Πράσινα Σάββατα του Νοέμβρη

Δεν παίζει και τόσο καλά, αλλά νικάει. Νικάει, αλλά δεν παίζει και τόσο καλά. Η εξίσωση διαβάζεται με δύο διαφορετικούς τρόπους. Οσοι έχουν μοναδικό μέλημα να κραυγάσουν συνθήματα και να ανεμίσουν σημαίες, κοιτάζουν μόνο τα αποτελέσματα και πανηγυρίζουν: 8-0 γράφει το κοντέρ, σε ρυθμό ρελαντί. Εκείνοι όμως που θυμούνται ότι ο γαμπρός ξυρίζεται την άνοιξη βάζουν τα δάχτυλα επί τον τύπον των ήλων.

Σύμφωνα με τα πρώιμα δείγματα γραφής, ο Παναθηναϊκός δεν είναι η υπερομάδα που οραματιζόταν το κοινό του. Αντιμετωπίζει προβλήματα χημείας και ισορροπίας. «Εχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ζοτς», λένε οι οπαδοί του. Δικαίως. «Six cups», όπως θα έλεγε και ο Παβλίσεβιτς. Ο Ομπράντοβιτς πιθανότατα θα βρει τις λύσεις και θα πει με το συνηθισμένο του καμάρι: «Κερδίζω με τον δικό μου τρόπο».

Αλλά δεν είναι κάθε μέρα Σάββατο. Τα πιο δύσκολα παιχνίδια του ως τώρα ο Παναθηναϊκός τα έπαιξε μπροστά στο κοινό του και τα πήρε με μεγάλη δυσκολία. Το +10 επί της Μπαρτσελόνα ήταν η μεγαλύτερη φετινή νίκη του. Στο Βελιγράδι, πάλι, απέφυγε την ήττα από θαύμα. Πόσο συχνά αστοχεί σε τέτοιο σουτ ένας (ανενόχλητος) Σέρβος σκόρερ;

Ο Ομπράντοβιτς ξεκίνησε και φέτος με τη γνώριμη συνταγή του, αλλά προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Στην προσπάθειά του να χωρέσει τον Γιασικεβίτσιους, η απόκτηση του οποίου ήρθε εκτός προγράμματος, ο προπονητής έφτιαξε έναν Παναθηναϊκό με ακόμα περισσότερη έμφαση στην περιφέρεια και μοιραία ευάλωτο στα μετόπισθεν. Σχήματα με τον Ουίνστον στο «τέσσερα» παίζουν γρήγορο και ελκυστικό μπάσκετ, αλλά δεν παύουν να μοιάζουν με ημίμετρα και να παγιδεύονται σε δυσάρεστες καταστάσεις όταν ο αντίπαλος έχει στήριγμα έναν αποτελεσματικό «φουνταριστό» μέσα στις ρακέτες. Ο Πέκοβιτς της Παρτίζαν έβαλε 28 εύκολους πόντους στον Παναθηναϊκό, ο Κάσουν της Μπαρτσελόνα 16, ο Τζάκσον του Ολυμπιακού 14, ο (πιο ελαφρύς) Μάσεϊ του Αρη 17.

Υπάρχει, φυσικά, η άλλη όψη. Οι γρήγοροι και έξυπνοι ψηλοί του Παναθηναϊκού δημιουργούν τεράστια προβλήματα στους αντιπάλους τους, με τη γρηγοράδα, τους αυτοματισμούς, τις εναλλαγές, την ατομική τους ποιότητα. Τι λέτε, δεν θα προτιμούσε τον Μπατίστ έναντι του Κάσουν ο Ιβάνοβιτς στην Μπαρτσελόνα;
Γιατί όχι και τους δύο, όμως;

«My way», επιμένει ο Ομπράντοβιτς. Ακόμα και όταν είχε στη διάθεσή του σέντερ από εκείνους που φρακάρουν τη ρακέτα, προτιμούσε τους «ημίψηλους». Ούτε ο Γιαβτόκας έπαιξε ποτέ μπάσκετ στον Παναθηναϊκό, ούτε ο Φέμερλινγκ ούτε ο Παπαδόπουλος. Ο Ζέλικο θέλει Μπατίστ, Τσαρτσαρή, Μίντλετον, Ρότζερς. Αφού δεν του άλλαξε γνώμη το ναυάγιο στον ημιτελικό της Μόσχας κόντρα στη Μακάμπι των Βούιτσιτς, Μπάστον, δεν θα του την αλλάξει ποτέ τίποτα.
Η προσοχή, λοιπόν, στρέφεται στο -εντός πολλών εισαγωγικών- «πρόβλημα Γιασικεβίτσιους». Ο Λιθουανός δεν έχει συνηθίσει να παίζει χωρίς δική του μπάλα. Ο Ομπράντοβιτς τον χρησιμοποιεί λίγο πολύ σε ρόλο παρόμοιο με αυτόν που σκαρφίστηκαν οι προπονητές του στο ΝΒΑ, δηλαδή «off guard», περισσότερο στο στυλ του Μπετσίροβιτς παρά του Διαμαντίδη.

Αναντικατάστατος ο τελευταίος, είναι ολοφάνερα καλύτερος παίκτης από τον «Σάρας» του 2007, ένας Γιασικεβίτσιους με πολλαπλάσια αθλητικά προσόντα. Δεν παίζουν πολλή ώρα μαζί οι δυο τους, μολονότι ο ένας κάνει τον άλλον να αισθάνεται πιο ξένοιαστος. Ωσπου να μοιραστούν με ακρίβεια οι ρόλοι, ο Λιθουανός θα ψάχνεται, μαζί του και ο Μπετσίροβιτς, ο Χατζηβρέττας, ο ξεχασμένος Βούγιανιτς. Μόνο ο Σπανούλης φαίνεται να έχει ξεκαθαρισμένα καθήκοντα και αγωνιστική ταυτότητα.

Σήμερα, μέσα Νοεμβρίου 2007, ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα του Διαμαντίδη. Μέχρι να ξαναγίνει η ομάδα του Ομπράντοβιτς.