Η οφειλή σεβασμού, με το καλό ή με το άγριο!

Ο ποδοσφαιριστής, την ώρα που αγωνίζεται, είναι (άλλο που εδώ δεν το 'χουμε πολυπάρει χαμπάρι...) το «ιερό πρόσωπο» του παιγνιδιού. Ο Ελληνας ποδοσφαιριστής, αγωνιζόμενος στην ελληνική επικράτεια, επίσης είναι (άλλο που εδώ τον τίτλο του «πρωταθλητή Ευρώπης» τον έχουμε για κάτι το ελαφρύ και ασήμαντο...) το «ιερό πρόσωπο» της υπόθεσης. Είναι, αρέσει ή όχι, οι untouchables. Τους οφείλεται η απόδοση σεβασμού.

Ας πάει Ελληνας προπονητής να δουλέψει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Και, απ' τον πάγκο στο «Μπερναμπέου», να πιάσει τον Ραούλ στο μπίρι μπίρι, όπως έπιασε στο στόμα του και δεν τον άφηνε στιγμή, στο πρώτο ημίχρονο, την Κυριακή το βράδυ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ο Λορένσο Σέρα Φερέρ τον Γιώργο Καραγκούνη. Εχει προσκαλέσει... κανονικά τον μπελά στο κεφάλι του. Δεν γλιτώνει από πουθενά.

Ας πάει απ' την Ελλάδα ο οποιοσδήποτε άσημος, μαύρος ή λευκός ή ερυθρόδερμος ή οτιδήποτε, νεαρούλης καλός ποδοσφαιριστής να φτιάξει καριέρα στην Πορτογαλία. Ποιον θέλετε να χρησιμοποιήσουμε για παράδειγμα; Ο Τζιμπούρ, ας πούμε. 'Η ο Ουέλινγκτον, του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Και να κάνει «μες στα μούτρα» του Ρούι Κόστα (ή, στην Αγγλία, του Τζον Τέρι) ό,τι έκανε ο Ν'Ντόι μπροστά στον Δέλλα.

Οποιος διαπράξει την απερισκεψία να το αποτολμήσει, δεν θέλει να ξέρει τι τον περιμένει. Ετσι είναι. Ο κάθε Σέρα Φερέρ, όσο... δον και να 'ναι, οφείλει να σέβεται τον Καραγκούνη. Ο κάθε Ν'Ντόι, όσο πάνθηρας και να 'ναι, οφείλει να σέβεται τον Δέλλα. Παραπέρα: ο κάθε Πάουλο Κάμπος, εδώ που τον έφερε η ζωή να εργάζεται, οφείλει (όσο προπονηταράς και να 'ναι) να σέβεται τον Τζόρτζεβιτς. Με το καλό ή με το άγριο!

Είμαι, εννοείται, με τους δρώντες ποδοσφαιριστές... μέχρι θανάτου. Είμαι, συνεπώς, και με τα δικαιολογημένα νεύρα τους! Ολοι οι άλλοι, διαβόλοι και τριβόλοι γύρω γύρω, υπάρχουν για ένα και μοναδικό λόγο. Για να τους (εξ)υπηρετούν, στο να παίζουν αυτοί το ποδόσφαιρο. Να (το) παίζουν καλύτερα. Οχι για να τους ροκανίζουν, να τους κάνουν (με διάφορα τρικ) να παίξουν χειρότερα. Το πιο σημαντικό απ' όλα;

Οι δρώντες ποδοσφαιριστές είναι, μέχρι θανάτου, με τους δρώντες ποδοσφαιριστές. Αλληλοκαταλαβαίνονται. Συναισθάνονται. Ξέρουν. Εάν ο Παναθηναϊκός ψάξει «μάρτυρα κατηγορίας» για τον Δέλλα, ο Καραγκούνης δεν θα προσέλθει... ούτε με το μαχαίρι στον λαιμό. Εάν η ΑΕΚ αναζητήσει «μάρτυρα υπερασπίσεως» του Λορένσο Σέρα Φερέρ, ο Δέλλας θα πάει και θα πάρει τα κομμάτια του Καραγκούνη.

Τα κλαμπ, τα χρώματα, τα εμβλήματα είναι πολλά. Ετσι πρέπει, διότι αλλιώς (απλούστατα) δεν γίνεται παιχνίδι. Το παιχνίδι, όμως, είναι ένα. Εάν υπάρχει κάποιος να κατανοεί, όχι να επαινεί, μόνο και μόνο να κατανοεί, την αντίδραση του Τζόλε «στη στιγμή» μπροστά στον πάγκο του Αστέρα Τρίπολης, αυτός είναι (... ποιος άλλος;) ο Καραγκούνης! Εάν υπάρχει κάποιος να κατανοεί τον Δέλλα, αυτός πρωτίστως είναι ο Αντζας.

Τα ντέρμπι, ανέκαθεν, σηκώνουν σκόνη. Αναγκαστικά, τα πρώτα εικοσιτετράωρα, την παρακολουθείς. Εάν (μες στη σκόνη) προκύπτουν διδακτικά πράγματα, προσπαθείς να τα καταγράφεις. Οταν η σκόνη κατακάθεται, μένει γυμνή η εικόνα του ντέρμπι. Η γυμνή εικόνα είναι αυτή που περιέγραψε, με λίγες και καλές κουβέντες, ο Ριβάλντο. Τελεία. Οποιαδήποτε σύνδεση της γυμνής εικόνας με τη σκονισμένη είναι απόπειρα σύγχυσης. Είτε ανόητη, εάν δεν είναι συνειδητή. Είτε, ειδάλλως, ύποπτη. Κουτοπόνηρη. Συγκυριακή.

Ο διαιτητής, δε, μπορεί να μην ήταν Κολίνα ή Μίχελ. Ηταν, ωστόσο, στο πεδίο του ρεαλισμού, οκέι. Εάν η ΑΕΚ ψάχνει σ' αυτόν να βρει (κρύβοντας το κεφάλι μες στην άμμο) γιατί ηττήθηκε, ή εάν ο Παναθηναϊκός ανακαλύπτει (με χοντροκεφαλισμό!) φαντάσματα τύπου «ο νέος Ευθυμιάδης», τότε το πρόβλημα του πρωταθλήματος δεν είναι η διαιτησία τόσο. Οσο η αρρωστημένη ενασχόληση με τη διαιτησία.

Τότε, λύση θα μπορούσε να δώσει αυτό που έκαναν την Κυριακή οι Ολλανδοί. Φέγενορντ - Αγιαξ με... Βέλγο ρέφερι. Δεν είναι εγγύηση καλύτερης ποιότητας, ο Top Ντε Μπλέικερε πήγε και σφύριξε στο «Ντε Κάιπ» τον ορισμό του ανύπαρκτου πέναλτι και (κατά την κρατούσα, εδώ, ορολογία) «αλλοίωσε το αποτέλεσμα». Είναι, μονάχα, τρόπος για λιγότερη μίρλα.

Το ίδιο ανύπαρκτο πέναλτι, εάν το σφύριζε Ολλανδός στο ντέρμπι του ολλανδικού πρωταθλήματος, θα σήκωνε πιο πολλή σκόνη. Την ολόιδια διαιτησία του Καλόπουλου στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, εάν την είχε κάνει ο άσχετος με τη δική μας περιρρέουσα πραγματικότητα (ξένος) διαιτητής και όχι ο Ελληνας που την έκανε, τώρα (σας βεβαιώ, με το χέρι στη φωτιά...) δεν θα γκρίνιαζε κανείς.