Γραφικός θες, δεν θες

Στο πιο χοντρό παιχνίδι με όσες δυνάμεις διαθέτει παίζει πλέον ο ΠΑΟΚ. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ. Και ο μπασκετικός φαίνεται ότι, εφόσον έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος του Τάκη Πανελούδη, θα πρέπει από… χθες να βρει τον δρόμο του, για να μη διαλυθεί.

Ανοικτά μέτωπα που υπήρχαν και πολλά που άνοιξαν όταν η διοίκηση Ζαγοράκη βρήκε απέναντί της τον μηχανισμό που σου δημιουργεί άμεσα την αίσθηση –υπαρκτή και δικαιολογημένη– του αδικημένου. Στραβά κι ανάποδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που αντιμετωπίζονται με τη λογική νέων παραγόντων, με φρέσκες απόψεις για το σήμερα και το αύριο του ΠΑΟΚ. Παλιές αμαρτίες, που φρενάρουν τα σχέδια για το μέλλον ή ακόμη και τη λειτουργία της ομάδας με τις σημερινές συνθήκες. Ενας ή περισσότεροι διαιτητές, ένας παρατηρητής, ένα πανό, ένα συλλαλητήριο και μία χορηγία. Ολα αυτά και πολλά χρέη από προηγούμενες διοικήσεις, που εγκλωβίζουν την πρόοδο της ομάδας. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση και όσο οι ΠΑΟΚτσήδες πιέζουν, αυτοί που υποτίθεται ότι λαμβάνουν τις αποφάσεις θα εξακολουθούν να προσφέρουν ασπιρίνες για τον καρκίνο, χωρίς βέβαια να μπαίνει ένα οριστικό τέλος.

Η απόφαση για το συλλαλητήριο κι όποια άλλη κινητοποίηση, όποια καλομελετημένη αντίδραση για όσα προνόμια δεν εισπράττει ο ΠΑΟΚ και τα δικαιούται, καθώς και οι φωνές διαμαρτυρίας της διοίκησης για διαιτησία, δικαιοσύνη σε κάθε επίπεδο, συνθέτουν τελικά το ίδιο σκηνικό. Αυτό που πολλά χρόνια τώρα δεν έχει αλλάξει και παραμένει το ίδιο, συμπαρασύροντας όσους θα ήθελαν να αντιμετωπίσουν αντίστροφα τα δεινά της ομάδας. Ολους αυτούς που θέλουν επιτέλους να πάψουν να χαρακτηρίζονται γραφικοί και επαίτες για όσα δεν χρειάζεται να τα ζητήσουν για να τα λάβουν.

Τελικά, είναι αναγκασμένοι να αμύνονται. Να δοκιμάζουν τις αντοχές τους, που δεν στηρίζονται στο οικονομικό τους μέγεθος, αλλά στο κουράγιο και την ανιδιοτέλεια.