Ωραίοι δεν είναι οι κύριοι της κυβέρνησης; Προεκλογικά «πράοι», μετεκλογικά… Σπράοι! Θυμάστε τον αξιότιμο τεχνοκράτη κύριο Γιάννη Σπράο; Πριν από δέκα χρόνια ανακάλυψε την αιτία του ασφαλιστικού προβλήματος: είναι –είπε– η μακροζωία των Ελλήνων. Λίγο έλειψε, τότε, να ενοχοποιηθεί ως υπονόμευση των ασφαλιστικών ταμείων η ευχή «χρόνια πολλά». Η σημερινή κυβέρνηση, πάντως, απεχθάνεται κάτι ακόμα, εκτός από τα χρόνια τα πολλά: τα λόγια τα πολλά. Εξ ου και η λακωνική προεκλογική σαφήνεια του πρωθυπουργού: «Δεν μειώνονται οι συντάξεις, δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας».
Ελα, μωρέ, απλή παράλειψη θα ήταν. Θα εννοούσε «δεν μειώνονται οι κύριες συντάξεις άνω του 18% και οι επικουρικές άνω του 43%». Θέμα θα το κάνουμε τώρα; Οι άνθρωποι ζήτησαν «λαϊκή εντολή για μεταρρυθμίσεις». Ορισμένες φορές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να μοιάζουν με «kinder έκπληξη». Τι στην ευχή, όλα προδιαγεγραμμένα και προβλέψιμα τα θέλετε; Αλλοτε, πάλι, χρειάζεται οι μεταρρυθμίσεις να μοιάζουν με τηλεπαιχνίδι: «Βρείτε αν είναι σωστό». Ε, δεν ήταν, τι να κάνουμε τώρα. Το πιστέψατε; Χάσατε.
Μια κυβέρνηση πράττει τον Νοέμβριο τα εκ διαμέτρου αντίθετα απ' όσα διαβεβαίωνε μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου. Αν το «είπα-ξείπα» αφορούσε τη διενέργεια πρόωρων εκλογών ή –όπως γινόταν μια φορά κι έναν καιρό– την υποτίμηση της δραχμής, οι κώδικες του πολυσυζητημένου «πολιτικού πολιτισμού» θα το καταχώριζαν, καλώς ή κακώς, στα «ανεκτά». Τέτοια «μπλόφα», όμως, για ένα εκ των κορυφαίων κοινωνικών θεμάτων που επηρεάζει ή και ρυθμίζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αδυνατεί να βρει ηθική νομιμοποίηση. Αντιθέτως, επιβεβαιώνει ότι εκτός από τις συνήθεις, σποραδικές «απάτες της πολιτικής» –της καθεστωτικής, φυσικά– υπάρχει και η «πολιτική της εξαπάτησης». Τα κυβερνητικά προπαγανδιστικά εφευρήματα για το ασφαλιστικό τέτοια πολιτική ενσαρκώνουν. Από την αρχή μέχρι το τέλος.
Εν αρχή, τα κεφαλαιώδη. Αυτά που αναφέραμε χθες: «μαύρη εργασία», σκανδαλώδης «ευχέρεια» (πλήθους) ιδιωτικών επιχειρήσεων και δημόσιων οργανισμών να αποδίδουν στο ΙΚΑ… ό,τι έχουν ευχαρίστηση, όποτε δεήσουν. «Τζογάρισμα» αποθεματικών των Ταμείων στο Χρηματιστήριο. Επειδή, ασφαλώς, δυσκολεύεστε να... ανακαλύψετε μια «αναμάρτητη» κυβέρνηση, αδυνατούμε κι εμείς να σας δείξουμε μια κυβέρνηση που δεν θυμίζει τον πατροκτόνο, ο οποίος εκλιπαρούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ορφανού. Μπα, κάτι χειρότερο από αυτό: ο πατροκτόνος έμεινε όντως ορφανός. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κατ’ εξακολούθηση δράστες βιαιοπραγιών που ζητούν με εξώδικο από τα παιδιά (ασφαλισμένους) των θυμάτων (Ταμείων) να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας…
Από εκεί και πέρα, όρεξη να ’χεις να μετράς προπαγανδιστικά παραμύθια. Ορισμένα φλερτάρουν επικίνδυνα με τα όρια της κουτοπονηριάς: τι κι αν το κέντρο βάρους της κινδυνολογίας για το ασφαλιστικό εστιάζεται, εκ παραδόσεως, στο επιχείρημα πως είναι προβληματική η αναλογία συνταξιούχων - εργαζομένων; Ω του θαύματος, η «ριπή Μαγγίνα» φιλοδοξεί να «θερίσει» (συγγνώμη, να «εξυγιάνει») πρώτα Ταμεία που δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα. Στον Τύπο αντιστοιχούν 4,7 εργαζόμενοι ανά συνταξιούχο, στους δικηγόρους 3,5 και στους μηχανικούς 7,1. Εχουν αυτές οι αναλογίες καμία σχέση με τα ανησυχητικά 1,5 : 1 ή 2 : 1; Προφανώς όχι. Ξέρετε εσείς κανένα γιατρό που υποβάλλει σε «θεραπεία» υγιέστατο άνθρωπο; Μπορεί να το κάνει μόνο αν θέλει να τον δει να αρρωσταίνει…
