«Διπλωματία» ψηλή, σαν τα υψώματα του... Γκολάν

Βρίσκεις, άραγε, κάτι περισσότερο τετριμμένο από αυτό; Από έναν ποδοσφαιριστή που διαβεβαιώνει ότι τη νυν ομάδα του τη λάτρεψε μόλις άρχισε να παρακολουθεί μπάλα, αν όχι μόλις είπε το «ρο»; Δύσκολα. Λιγότερο συνηθισμένο αλλά περισσότερο θλιβερό είναι το φαινόμενο του ποδοσφαιριστή που διαλαλεί τη –ριζωμένη στα παιδικά του βιώματα– αγάπη σε μία ομάδα, στην οποία επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί. Στην πρώτη περίπτωση η «εξομολόγηση», ειλικρινής ή όχι, ηχεί ευχαριστήρια. Στη δεύτερη, ως ικεσία: κάπως αναξιοπρεπές.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αυτού του είδους οι «καταθέσεις καρδιάς» είναι ανούσιες. Εχουν «φορεθεί» τόσο, ώστε ακόμα κι αν λες την αλήθεια ουδείς νοιάζεται. Επιπλέον ελλοχεύουν κάποιοι κίνδυνοι, δεδομένης της καχυποψίας που αφθονεί στο πεδίο του επαγγελματικού αθλητισμού: γιατί κραδαίνεις την ιδιότητα του παίκτη-οπαδού; Μήπως ζητείς, εμμέσως, «ειδική αντιμετώπιση»; Μήπως «γλείφεις» την κερκίδα; Υπαινίσσεσαι, άραγε, ότι θα αποδίδεις καλύτερα αγωνιζόμενος στην ομάδα της καρδιάς σου; Δηλαδή στην προηγούμενη (ή στην επόμενη) δεν έδωσες (ή δεν θα δώσεις) τον καλύτερό σου εαυτό; Είναι αυτός επαγγελματισμός; Και πάει λέγοντας...

Κάποια στιγμή, όμως, τα χαρακτηριστικά της «διπλωματίας του γλειψίματος» εμφανίζονται σε υπερθετικό βαθμό. Αναρριχώνται ψηλά, στα υψώματα του... Γκολάν. Του Ομέρ Γκολάν. Πρόκειται για τον παίκτη της εθνικής ομάδας του Ισραήλ, ο οποίος πέτυχε το νικητήριο τέρμα της ομάδας του σε βάρος των Ρώσων. Η νίκη των «αδιάφορων» Ισραηλινών έκανε πανευτυχείς τους –άμεσα ενδιαφερόμενους– Αγγλους κι ο Ομέρ Γκολάν το έλαβε σοβαρότατα υπόψη: «Χαίρομαι και για τους Αγγλους, διότι από μικρό παιδί παρακολουθώ το πρωτάθλημά τους και το όνειρό μου είναι κάποτε να παίξω σε αυτό. Τώρα νομίζω πως μπορώ να το πραγματοποιήσω».

Το να δηλώνει «κολλημένος» με το ποδόσφαιρο μιας χώρας κι όχι με μία συγκεκριμένη ομάδα της δεν συνιστά συνταρακτική καινοτομία, αλλά απλή προσαρμογή. Ούτε ηχεί αλλόκοτο –κάθε άλλο: το να έλκεται ένα παιδί από το αγγλικό πρωτάθλημα –κι όχι το βελγικό ή το πολωνικό– είναι απολύτως φυσιολογικό και διαδεδομένο, σχεδόν κλασικό. Διαχρονικό. Συμβαίνει από τα σίξτις μέχρι τις ημέρες μας. Παρακάμπτουμε και το «ρητορικό» ερώτημα, εάν ένας σύγχρονος ποδοσφαιριστής θεωρεί «Εδέμ» την Αγγλία παρακινούμενος από τη νοσταλγία για τα παιδικά του χρόνια ή επειδή είναι άκρως δελεαστικά τα οικονομικά μεγέθη στο αγγλικό ποδόσφαιρο και προχωράμε. Πού φθάνουμε;

Στο σημείο-κλειδί: στην προσμονή της μεταγραφής (για Αγγλία μεριά), ως επιβράβευσης για την «εξυπηρέτηση», για το χρήσιμο γκολ εναντίον των Ρώσων! Θα μου πείτε: «Καλά, αποκλείεται ο Γκολάν να εννοούσε απλώς ότι τώρα οι Αγγλοι θα τον προσέξουν;». Οχι, δεν αποκλείεται. Θεωρώ όμως κάπως δύσκολο να πιστεύει ο παίκτης ότι το άρτιο βρετανικό «σκάουτινγκ» θα αποφανθεί με μοναδικό δείγμα ένα παιχνίδι. Ας μου επιτραπεί να κρατήσω την πρώτη ερμηνεία. Από πότε (ωθούνται να) σκέφτονται έτσι ποδοσφαιριστές; Από τότε που ο πρόεδρος της Περούτζια απείλησε ότι θα διώξει κακήν κακώς τον Κορεάτη παίκτη Αν, επειδή διέπραξε το «έγκλημα» να... σκοράρει εναντίον της «σκουάντρα ατζούρα» στο Μουντιάλ του 2002. Από τότε που, παραμονές ενός αγώνα Αγγλίας-Γαλλίας, η «Sun» κυκλοφορούσε όπως δεν θα κυκλοφορούσε εφημερίδα στην Αθήνα ή την Αγκυρα, διαρκούντος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897! Από τότε (Μουντιάλ 1998) που ο Λόταρ Ματέους κατηγορούσε ως υπεύθυνο της ήττας των «πάντσερ» από τους Κροάτες τον τέως Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Γκένσερ, επειδή είχε εργαστεί για τη σύσταση κροατικού κράτους!

Από τότε, εν ολίγοις, που κατέστη σαφές ότι η πολυθρύλητη παγκοσμιοποίηση διόγκωσε εθνικιστικά ανακλαστικά –κι ας προέβλεπαν ορισμένοι το αντίθετο. Πλασάροντας το γκολ-ευεργεσία, ο Ομέρ Γκολάν γίνεται, συμβολικά,το αντίστροφο του Κορεάτη Αν. Πάλι καλά που δεν προσέδωσε στο γκολ του και... ιστορική, επετειακή χροιά: τον Νοέμβριο του 1917 ο Αγγλος υπουργός Εξωτερικών Μπάλφουρ με την ομώνυμη διακήρυξη ενθάρρυνε τους Εβραίους της Ευρώπης και της Αμερικής να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, υποσχόμενος μελλοντικό κράτος, εκεί. «Στρογγυλή» επέτειος, 90 χρόνια. Του «ξέφυγε» όμως του Γκολάν, δεν το αξιοποίησε. Παράλειψη...