Φοβάται η Αμερική τη Ρουμανία;

Η αλήθεια είναι, φίλε αναγνώστη, ότι είμαι λίγο τρομαγμένος και επειδή έχω μάθει να τα μοιράζομαι όλα μαζί σου, θα σου εξηγήσω τον λόγο. Θα θυμάσαι ότι την προηγούμενη φορά, που δεν θυμάμαι από στυλ πότε ήταν, είχα κάνει μια μικρή επίθεση φιλίας στον Κώστα Βερνίκο. Αυτός θύμωσε και μου απάντησε με μια ομοβροντία από τις διάφορες στήλες που αρθρογραφεί, αφήνοντας αιχμές στο πρόσωπό μου. Βασικά οι αιχμές δεν με πειράζουν. Οι ζάρες και οι ρυτίδες στο πρόσωπο μου μ' ανησυχούν, αλλά διέκρινα μια εκδικητικότητα στο γράψιμο που με φόβισε. Το εξομολογήθηκα και στη θεία μου, τη Λουκρητία, η οποία για να διώξει τους φόβους μου απάντησε με το φοβερό: «Καλέ, τι φοβάσαι; Φοβάται η Αμερική τη Ρουμανία; Ελα στα συγκαλά σου».

Αλλά εγώ φοβάμαι. Από τον Βερνίκο όλα να τα περιμένεις. Οταν συγκεντρωθεί αποκτά μεγάλη δύναμη. Από έναν άνθρωπο που κατάφερε στον τελικό του Μουντιάλ να στέψει με το έτσι θέλω την εθνική Ιταλίας... πρωταθλήτρια Ευρώπης και όχι Κόσμου, σημαίνει ότι η δύναμή του είναι ανεξέλεγκτη. Γι' αυτό σταματώ. Προσωρινά βέβαια...

Καλά που το μάτι μου έπεσε πάνω στον αγαπημένο μου Βασίλη Σκουντή. Το άρθρο του με τίτλο «Του χρόνου θα είναι εβδομήντα» για μια ακόμα φορά με μάγεψε. Γράφει για τον Οτο και δεν δυσκολεύτηκα να το μάθω απ' έξω... Δεν το πιστεύετε; Αρχίζω να απαγγέλλω για να με πιστέψετε:

«Εάν ο Ρεχάγκελ θέλει κάποτε να γράψει (ή να το αναθέσει σε άλλον) ένα βιβλίο, όπως ο Παναγούλιας, δεν χρειάζεται καμία σπουδή: νέος είναι, έχει χρόνο να ασχοληθεί και με συγγραφικές δραστηριότητες. Δεν είναι ακριβώς νέος, αλλά στη δική του περίπτωση ισχύει το άλλοθι όλων εκείνων που, μολονότι η νιότη τούς άφησε εδώ και χρόνια τη σκόνη της, επιμένουν όχι μόνο να τη φλερτάρουν, αλλά να την κατακτούν κιόλας: Δεν έχει σημασία πόσο είμαι αλλά πόσο φαίνομαι».

«Μια και το’φερε η κουβέντα για τη σκόνη (δεν ξέρω τι πρεσβεύει απ' αυτού ο Οτο, αλλά) ο Γιαννάκης έχει πει μια σοφή κουβέντα που μοιάζει με το ισχυρότερο άλλοθι εκείνων που ο χρόνος τούς άσπρισε πρόωρα τα μαλλιά».

«Οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά δεν είναι από τα γεράματα, αλλά επειδή τρέχω να προλάβω στη ζωή και αφήνω πάνω τους τη σκόνη μου», είπε κάποτε ο Παναγιώτης και αυτή η προσέγγιση είναι εξόχως ενδιαφέρουσα. Βασικά είναι συμφέρουσα για όλους εμάς των οποίων τα μαλλιά προτίμησαν την ατίμωση από τον θάνατο. Του Γιαννάκη τα μαλλιά ατιμώθηκαν, άλλων θανατώθηκαν, του Ρεχάγκελ είναι ένδοξα και αθάνατα. Ο Γιαννάκης γεννήθηκε το 1959 και ο Ρεχάγκελ το 1938! Τώρα είναι εξήντα εννέα, αλλά επειδή προφανώς το νούμερο δεν του αρέσει (!), όταν η κουβέντα φτάνει στην ηλικία του, αντί να κρύψει τα χρόνια του, τα ανεβάζει».

Φίλε αναγνώστη, μην απορείς που ο Σκουντής όλο τον Γιαννάκη αναφέρει, ενώ το άρθρο είναι για τον Ρεχάγκελ. Αυτό είναι στυλ. Το ίδιο έκανε και με το τελευταίο παιχνίδι του Ζιντάν. Ανέφερε μόνο στην αρχή του άρθρου το όνομα του Γάλλου και μετά μας εξιστόρησε το τελευταίο ματς ποιου; Του Παναγιώτη Γιαννάκη... Δεν το περιμένατε; Ούτε και εγώ.

