Το ταξίδι στη Βουδαπέστη ήταν το τελευταίο του με την Εθνική. Οι διεθνείς είναι οι πρώτοι που, μπροστά απ' οποιονδήποτε άλλον, ξέρουν την ανεκτίμητη συνεισφορά του. Στα μικρά, που όμως είναι ασύλληπτα κεφαλαιώδη...