Αλλα παραμύθια είναι ιδανικά για να τα διηγούνται οι κύριοι Καραμανλής και Μαγγίνας, σαν γιαγιές δίπλα στο… τζάκι, αρκεί αυτό να σιγοκαίει στοιχεία της πραγματικότητας. Το δραματικό κυβερνητικό παραμύθι έχει πολύ βιαστικό δράκο: αφήστε τα «ποιος φταίει» και «τι έπρεπε να γίνει», τώρα ηχεί συναγερμός. Οποιος κι αν φταίει δεχθείτε τα μέτρα που επιβάλλουμε, γιατί διαφορετικά το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει. Τέρμα οι συντάξεις μεθαύριο, αύριο, σήμερα ή και… χθες! Μόνο που, όπως υπενθύμισε και η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», τόσο η μελέτη την οποία παρήγγειλε η κυβέρνηση στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας όσο κι εκείνη που είχε γίνει το 2003 συγκλίνουν σε μία διαπίστωση: παρά τα τόσα διαχρονικά κτυπήματα «κάτω από τη μέση» που έχει υποστεί, το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα αντέχει μέχρι το 2035. Αρκεί το Δημόσιο και οι επιχειρήσεις να καταβάλλουν κανονικά τις εισφορές τους. Αρκεί –θα προσέθετε κάποιος– η κρατική εξουσία να πάψει να λειτουργεί σαν «πλασιέ» της ιδιωτικής ασφάλισης. Σε τελική ανάλυση, εάν όλα αυτά δεν αποδειχθούν αρκετά, μια κρατική εξουσία που για ψύλλου πήδημα διογκώνει την κοινωνικά άδικη έμμεση φορολογία θα μπορούσε, χάριν του ασφαλιστικού, να «θυμηθεί» κάποια στιγμή την άμεση. Είναι, δηλαδή, περισσότερο δίκαιο να κατακρεουργηθούν συντάξεις 700 ή 800 ευρώ ανθρώπων που κατέβαλαν μια ζωή κανονικά τις εισφορές τους, από το να αυξηθεί, ας πούμε, η φορολογία των επιχειρηματικών κερδών; Αλλά, συγγνώμη, ξεχάσαμε. Το δεύτερο θα ήταν «τροχοπέδη στην ανάπτυξη». Κατ’ αναλογία των οφειλών στο ΙΚΑ που παραμένουν οφειλές, ως «κίνητρο ανάπτυξης»...
Φως φανάρι: ο ζήλος της κυβέρνησης να «φέρει την καταστροφή» επιβεβαιώνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να πράξει τα προαναφερθέντα στοιχειώδη. Είναι όμως απίστευτα παραγωγική… παραμυθατζού! Με την ενοποίηση, λέει, «διορθώνονται στρεβλώσεις και αδικίες». Ποιες ακριβώς; Αγνωστο. Πώς αίρει τις όποιες αδικίες η «νόμιμη υπεξαίρεση», όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Εθνος» Π. Παναγιώτου την εξωφρενική επιλογή να λεηλατηθούν σημαντικότατα ποσά των υγιών Ταμείων; Θα τα αποσπάσουν, λέει, από τα υγιέστερα και θα τα δώσουν στα ασθενέστερα Ταμεία. Εδώ φθάνουμε στο κατ' εξοχήν παιδικό παραμύθι. Μπορούμε κάλλιστα να φανταστούμε τον κ. Μαγγίνα ως Ρομπέν των Δασών, στην ομώνυμη παιδική παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη! «Ρομπέν των Ταμείων»…
Ποιον κοροϊδεύουν; Ακόμα και η άκρως φιλοκυβερνητική «Απογευματινή» διέγνωσε «εξίσωση προς τα κάτω». Δοκιμασμένη μέθοδος: το 1984 ο Ανδρέας Παπανδρέου κήρυξε πόλεμο εναντίον των «ρετιρέ του Δημοσίου». Πολλοί «μη προνομιούχοι» υπερθεμάτισαν, αδυνατώντας να αντιληφθούν τι θα ακολουθούσε. Το 1985 «εγκαινιάστηκε» η περίφημη «σταθεροποιητική πολιτική» λιτότητας. Κάτι ανάλογο επιχειρεί η σημερινή κυβέρνηση με το ασφαλιστικό. Πρώτοι στόχοι, οι λεγόμενοι «ευγενείς κλάδοι» –ωραίος όρος, λες κι υπάρχει εισοδηματική ομοιομορφία στις τάξεις των τραπεζοϋπαλλήλων, των μηχανικών, των δικηγόρων και των δημοσιογράφων. Εάν κι εφόσον πληγούν τα Ταμεία τους, οι ασθενέστεροι δεν έχουν παρά να περιμένουν τη σειρά τους στωικά. Τι έπεται; Αχαλίνωτο πάρτι των ιδιωτικών ασφαλιστικών, που θα πουλούν τους κούκους για αηδόνια. Δεν στερούνται λογικής –κυνικής φυσικά– σχεδιασμοί της κυβέρνησης, μόνο που η δυναμική των πραγμάτων συχνά αναπτύσσει τη δική της λογική. Οπως τότε, το 2001. Οταν το ασφαλιστικό σήμανε την αρχή του τέλους της εποχής Σημίτη…
ΥΓ.: Αύριο, τρίτη (τελευταία) αναφορά στο ασφαλιστικό.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