Οπως δεν περίμενα ότι θα γινόταν χαλασμός με τη Θεοφανία που παρουσίασε η εφημερίδα μισοντυμένη ή μισόγυμνη την Κυριακή στη «FreeDay». Γι' αυτό κι εγώ σήμερα δημοσιεύω στο κέντρο της σελίδας μια φωτό της από τις παράνομες, τις λογοκριμένες, να την απολαύσετε στην τελευταία σελίδα της παρανομίας. Δείτε την από κοντά για να προσέξετε ότι τα μάτια της βγάζουν... μάτια!

Θέλω να συνεχίσω με κάτι κλασικό: ατάκες από τη διάλεξη του Νίκου Αλέφαντου στην καθιερωμένη συνέντευξή του στο «Σούπερ Σάββατο»:

• «Να παίζει (ο Ολυμπιακός) σαν την Εθνική ομάδα. Να παίζει ο Σέζαρ πίσω με λίγο βάθος τρία μέτρα» (μην πνιγεί μόνο).

• «Ο Σεϊταρίδης τι κάνει; Στάσιμος έμεινε στην Ατλέτικο. Να βάζει δεξί μπακ τον Ρίο Μπράβο» (Ποιος, ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα, υποθέτω ο Λεμονής. Το βέβαιο είναι ότι σε μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να βάζει αριστερό τον Ρίο Γκράντε και κέντρο άμυνας Ρίο ντε Τζανέιρο και Ρίο Μάρε).

• «Οταν ήμουν στον Ηρακλή είχα καλούς παικταράδες».

• «Ετσι έπαιζε και ο Μουρίνιο στην Πόρτο. Οταν έβγαινε στην επίθεση ανέβαινε και πήγαινε αμυντικό χαφ δίπλα στον Ζόρζε Κόστα ο ένας κεντρικός αμυντικός -ω δεν τον θυμάμαι, τον ξέχασα, δεν τον θυμάσαι κι εσύ;» (Πρόκειται για ερώτηση στον συνάδελφο Γρηγόρη Παπαβασιλείου, τον οποίο ευτυχώς δεν έδειρε όταν του απάντησε ότι δεν θυμάται).

• «Αν ένας παίκτης σού κάνει ντρίμπλες, μην τον φοβάσαι. Ποιος Ανρί; Τα έλεγα για τον Ανρί. Αν δεν έχει χώρο μπροστά, τίποτα. Τον βλέπουμε και τώρα στην Μπαρτσελόνα. Αν έρθει ο Μέσι και σου κάνει πέντε ντρίμπλες, μην τον φοβάσαι, πάρ' τον με κλειστά μάτια. Αν έρθει ο Καστίγιο το ίδιο, όπως και ο Τζιοβάνι».
Απλός και απέριττος Αλέφαντος!

Από τη χθεσινή ειδησιογραφία κρατάω μόνο έναν τίτλο του «Derby» αναφορικά με κάποιες δηλώσεις του Ζεβλάκοφ. Η καλή εφημερίδα χρησιμοποίησε τον τίτλο «Τα ξέρασε όλα ο Πολωνός». Δεν κάνω πλάκα!

Πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να δούμε τίτλους στους οποίους να χρησιμοποιούνται φράσεις όπως «τους ξέχεσε», «τους κατούρησε», «τους έχει χεσμένους», αλλά και ουσιαστικά όπως «πορδή», «εμετός», «κουράδα» και άλλα τέτοια εύγλωττα και υπέροχα!

Επίσης, από την ανάγνωση των εφημερίδων ενημερώθηκα ότι στο ρεπό τους ο Αρουαμπαρένα βοήθησε την κόρη του, Καντέλα, να προετοιμάσει το πάρτι για τις φίλες της και ότι ο Πεσέιρο πήγε εκδρομή στην Αράχοβα, όπου έφαγε μάλιστα πολύ καλά. Πληροφορήθηκα επίσης ότι ο Δέλλας, ο Αμανατίδης, ο Γκέκας και ο Κυργιάκος μετά το τέλος του ματς της Εθνικής πήγαν στα μπουζούκια (ω, τι έκπληξη!). Ζήτησαν μάλιστα να μην τους βγάλουν φωτογραφίες, πιθανότατα γιατί έχουν βγάλει πολλές.

Ελπίζω ούτε ο προπονητής του ΠΑΟ ούτε η Καντέλα να μην παρουσίασαν στομαχικές διαταραχές. Επίσης εύχομαι οι διεθνείς να μην ήπιαν τίποτα μπόμπες και ξύπνησαν με χάλια διάθεση και τίποτα αναγούλες. Θα το μάθει το «Derby» και μπορεί να το κάνει μέχρι και πρωτοσέλιδο...