Το Aσφαλιστικό ακροβατεί στη... μύτη του Πινόκιο

Δίκιο είχε ο διάσημος οικονομολόγος Γκαλμπρέιθ όταν έλεγε πως στην πολιτική τίποτε δεν είναι τόσο θαυμαστό όσο η φτωχή μνήμη. Θαυμαστό και περιζήτητο. Εάν, μάλιστα, η φτωχή μνήμη των κυβερνώμενων εξελίσσεται σε ανεπαρκή κρίση, τότε το εορταστικό «πάρτι» των (εκάστοτε) κυβερνώντων και των οικονομικών ελίτ γίνεται πολύ, μα πολύ χαρούμενο. Και άγριο. Αγριο όσο η γραμμή πλεύσης για το Aσφαλιστικό, όπως την αποσαφήνισε, πλέον, ο υπουργός Απασχόλησης, Β. Μαγγίνας.

Αξιώνουν φτωχή μνήμη, αλλά σου αφήνουν τουλάχιστον περιθώριο να επιλέξεις τι θα λησμονήσεις. Σύμφωνοι, είναι κάπως δύσκολο να ξεχάσεις ότι ο πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές διερρήγνυε τα ιμάτιά του, αφορίζοντας τους… κακόβουλους. Θυμάστε, εκείνους που αρνούνταν (τσ, τσ, οι άθλιοι!) να πιστέψουν τις δεσμεύσεις του: «Δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, δεν μειώνονται οι συντάξεις». Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση -καμία κυβέρνηση- δεν διεκδικεί εύσημα ειλικρίνειας. Της αρκεί να πιστέψεις ότι πασχίζει «να σώσει το ασφαλιστικό σύστημα, αίροντας στρεβλώσεις και αδικίες». Δεν γίνεται να τους διευκολύνεις, «λησμονώντας» κάποιες… πονεμένες «ιστορίες» επιλογών της κρατικής εξουσίας, τόσο επί των «γαλάζιων» και επί των «πράσινων» ημερών της; Ο κατάλογος μακροσκελής. Διαλέγεις όσα και όποια θέλεις -κάθε προσφορά ευπρόσδεκτη. Τα διαγράφεις από τη μνήμη σου και μένεις ήσυχος: γενόμενος εκουσίως κορόιδο, αποδεικνύεις ότι είσαι «καλός πολίτης». Μεγάλη (αυτο)ικανοποίηση αυτή. Δυσκολεύεσαι; Ας συμβουλευτείς το λεξικό που λανσαρίστηκε για να «ευπρεπίσει» τα πράγματα...

Το φαινόμενο μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις να έχουν την άτυπη πλην διαρκή ευχέρεια να μην καταβάλλουν μεγάλα ποσά που οφείλουν στο ΙΚΑ, ονομάστηκε «τόνωση της επιχειρηματικότητας». Το φαινόμενο να φιγουράρουν κατά καιρούς στους καταλόγους (ψηλά ψηλά μάλιστα) των μεγαλύτερων οφειλετών του εν λόγω Ταμείου δημόσιοι οργανισμοί και υπουργεία, θεωρήθηκε απλή «εκκρεμότητα». Η προφανής ανοχή στην «κλασική» μορφή αφαίμαξης των Ταμείων, τη «μαύρη εργασία», αναγορεύτηκε σε «εθνική μαγκιά»: εξασφάλιζε φθηνή εργασία σε εργοδότες οι οποίοι, γευόμενοι αυτό το προνόμιο, λιγόστευαν τις πάσης φύσεως αξιώσεις τους από την κεντρική εξουσία. Χρησίμευε ως ανεκτίμητος μοχλός πίεσης για τη συμπίεση των εισοδημάτων και των «κανονικών» εργαζομένων. Α, να μην το ξεχάσουμε, οδήγησε και στο… έπος της ΟΝΕ, στην οποία, ως γνωστόν, εντάχθηκαν όλοι όσοι το επιθυμούσαν -τέτοιος «άθλος». Οι διαστάσεις τις οποίες προσέλαβε η «μαύρη εργασία» κατά τα τελευταία 15 έτη, λόγω και του διαρκώς αυξανόμενου αριθμού των οικονομικών μεταναστών που ήσαν «εύκολα θύματα», επιτρέπει να κάνουμε πολύ μελαγχολικές εικασίες για το τι έχασαν τα Ταμεία.

Αυτής της μορφής η «μαύρη εργασία» είναι… νομιμοπαράνομη. Μήπως, όμως, δεν έχει αποκτήσει εσχάτως «καθωσπρέπει» οπαδούς και η φαεινή ιδέα της επίσημης θεσμοθέτησής της; Μην ανησυχείτε, το λεξικό της εξαπάτησης κάνει κι εδώ το θαύμα του: «Μέτρο υπέρ της απασχόλησης» ονομάστηκε η πρόταση να θεσπιστεί ανασφάλιστη εργασία των νέων! Πρόταση την οποία κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει στελέχη της επιχειρηματικής ελίτ, αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – που κατά τ' άλλα εγγυάται, λέει, την «αριστερή στροφή» του κόμματός του. Δεν μιλάμε για νέους που θα δουλεύουν προσωρινώς ανασφάλιστοι -κάτι σαν δόκιμοι- και στη συνέχεια θα προσλαμβάνονται κανονικά. Εδώ πρόκειται για σχεδιαζόμενη διαρκή ανανέωση του έμψυχου δυναμικού των ανασφάλιστων, βοηθούντων και των «ευέλικτων μορφών απασχόλησης»: ποιος επιχειρηματίας θα προσλαμβάνει «κανονικά» έναν εργαζόμενο, εάν μπορεί σε βάθος χρόνου να εκμεταλλεύεται για την ίδια δουλειά νέους, στους οποίους θα λέει διαδοχικά «ευχαριστώ, αντίο» δίχως να έχει καταβάλλει μισό ευρώ ως εισφορά σε Ταμείο;

Οσο για την… υπέροχη αναγωγή αποθεματικών σε αντικείμενο «χρηματιστηριακού τζόγου», το λεξικό δηλώνει πάλι έτοιμο: «σύγχρονη, ευέλικτη μορφή αξιοποίησης». Εχει, πάντως, τη συμβολική σημασία της η χρονική σύμπτωση: ο κ. Μαγγίνας «τράβηξε πιστόλι» για το Ασφαλιστικό την ώρα που αποτραβιόταν οριστικά σε κάποιο ράφι αρχείου το πόρισμα «Ζορμπά» για τα ομόλογα. Το επιβεβαίωσε στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σ. Χατζηγάκης. Το λεξικό τι να αναφέρει, επ' αυτού, άραγε; «Διπλό κλέος»;

Υστερα απ' όλα αυτά η κυβέρνηση έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι το «σχέδιο Μαγγίνα» είναι μονόδρομος για τη σωτηρία ενός ασφαλιστικού συστήματος που οσονούπω καταρρέει. Οτι, επιπλέον, έτσι αίρονται αδικίες. Περισσότερα ψήγματα αλήθειας βρίσκει κανείς στη… μύτη του Πινόκιο παρά στον ισχυρισμό αυτό. Γιατί; Θα το δούμε αύριο.