Μια κρίση που κρύβεται κάτω από το χαλί

Είναι μία περίεργη ζυγαριά. Οταν η μία ομάδα πάει καλά, η άλλη έχει προβλήματα. Αναφερόμαστε στους δύο «αιωνίους». Για τους «πράσινους», όλα ή σχεδόν όλα γράφτηκαν μέχρι χθες, μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα του ντέρμπι. Από εδώ και πέρα, ο ΠΑΟ θα μας δείξει πόσο μπορεί να αντέξει και με ποιον τρόπο θα διαχειριστεί τη διπλή πίεση.

Της κορυφής του βαθμολογικού πίνακα και των καλών εμφανίσεων στην Ευρώπη. Στο άλλο στρατόπεδο, αυτό των Πειραιωτών, μετά την ήττα από τον αστέρα Τρίπολης κανείς δεν μιλάει για «κρίση», για να ξορκίσουν αυτό που φαίνεται στο βάθος του τούνελ και που, αργά ή γρήγορα, θα έρθει στην άκρη. Μία τέτοια αντιμετώπιση, όμως, θυμίζει την τακτική της στρουθοκαμήλου και από άμμο στου Ρέντη άλλο τίποτα.

Από τη Δευτέρα το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού έκανε λόγο για την έντονη ενόχληση του προέδρου των «ερυθρολεύκων», που θα μετέφεραν εν είδει «κατσάδας» στους ποδοσφαιριστές ο τεχνικός σύμβουλος της ομάδας και ο προπονητής. Η «κατσάδα» εκ των πραγμάτων αναβλήθηκε. Υπάρχουν οι υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδας, στην οποία θα ενσωματωθούν οι διεθνείς, αλλά και το κρίσιμο παιχνίδι με τη Λάτσιο στη Ρώμη, το οποίο θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πρόκριση των Πειραιωτών στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κρίνεται σκόπιμο, λοιπόν, να μη διαταραχθεί το κλίμα με τη μεταφορά της προεδρικής δυσαρέσκειας. Οι ποδοσφαιριστές, όμως, που διαβάζουν εφημερίδες έχουν ήδη πληροφορηθεί την προεδρική δυσαρέσκεια, που διέρρευσε από κάποια στελέχη της διοίκησης, έτσι για να σφίξουν λίγο τα λουριά. Βέβαια, σκέφτομαι ότι αν το αποτέλεσμα με τη Λάτσιο δεν είναι αυτό που η διοίκηση και οι φίλαθλοι θα περίμεναν, τίποτα δεν αποκλείει η επιδείνωση του κλίματος να οδηγήσει την ομάδα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, με κίνδυνο να χαθεί ακόμα και η θέση που οδηγεί στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Και τότε, η «κατσάδα» θα έχει γίνει οργή και η ομάδα θα βρίσκεται στον αντίποδα του κλίματος που είχε δημιουργηθεί μετά το παιχνίδι με τη Ρεάλ στο «Μπερναμπέου». Τι δημιούργησε αυτή τη δυσαρέσκεια στη διοίκηση των «ερυθρολεύκων»; Η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στις εμφανίσεις της ομάδας στο πρωτάθλημα κι εκείνες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εδώ θα πρέπει να σημειώσει κάποιος ότι παρά το γεγονός πως αυτή η δυσαρέσκεια φαίνεται να έχει βάση, είναι κομματάκι υποκριτική. Οι καλές εμφανίσεις ήταν μόνο οι δύο από τις τέσσερις στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η εκτός έδρας με Βέρντερ και Ρεάλ. Οι άλλες δύο, με Λάτσιο εντός και Ρεάλ, ήταν κακές και στη δεύτερη περίπτωση από τύχη ο Ολυμπιακός γλίτωσε την ήττα. Από την άλλη, η ομάδα στο πρωτάθλημα έχει κάνει μέτριες εμφανίσεις, γεγονός που αποτυπώνεται στη βαθμολογική της θέση και στο παθητικό των 9 τερμάτων. Την ίδια στιγμή ο ΠΑΟ έχει δεχθεί 2 γκολ, ο Αρης του Μπάγεβιτς 3 και η ΑΕΚ τέσσερα. Η διοίκηση εκτιμά –σύμφωνα με το ρεπορτάζ– ότι οι πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές της ομάδας κάνουν επιλογή παιχνιδιών, προτιμώντας τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ από εκείνα του πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται αυτή περίφημη «απόσταση» ανάμεσα στα παιχνίδια της Ευρώπης και του ελληνικού πρωταθλήματος. Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, το θεωρώ πολύ φυσικό.

Οι ποδοσφαιριστές, οι ίδιοι ποδοσφαιριστές που παίζουν σε Ελλάδα και Ευρώπη, επιλέγουν να κρατήσουν δυνάμεις σε κάποια παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος για να τα βγάλουν πέρα στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις. Αν η διοίκηση ήθελε να μην παρουσιάζει η ομάδα τέτοια εικόνα –και να μην αδικεί τον εαυτό του και την ομάδα ο προπονητής, κατηγορώντας για όλα τα στραβά το χορτάρι– θα φρόντιζε να συμπληρώσει το ρόστερ με ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα μπορούσαν να αναπληρώσουν επάξια εκείνους που θα επωμίζονταν το βάρος της αρχικής 11άδας. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι rotation με γυμνό πάγκο δεν γίνεται. Αυτό είναι από τα πρώτα αξιώματα που μαθαίνουν τεχνικοί διευθυντές και προπονητές.

