Ψυχραιμία, κύριε πρόεδρε...

Τέσσερις αγωνιστικές μετά το ξεκίνημα της Α1 η κορυφή έχει το χρώμα που οι περισσότεροι περίμεναν. Στα πράσινα είναι ντυμένη, εξέλιξη απολύτως φυσιολογική, όχι μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού, αλλά και λόγω του ευνοϊκού προγράμματος. Είχε μεν ντέρμπι στην ατζέντα των πρώτων εβδομάδων, αλλά τα έπαιξε αμφότερα ως γηπεδούχος και μάλιστα με (πολύ) κόσμο στο πλευρό του, αφού το αρχικό «κεκλεισμένων των θυρών» για τα επεισόδια στους περσινούς τελικούς αποδείχθηκε νεκρό γράμμα. Ζορίστηκε, αλλά τα πήρε τα δύο ντέρμπι με Ολυμπιακό και Αρη. Τα πήρε, αλλά ζορίστηκε. Με τις κερκίδες κενές, ίσως να έχανε το ένα, τουλάχιστον, από τα δύο.

Αύριο-μεθαύριο ο Παναθηναϊκός μπορεί να αποδειχθεί παντοδύναμος, σήμερα όμως παραμένει ευάλωτος, παγιδευμένος στις δυσκολίες που προέκυψαν από τις άφθονες ανακατατάξεις του έμψυχου υλικού και τον ερχομό του Γιασικεβίτσιους. Ωστόσο, κερδίζει. Επτά αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη, ισάριθμες νίκες. Τι κι αν τις πέτυχε όλες ανεξαιρέτως με μονοψήφιες διαφορές και με την ψυχή στο στόμα; Τις πέτυχε. Νοέμβριο μήνα μετράνε μοναχά τα αποτελέσματα. Το χρησιμότερο εφόδιο δεν είναι το ταλέντο των παικτών, αλλά το κοκαλάκι της νυχτερίδας.

Ο Ολυμπιακός έχει μία και μοναδική απώλεια, εντός προγράμματος ασφαλώς. Ο Αρης πάλεψε και τους δύο «αιώνιους» του Λεκανοπεδίου, αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει κανέναν από αυτούς, οπότε δίνει δείγμα γραφής που αρμόζει σε τρίτο. Για τους μεγάλους είναι ακόμα νωρίς. Εξάλλου, η τελική κατάταξη της περσινής κανονικής περιόδου γνώρισε μια θεαματική ανατροπή στα πλέι οφ (όταν ο Ολυμπιακός προσπέρασε τον Αρη) και λίγο έλειψε να διαγραφεί ολοκληρωτικά, μια και στους τελικούς ο θρόνος του Παναθηναϊκού έτριξε.

Τώρα που χειμωνιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στις ομάδες που θεωρητικά θα τερματίσουν από την 4η θέση και κάτω. Την παράσταση προς το παρόν κλέβει ο Πανελλήνιος, ο οποίος βρήκε ηγέτη στο πρόσωπο του σπουδαίου Αντονι Γκράντι, έφτιαξε αξιόλογη ομάδα και συνεχίζει αήττητος, με πειστικά «διπλά» στη Ρόδο και το Μαρούσι. Ο Πανιώνιος έχει προβλήματα, άλλαξε ήδη προπονητή, ανανεώθηκε εκ βάθρων μετά το φευγιό των Περπέρογλου, Ουίνστον, Χάτσον, ωστόσο δείχνει ικανός να πάρει τη σκυτάλη από την περσινή βερσιόν του δίχως ισχυρούς κλυδωνισμούς. Ενα άστοχο σουτ του «καυτού» Νιούλεϊ στο τέλος του αγώνα με το Αιγάλεω του στέρησε το 4-0.

Μήπως πρέπει εδώ να αλλάξω παράγραφο;

Αυτή τη στιγμή δεν βλέπω άλλη ομάδα ικανή να διεκδικήσει θέση στην πρώτη τετράδα. Η ΑΕΚ έχει πολύ δρόμο μπροστά της, αφού η χημεία της ομάδας μοιάζει προβληματική και το μομέντουμ αντίστροφο του επιθυμητού. Το Αιγάλεω και η ΑΕΛ φαίνεται ότι θα κρατηθούν μακριά από περιπέτειες, αλλά μέχρις εκεί. Το Μαρούσι είναι φάντασμα της παλιάς ζηλευτής ομάδας. Ο ΠΑΟΚ πασχίζει για την επιβίωση σε όλα τα επίπεδα. Η Ολύμπια δύσκολα θα επαναλάβει τα περσινά κατορθώματα. Οι υπόλοιπες ομάδες της επαρχίας χορεύουν τον χορό του Ζαλόγγου, όχι της Ευρώπης.
Πρωτάθλημα τριών ή και τεσσάρων ταχυτήτων, συνεπώς. Πρωτάθλημα όμως αρκετά καλό, με χρυσοπληρωμένους αστέρες στις ομάδες της κορυφής, αξιόλογους ξένους στις μικρομεσαίες και κάμποσους Ελληνες παίκτες σε τροχιά ανάδειξης.

Κρίμα να μην έχει κι ένα νηφάλιο πρόεδρο στην ηγεσία του...