Η θήρα της δημοφιλίας, σε βάθος χρόνου, σκοτώνει

Με την εγνωσμένη εκκρεμότητα ότι ενδέχεται η Γαλλία ή η Ιταλία να την πατήσει, τούτη τη στιγμή το οφθαλμοφανές είναι πως, εάν υπάρχει μία καθεστηκυία δύναμη σ' ολόκληρη την Ευρώπη πραγματικά να κρέμεται από μια κλωστή πλέον, πρόκειται για την Αγγλία.

Η Αγγλία είναι σπάνια, στον σύγχρονο κόσμο, περίπτωση Εθνικής. Το ένα στοιχείο σπανιότητας είναι ότι δεν παίζει σ' αυτήν ούτε ένας λεγεωνάριος. Δεν απαντώνται πολλές τέτοιες, πια. Το δεύτερο; Οτι, ενώ τη στελεχώνουν από το Α έως το Ζ τα κλαμπ της Πρέμιερσιπ, παρά ταύτα η Εθνική δεν είναι καθρέφτης της Πρέμιερσιπ!

Οι Εθνικές ζουν από δύο πράγματα. Τους λεγεωνάριους και τους (παίκτες που έρχονται από) συλλόγους κορυφής της χώρας. Η Πρέμιερσιπ είναι, με διαφορά, το πιο ωραίο πρωτάθλημα στην υφήλιο, το πιο κοσμοπολίτικο, πανάκριβο να το βλέπεις... οπουδήποτε στη γη.

Αλλά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προσφέρει στην εθνική τον Φέρντιναντ, τον Ρούνι... τελεία. Η Τσέλσι τον Τέρι, τον Λάμπαρντ, τους δύο Κόουλ... τελεία. Η Λίβερπουλ τον Τζέραρντ, τον Κράουτς... τελεία. Η Αρσενάλ... τελεία. Ούτε ένα! Οσοι, δε, προσφέρονται, προσφέρονται εν τω μέσω της εξαντλητικής, στους συλλόγους, σεζόν. Ή, στα μεγάλα τουρνουά, στο τέλος της ίδιας εξαντλητικής σεζόν.

Οι ξένοι προπονητές, πολύ περισσότερο οι ξένοι ιδιοκτήτες των ομάδων, δεν νοιάζονται. Είναι φυσικό. Αναμενόμενο, σε κόσμο επενδύσεων και προσδοκώμενων κερδών. Η Αρσενάλ παραμένει, ως προς την πλειοψηφία της μετοχικής σύνθεσης της εταιρείας, σε παραδοσιακά (βρετανικά, έστω «απειλούμενα» αυτόν τον καιρό) χέρια. Και δεν δίνει στην Εθνική έναν παίκτη!

Την ίδια στιγμή, η ίδια Αρσενάλ εκπαιδεύει και δίνει σε διάφορα έθνη του κόσμου έτοιμους ποδοσφαιριστές. Ανταγωνιστικούς. Οι εννέα στους δέκα, παρασάγγας βελτιωμένοι σε σχέση με το επίπεδό τους όταν πρωτοεντάχθηκαν σε τούτο το κλαμπ. Και, επαναλαμβάνω, κανένα... στην Αγγλία.

Πού θα απευθυνθεί συνεπώς, στις δεδομένες συνθήκες, ο εκάστοτε εκλέκτορας; Στη δεξαμενή της μεσαίας τάξης της Πρέμιερσιπ. Εβερτον, Μάντσεστερ Σίτι, Πόρτσμουθ, Αστον Βίλα, Νιούκασλ, Μίντλσμπρο, Ρέντινγκ, Μπλάκμπερν, τρέχα γύρευε. Πολύ average, για να 'ναι Αγγλοι διεθνείς. Ισως (να φαίνονται) καλοί στα κλαμπ, δίπλα σε καλύτερους (ξένους) συμπαίκτες. Αλλά όχι good enough, στην εθνική.

Γιατί, λοιπόν, να τα καταφέρουν; Από πού κι ως πού προκύπτει ότι αυτοί μπορεί να είναι top διεθνής δύναμη; Στην πρώτη αναποδιά, σπινιάρουν. Τα δόντια τρέμουν, στην ανασφάλεια ότι δεν είναι στ' αλήθεια αυτό που νομίζουν -ή τους έχουν πει- πως είναι. Ηττήθηκαν στο Ζάγκρεμπ, ηττήθηκαν στη Μόσχα, έφεραν ισοπαλία στο Τελ Αβίβ, έφεραν ισοπαλία με τη FYROM στο «Ολντ Τράφορντ». Γιατί, και πώς, να προκριθούν;

Κι αν (με τα πολλά) προκριθούν, έπειτα (το χειρότερο) ποιος αντέχει να ακούσει για εικοστή, ή κάπου τόσο, φορά ότι είναι καταδικασμένοι, αυτή η γενεά, να βάλουν τέλος στον πόνο και να γεφυρώσουν το χάσμα με το έπος του μακρινού '66;

Η πραγματικότητα είναι ότι η Αγγλία συνήθως προκρίνεται στα τουρνουά, και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τα κάνει μούσκεμα εκεί. Επί τόπου. Καμιά φορά, κατ' εξαίρεσιν, συμβαίνει να μη προκρίνεται καν. Αμερική '94, Γαλλία '84, Γερμανία '74. Τη διαφορά εδώ, να τα κάνεις θάλασσα στα τελικά ή να τα κάνεις θάλασσα στα προκριματικά, φαίνεται πως τη δημιουργεί ο προπονητής. Μεταξύ μας, ασήμαντη διαφορά.

Ο σημερινός προπονητής της Αγγλίας είναι ολοφάνερο ότι φτιάχνει την Εθνική με (παιδαριώδες) κριτήριο τη... φόρμα των παικτών. Ακόμη χειρότερο, με κριτήριο ποιους οι εφημερίδες γράφουν πως είναι φορμαρισμένοι! Ιδού πού κατέληξε. Το φινάλε έρχεται, νομοτελειακά, αξιοθρήνητο.

Εκεί που θα καταλήγαμε κι εμείς, εάν ο Ρεχάγκελ ανανέωνε την ομάδα... έτσι όπως του υποδείκνυαν οι αλμπάνηδες του Τύπου να την ανανεώσει! Η φόρμα και οι εφημερίδες δεν είναι, δόξα τω Οτο, κριτήριο. Η φόρμα είναι κάτι το παροδικό. Οι κριτικές, επίσης. Η θήρα της δημοφιλίας, σε βάθος χρόνου, σκοτώνει.

Ομάδες, αληθινές ομάδες, χτίζονται εκεί που το κριτήριο είναι τα «μόνιμα χαρακτηριστικά» των παικτών. Κι εκεί που η ενδεκάδα φτιάχνεται για να νικά. Οχι για να 'ναι αποδεκτή από τους δημοσιογράφους! Οι Αγγλοι έχουν μερικούς καλούς (νέους) προπονητές, για να επιλέξουν τον διάδοχο του Μακ Κλάρεν, εάν δεν θέλουν να πάνε πάλι σε ξένο.

Αλλά ο μόνος που φαίνεται ανθεκτικός στο ασφυκτικό περιβάλλον, ικανός να το κάνει «α λα Κλίνσμαν» με τον τρόπο του αψηφώντας κραυγές, είναι ο τσαμπουκάς Σαμ Αλαρντάις. Δεν έχουμε ακούσει να 'ναι σε κάποια άτυπη short list, μέχρι στιγμής...