Παραχωρήσεις στη ζούλα

Ενα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο πρόεδρος της ΔΕΗ κ. Π. Αθανασόπουλος –βετεράνος μάνατζερ, προερχόμενος από τον ιδιωτικό τομέα– ήταν να διπλασιάσει τον μηνιαίο του μισθό και να «δώσει» στον εαυτό του ένα μπόνους 100 χιλιάδων ευρώ. Βλέπετε, οι μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα που έρχονται να δουλέψουν στο Δημόσιο θέλουν και το κατάλληλο εργασιακό περιβάλλον για να αποδώσουν. Οι αυξήσεις και τα μπόνους μπορούν να κάνουν το εργασιακό περιβάλλον του Δημοσίου κάπως υποφερτό.

Το δεύτερο πράγμα που επιχειρεί να κάνει ο παλαίμαχος μάνατζερ, αφού βελτίωσε το εργασιακό του περιβάλλον, είναι να στήσει μία άλλη ΔΕΗ και να την παραχωρήσει σ' ένα γερμανικό ενεργειακό γίγαντα, διαλύοντας –παράλληλα– και τη ΔΕΗ που ξέρουμε, για να μπορούν οι Γερμανοί να κονομάνε ανεμπόδιστα και να μην έχουν πονοκεφάλους με τον ανταγωνισμό μιας δημόσιας επιχείρησης. Μάλιστα, οι Γερμανοί θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις της παλιάς ΔΕΗ –η οποία στο μεταξύ θα έχει γίνει έξι κομμάτια– χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ και παράλληλα θα είναι πολύ μπροστά από οποιονδήποτε ανταγωνιστή θελήσει να μπει στην αγορά ενέργειας που απελευθερώνεται.

Πόσο θα χρεώνει το ρεύμα η νέα ΔΕΗ των Γερμανών; Και τι τον νοιάζει τον παλαίμαχο μάνατζερ το πόσο θα πληρώνουμε την κιλοβατώρα εσείς κι εγώ; Αν η τιμή μάς φανεί πολύ υψηλή, μπορούμε να διπλασιάσουμε τον μισθό μας και να δώσουμε ένα γενναίο μπόνους στον εαυτό μας στο τέλος του χρόνου.

Και όλη αυτή τη δουλειά την προχωρούσε ο παλαίμαχος μάνατζερ και νυν πρόεδρος στη ζούλα –χωρίς διεθνείς διαγωνισμούς και άλλες τέτοιες αηδίες, μην τυχόν έρθει κανένας άλλος και πάρει το φιλέτο από τους «φίλους» μας τους Γερμανούς– με την κάλυψη του μεγάλου οικονομολόγου Αλογογκούφη. Ο οποίος Γκούφης –αυτός που πήγε να αναθεωρήσει το ΑΕΠ κατά 25% και τον πήραν στο ψιλό όλα τα σοβαρά οικονομικά έντυπα του κόσμου– έχει βαλθεί να ξεπαστρέψει όλους τους οργανισμούς του Δημοσίου που έχουν μία αναπτυξιακή δυναμική και να τους παραχωρήσει σε ξένους ιδιώτες. Σαν να μου φαίνεται ότι γέμισε ο τόπος έξυπνους ή, με άλλα λόγια, μάθανε ότι πηδιόμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι. Βασικό αξίωμα της καραμανλικής επανίδρυσης.

Πράσινοι φόροι και δικαιολογίες

Πολλές φορές, όταν κάποιοι οδηγοί διαμαρτύρονται για τα ακριβά διόδια στις νέες οδικές αρτηρίες που κατασκευάζονται από ιδιώτες, το επιχείρημα (από τα αγαπημένα των νεοφιλελεύθερων της κυβέρνησης) είναι ότι πληρώνουν μία υπηρεσία –εν προκειμένω ένα μέρος του οδικού δικτύου– όχι όλοι, αλλά μόνον εκείνοι που τη χρησιμοποιούν. Ακούγεται λογικό αλλά είναι μεγάλη κουβέντα το κατά πόσον είναι και λογικό και, κυρίως, δίκαιο. Βέβαια, υπάρχει κι ένας άλλος προβληματισμός, ο οποίος αφορά στο ερώτημα της παραχώρησης της εκμετάλλευσης τμημάτων του οδικού δικτύου σε ιδιώτες, αλλά αυτό είναι αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης. Το ερώτημα που έχω αφορά ένα άλλο ζήτημα. Αυτό της επιβολής ενός περιβαλλοντικού φόρου στα αυτοκίνητα που είναι πάνω από 2.500 κυβικά. Ενα φόρο που εισηγείται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά απορρίπτουν οι χώρες με μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία (Γερμανία – Γαλλία – Ιταλία), επειδή κάτι τέτοιο θα επηρεάσει τις πωλήσεις των αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού. Εδώ γιατί, άραγε, δεν ισχύει η αρχή «πληρώνει αυτός που κάνει μεγαλύτερη χρήση», που ρυπαίνει, δηλαδή περισσότερο, οέο;