Με το φτωχό μου το μυαλό…

Επιστρέφω έχοντας την πλησιέστερη εμπειρία του να έχεις, αντί στόμα, τοίχο από συνοικιακή μπουτίκ. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορώ έχοντας βιδωμένα στα σαγόνια όλη τη σειρά των ούπατ της Αθηνάς με επικάλυψη μισό κουβάρι μαύρη κλωστή για να ραφτούν τα ούλα. Η εγχείρηση, όμως, με έκανε να σκεφτώ και άλλα πράγματα. Οπως, παραδείγματος χάριν, ότι τη μέρα που έχεις αμελήσει να αλλάξεις μποξεράκι αποφασίζει να σου κάτσει η γκόμενα που κυνηγούσες εδώ και μήνες.

Ξεκινώντας από τη στιγμή που σηκώθηκα από την οδοντιατρική καρέκλα και μέχρι να κοιμηθώ το βράδυ, πρέπει να πήραν τηλέφωνο όλες οι γκόμενες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Για τους πιο απίθανους λόγους. «Ελα, Αντώνη, τι γίνεται;». «Αμπλίχ, γκλούτσα, φλιούκ». «Είσαι καλά; Κοίτα, λοιπόν. Θέλω να πάρω δώρο ένα ζευγάρι τιράντες σε ένα φίλο μου. Από πού αγοράζεις τιράντες;». Οπου κατάλαβα ότι πρώτον, οι γκόμενες ανάθεμα και αν ενδιαφέρονται για το τι λες, και δεύτερον, ότι το «Αϊ άσου» είναι το κοντινότερο που ακούγεται το «άι πηδήξου», όταν έχεις ράμματα στο στόμα.

Ενα άλλο μεγάλο και επίκαιρο ερώτημα που επιστρέφει είναι αν πράγματι υπήρξε ματς ανάμεσα στον Ρόκι Μαρτσιάνο και τον Μοχάμεντ Αλι. Η ιστορία του «άγνωστου» αγώνα του Μαρτσιάνο με τον Αλι ξεκίνησε από ένα τηλεφώνημα στην εκπομπή του Ελευθεράτου, στην οποία, σύμφωνα με τον ακροατή, υπήρξε τέτοιος αγώνας, ο Μαρτσιάνο ξάπλωσε τον Αλι και κάποια ελληνική εφημερίδα τον έβγαλε σε DVD, αλλά στην Αμερική το ματς δεν έγινε γνωστό, για να μη σπιλωθεί το ρεκόρ του Αλι. Για το θέμα πήρα ένα γράμμα από τον αναγνώστη Π.Γ., ο οποίος υποστηρίζει ότι ο αγώνας έγινε και υπάρχει στο Ιnternet. Τώρα μερικές επισημάνσεις.
Ο Ρόκι Μαρτσιάνο αποσύρθηκε αήττητος από την επαγγελματική πυγμαχία το 1955. Δήλωσε ότι δεν θα ήθελε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Τζο Λιούις, που συνέχισε να παίζει μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Κράτησε τον λόγο του και μέχρι τον θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1969 δεν ξαναφόρεσε τα γάντια του μποξ σε επίσημο αγώνα.

Ο Μοχάμεντ Αλι μέχρι το 1960 που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο των βαρέων βαρών στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, δεν είχε αγωνιστεί σε επαγγελματικό αγώνα. Πρώτη φορά που έπεσε στο καναβάτσο ήταν στο ματς του 1963 εναντίον του Χένρι Κούπερ, όταν ο Βρετανός τον έριξε με αριστερό κροσέ στον τέταρτο γύρο, για να σηκωθεί, όμως, και να κερδίσει στον έκτο με διακοπή από τον διαιτητή.

Αν τώρα στο Ιnternet έχει εμφανιστεί ταινία που δείχνει τον Ρόκι Μαρτσιάνο να ρίχνει κάτω τον Αλι και να χαμογελάει, είμαι πρόθυμος να δεχτώ ότι ο Μαρτσιάνο έχει πετάξει knοck down τον Αλι στο Ιnternet. Τέτοιο, όμως, ματς στη ζωή ποτέ δεν έγινε και το ότι ο αναγνώστης γράφει ότι το «ψευδώνυμό του ως οπαδού του ΠΑΟΚ ήταν φοβερό στη δεκαετία του '80» δεν θα το κάνει να γίνει.

