Τύφλα να ’χουν τα γκρινιάρικα γεροντάκια του «Μάπετ Σόου», μπροστά στην ατέρμονα διαμάχη Παναθηναϊκού - ΑΕΚ. Ειδικά δε οι διαμαρτυρίες αμφοτέρων προς τη ΝΕΤ, αυτές που αρθρώνονται με ένα στεντόρειο «πού ’ναι το πλάνο, οέο;», θυμίζουν την ξιφομαχία των δύο τύπων στην κινηματογραφική παρωδία των ιπποτικών ηθών «Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε»: άρχισαν να μονομαχούν σ' ένα λιβάδι γεμάτο από στάχυα, υπό τα βλέμματα της υπόλοιπης παρέας. Σταμάτησαν όταν εξουθενώθηκαν. Οι σπάθες τους είχαν… θερίσει το μισό λιβάδι, το δε κοινό, βαριεστημένο, το είχε ρίξει στην ξάπλα και το κολατσιό.
«Θέλουμε τη φάση» φώναξαν οι μεν –οι κίτρινοι. «Οχι, εμείς τη θέλουμε γιατί μας δικαιώνει», ήταν ο «πράσινος» αντιπερισπασμός. Ωραία, αφού συγκλίνουμε άπαντες στη διαπίστωση ότι η ΝΕΤ όφειλε να «έχει» τη φάση, ας αναρωτηθούμε: τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον να «βγάλει άκρη», πέραν ίσως της προειλημμένης –λόγω οπαδικών αισθημάτων– ετυμηγορίας του; Μάλλον τίποτα. Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η ΝΕΤ έχει κάνει κάποια «κουτσουκέλα», δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο θα αναγκαζόταν να την παραδεχθεί. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς ακριβώς θα κατόρθωναν οι διαμαρτυρόμενοι –αμφότεροι ή ένας εξ αυτών– να αποδείξουν ότι υπήρξε τηλεοπτικός δόλος σε βάρος τους. Δοθείσης αυτής της αδυναμίας, αποκτά περισσή… δύναμη κάθε οργισμένη κραυγή: ανέξοδο επικοινωνιακό παιχνίδι, για να συσπειρώνονται και οι λαϊκές βάσεις των δύο ομάδων…
Αλλά πάλι, ποιος ξέρει, μπορεί τούτη η κόντρα για το πόσο αμερόληπτη ήταν η… τηλεοπτική διαιτησία να αποτελεί άξιο επιστέγασμα όσων είχαν προηγηθεί: παλικαρισμοί, αμετροέπειες, «γαλλικά», σπρωξιές. Τίποτε από όλα αυτά, όμως, δεν θα οδηγούσε την «υπόθεση» –ναι, έτσι αναγκαζόμαστε να αποκαλέσουμε τα διαδραματισθέντα σ' ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι– στα γραφεία του εισαγγελέα, εάν την τρίχα δεν την είχε κάνει, ως συνήθως, τριχιά η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» και τμήμα του Τύπου: ήταν ένας αγώνας με νεύρα και παρεκτροπές, όχι δα καμιά Βαγδάτη…
Αντί επιλόγου, τρεις παρατηρήσεις:
Πρώτη: αν ο Φερέρ είναι δάσκαλος, τότε μάλλον νοσταλγεί διδασκαλικά-παιδαγωγικά ήθη του παλιού καιρού. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι έτοιμος να αρπάξει ένα χάρακα και να αρχίσει να «περιποιείται» τους μαθητές. Οχι τους δικούς του, εκείνους της… αντίπαλης «τάξης». Αυτό θα πει αλτρουισμός, ενδιαφέρον για την «πρόοδο» των άλλων.
Δεύτερη: είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο Βέλιτς νιώθει πως βρίσκεται, ακόμα, σε εμπόλεμη κατάσταση με την ΑΕΚ. Ανθρωπίνως κατανοητό, αλλά πρέπει να το ξεπεράσει. Ειδάλλως κάποια θα στιγμή θα θυμίσει τον Χιρόο Ονόντα. Τον Ιάπωνα υπολοχαγό που παρέμεινε ταμπουρωμένος, με το όπλο παρά πόδα, σε μία ζούγκλα των Φιλιππίνων μέχρι τον Μάρτιο του 1974. Αραιά και πού ξεμύτιζε και «καθάριζε» κάποιον. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται επειγόντως έναν ταγματάρχη Τανιγκούτσι: ήταν εκείνος που έπεισε τον Ονόντα πως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε λήξει.
Τρίτη: ο Ντέμης Νικολαΐδης ως «άνθρωπος του ποδοσφαίρου», ως «ιδεολόγος» που λέει κι ο Γ. Ιωαννίδης, δεν ήχησε και πολύ πειστικός, σαλπίζοντας «ανένδοτο» εναντίον μιας άκρως διαδεδομένης ποδοσφαιρικής «ζαβολιάς» (εν προκειμένω του «θεάτρου»), στο συγκεκριμένο timing: ύστερα από ήττα της ομάδας του σε ντέρμπι, σε βάρος αντίπαλου ποδοσφαιριστή. Θυμίζει λίγο εκείνους τους τύπους που, αφού καταφέρνουν να μπουν στο λεωφορείο, αξιώνουν: «Οδηγέ, είμαστε πηγμένοι, μη βάλεις άλλους». Εκτός αν ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ κρίνει πως έως τώρα δεν υπήρξαν «παραστάσεις» «κιτρινόμαυρων» παικτών, όπερ άτοπον. Αντιθέτως, ως οδηγός του «κίτρινου» οχήματος ο Ντ. Νικολαΐδης με όλα τούτα κερδίζει κάτι: άντε, τώρα, να του πουν πως ξιφουλκεί μόνο εναντίον του Ολυμπιακού…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
