Ο «νόμος» της Τοσ-κάνης...

Μπα, τίποτα το συνταρακτικό. Ηταν απλώς άλλη μια «μεταφυσική» κάννη. Εκεί στην Τοσκάνη, αυτή τη φορά. Διεθνής είναι η μυστηριώδης συνήθεια των αστυνομικών όπλων: τα στρέφουν οι κάτοχοί τους στον αέρα, πυροβολούν για εκφοβισμό, αλλά εκείνα τα άτιμα στέλνουν τις σφαίρες σε καρδιές, πλάτες, κεφάλια και λαιμούς. Ελληνες συνοριοφύλακες, Ιταλοί αστυνομικοί... Αλίμονο, οι πάντες κινδυνεύουν να εκτεθούν εξαιτίας της παγκόσμιας συνωμοσίας των αστυνομικών όπλων, την οποία μόνο οι γνωστές εκπομπές του Κ. Χαρδαβέλα θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν.

Το συμβάν, γνωστό. Πέντε οπαδοί της Λάτσιο ταξίδευαν προς το Μιλάνο. Στάθμευσαν στο ίδιο σημείο στο οποίο βρέθηκαν δύο αυτοκίνητα «γουβεντίνων» οπαδών. Συνεπλάκησαν. Ο αστυνομικός –λέει– πυροβόλησε στον αέρα, αλλά η σφαίρα πέτυχε τον Γκάμπρι στον λαιμό. Στις ανταποκρίσεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων αλιεύει κανείς μια ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια». Αντιγράφω: «Κατά την εκδοχή της αστυνομίας, όταν το αυτοκίνητο με τον Σάντρι έκανε στροφή για να επιστρέψει στον αυτοκινητόδρομο μία σφαίρα χτύπησε το θύμα...». Εν ολίγοις, η ιταλική αστυνομία παραδέχεται –προφανώς επειδή υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες– ότι ο Σάντρι πυροβολήθηκε την ώρα που ο ίδιος και η παρέα του αποχωρούσαν από τον τόπο του καβγά. Ισως ο Ιταλός «Κάλαχαν» υποψιάστηκε ότι η μονομαχία θα συνεχιζόταν στον αυτοκινητόδρομο, ως αναβίωση αρματοδρομίας τύπου Μπεν Χουρ. Και «καθάρισε» έναν...

Γκαμπριέλε Σάμπρι, DJ, 26 ετών, νεκρός. Δεν ξέρω τι είδους μουσική προτιμούσε, αν δεχόταν «παραγγελιές», τι τύπος ήταν, αν θα του έλεγα «καλημέρα» σε περίπτωση που ήμασταν γείτονες. Δεν μ' ενδιαφέρει καν πόσο άγριος ήταν ο καβγάς, ούτε κατά πόσο οι συμμετάσχοντες σ' αυτόν ήσαν αδίστακτοι χούλιγκαν ή απλώς ευέξαπτοι οπαδοί που ήρθαν στα χέρια. Εκτός εάν κάποιος διατυπώσει ευθέως το δόγμα ότι «το κράτος του νόμου» οφείλει να φονεύει σκληροπυρηνικούς οπαδούς για να μην τους δίνει τη χαρά να αλληλοσκοτώνονται. Εάν, μάλιστα, η ζωή του σκληροπυρηνικού οπαδού κηρύσσεται ασήμαντη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να δυσφορούμε, εδώ, με το έρεβος που περιβάλλει τον θάνατο του Φιλόπουλου. Εδώ, στην Ελλάδα, όπου το «αντίβαρο» σε ένα ανεξιχνίαστο φονικό είναι (χαίρε, Μεσαίωνα!) η φυλάκιση νεαρών για... εξύβριση! Τον Φιλόπουλο του μέλλοντος μπορεί κάλλιστα να τον στείλει στον άλλο κόσμο μία αστυνομική σφαίρα. Θα ήταν πολλαπλώς «χρήσιμο», αλλά και «οικονομικό». Ούτε ανακρίσεις ούτε δικογραφίες. Θα αρκούσε μια Ενορκη Διοικητική Εξέταση, που θα πιστοποιούσε πως για πεντακοσιοστή φορά ο αστυνομικός σκόνταψε ή ότι για χιλιοστή φορά η σφαίρα εξοστρακίστηκε στο «έξω δεξιά» συννεφάκι κι έγινε το κακό. Το «κράτος του νόμου» θα στερούσε από τις συμμορίες την αφορμή να διαιωνίσουν τη βεντέτα τους. Θα τους προκαλούσε να αναμετρηθούν με το ίδιο, βέβαιο ότι μπορεί να αποδειχθεί ασυγκρίτως χειρότερο από δαύτους. Αντε, λοιπόν, ας εκτιμήσουν τη «θετική πλευρά» της Τοσ-κάνης όσοι πιστεύουν πως ο χουλιγκανισμός θα νικηθεί όταν τα αστυνομικά ρόπαλα θα αφήνουν μονίμως στο πέρασμά τους αμέτρητα ανοιγμένα κεφάλια –λες και φείδεται βιαιότητας η αστυνομία στην Ιταλία, τη μητρόπολη του χουλιγκανισμού! Αντε, κύριοι, γιατί όχι; Λίγο «ανοιχτό μυαλό» χρειάζεται για να γεφυρωθεί η διαφορά ανάμεσα στο ανοικτό κεφάλι κι εκείνο που το διαπερνά μία σφαίρα. Μια ιδέα είναι όλα...

ΥΓ.: Την Κυριακή προαναγγείλαμε συνέχεια στο θέμα της «Δημοκρατίας της Κορίνθιανς», αλλά αυτή αναβάλλεται για λίγες ημέρες. Επικαιρότητα, γαρ.