Με την εγχείρηση ένα πράγμα που έμαθα είναι ότι αν είχα γίνει επαγγελματίας πυγμάχος θα ανήκα στην κατηγορία των glass jaws. Πυγμάχων που με ένα ακούμπημα στο σαγόνι ξάπλωναν πολύ πιο πραγματικά από όσο είχε ξαπλώσει ο Αλι μετά την ιντερνετική γροθιά του Μαρτσιάνο. Δύο μπορεί να είναι οι λόγοι που ένας πυγμάχος ξαπλώνει από γροθιά στο πλάι του σαγονιού. Είτε το κόκκαλο είναι πολύ λεπτό για να προστατεύσει το νεύρο που περνάει μέσα σε ένα αυλάκι είτε το νεύρο είναι πολύ ψηλά και βγαίνει σε κάποιο σημείο από το αυλάκι. Το δικό μου ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, άσχετο βέβαια ότι στα άμεσα σχέδιά μου είναι ένα βίντεο στο youtube που να με δείχνει να ξαπλώνω τον Μαρτσιάνο. Και ο μόνος λόγος που δεν το κάνω είναι ότι βλέπω τη συνέχεια. Το επόμενο βίντεο θα με δείχνει να κωλοκάθομαι από γροθιά του Καρπετόπουλου.

Θυμάμαι έναν πυγμάχο του Εθνικού τη δεκαετία του '80, που τον έβλεπες και έκανες τσίσα. Μαύρος, γυμνασμένος, με πυκνά φρύδια έπαιζε στα 75 κιλά και με που τον έβλεπες σκεφτόσουν «να ο επόμενος πρωταθλητής». Φτάνει να μην τον ακουμπούσε κάποιος στο σαγόνι. Η θεία του να ήταν και να του έδινε χαϊδευτικό μπατσάκι στο σαγόνι «Πώς μεγάλωσες, παιδί μου;» το παιδί θα ξάπλωνε για να σηκωθεί σε πέντε λεπτά. Το πάλεψε μαζί του ο Βασίλης Δημητρίου, που ήταν προπονητής του Εθνικού και από τους τζέντλεμαν της πυγμαχίας, μέχρι που μια μέρα απελπίστηκε και είπε στο παλικάρι να δοκιμάσει κάτι άλλο.

Μια περίπτωση λιγότερο τραγική από ενός άλλου πυγμάχου της ίδιας εποχής. Ενός πυγμάχου του Παναθηναϊκού, που ήταν ελαφρά αλλήθωρος, αλλά όταν πιεζόταν το ένα μάτι κοίταζε Ανατολή και το άλλο Δύση. Ξεκίναγε, λοιπόν, το ματς και μετά τις πρώτες γροθιές ο διαιτητής το διέκοπτε, νομίζοντας ότι το παλικάρι είχε αλληθωρίσει από χτύπημα. Μέχρι που και αυτός έκοψε την πυγμαχία και ησύχασαν όλοι.

Ο,τι βλέπεις δεν είναι απαραίτητα κι αυτό που ισχύει. Είτε στο Ιnternet, είτε στο ρινγκ, είτε ακόμα και στον δρόμο. Πόσοι, για παράδειγμα, ήταν οι διαδηλωτές στην πορεία για το Πολυτεχνείο; Αναλόγως πού ανήκεις μπορείς να διαλέξεις τον αριθμό που γουστάρεις και κυμαίνεται από το πέντε μέχρι το δεκαπέντε χιλιάδες. Αντε, λοιπόν, να ήταν δεκαπέντε χιλιάδες. Αντε να ήταν είκοσι χιλιάδες, τι αντιπροσωπεύει η πορεία του Πολυτεχνείου σήμερα; Αντίσταση κατά της εξουσίας; Παπάρια... Ο πρόεδρος της Βουλής, συνοδεία αστυφυλάκων, επισκέπτεται τον χώρο για να καταθέσει στεφάνι. Οπως το κιρίζι ο Παπούλιας, που στον Εθνικό άναβες τσιγάρο και ερχόταν να κάνει παρατήρηση από 50 μέτρα απόσταση, επειδή είναι εξουσιομανής. Εκτός αν η γιορτή του Πολυτεχνείου αντιπροσωπεύει τη θέληση του λαού να αντισταθεί σε κάθε νέο πραξικόπημα, που όπως έχει γίνει ο στρατός, αποκλείεται αξιωματικός να κατεβάσει τα τανκ στους δρόμους, αν δεν του εγγυηθούν ότι θα πληρωθεί υπερωρίες.