Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...

Oταν ο Ζοσέ Πεσέιρο είχε έρθει στην Ελλάδα είχε δηλώσει ότι προτιμά μια ομάδα που να κερδίζει 4-3 από μια ομάδα που κερδίζει 1-0. Δύο μήνες μετά την έναρξη του πρωταθλήματος θα 'λεγα ότι ο Παναθηναϊκός είναι τυχερός γιατί ο προπονητής του δεν προσπάθησε να επιβάλει στην ομάδα τις προτιμήσεις του, αλλά αντίθετα χρησιμοποιεί τον χρόνο του για να την καταλάβει. Η ομάδα του ΠΑΟ, έτσι όπως τη βλέπω να εξελίσσεται έπειτα από τέσσερις μήνες δουλειάς με τον Πορτογάλο, παίζει ρεαλιστικό ποδόσφαιρο, προτιμά τις επαγγελματικές νίκες από το ρίσκο, βασίζεται στην άμυνά της, έχει μια ηγετική μορφή που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης και περιμένει γκολ από τους επιθετικούς της. Ο Παναθηναϊκός του Πεσέιρο παίζει δηλαδή ως Παναθηναϊκός. Οποιος ενοχλείται με το θέαμα που βλέπει δεν είναι οπαδός του Παναθηναϊκού. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού παραδοσιακά από την ομάδα που υποστηρίζουν δεν έχουν απαιτήσεις θεαματικού ποδοσφαίρου. Αν κάτι τους λείπει –το μόνο–, είναι ένας-δυο χαρισματικοί παίκτες. Λίγη υπομονή κι όπου να 'ναι γυρνάει κι ο Εκι.

Νωρίς
Παρακολουθώ τη δουλειά του Πεσέιρο αποφεύγοντας κρίσεις και αξιολογήσεις, διότι πιστεύω ότι για τον Πορτογάλο τεχνικό είναι ακόμα νωρίς. Ωστόσο, ένα–δυο πράγματα μπορεί κάποιος να τα πει με σιγουριά. Ο Πορτογάλος κατάλαβε πού βρίσκεται και τι απαιτήσεις υπάρχουν από τον ίδιο πολύ νωρίτερα από τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι π.χ. Επίσης, μοιάζει να εκτιμά το υλικό που έχει στα χέρια του πολύ περισσότερο από τον Βίκτορ Μουνιόθ. Ο ΠΑΟ του Μουνιόθ έπαιζε κλειστά, γιατί ο Ισπανός δεν πίστευε στην ομάδα και φοβόταν να την «ανοίξει». Ο ΠΑΟ του Πεσέιρο επίσης έχει ως πρώτο μέλημα να μη δώσει χώρο στον αντίπαλο, όμως αυτό το κάνει βάσει σχεδίου. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι η εκτίμηση που υπάρχει στους παίκτες: για τον Μουνιόθ ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να παίξει αλλιώς, για τον Πεσέιρο ο ΠΑΟ παίζει έτσι όπως ο κόουτς εκτιμά ότι πρέπει. Η διαφορά ανάμεσα στο «δεν μπορώ κάτι άλλο» του Ισπανού και στο «αυτό θέλω» του Πορτογάλου είναι τεράστια.

Οτο
Σε κάποια μικρά πράγματα του Πεσέιρο διακρίνω νοοτροπία Οτο Ρεχάγκελ. Ο Πορτογάλος αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο διαφορετικά από τον Γερμανό σε ό,τι αφορά τις λεπτομέρειες. Θα συμφωνούσε όμως μαζί του επί της ουσίας κι αυτό είναι το βασικότερο. Ο Πορτογάλος απλοποίησε το παιχνίδι του ΠΑΟ ώστε αυτό να είναι κατανοητό από τους παίκτες, όπως ακριβώς κάνει και ο Γερμανός κόουτς στην Εθνική. Στην Ελλάδα οι παίκτες μαθαίνουν από μικροί να σιχαίνονται οτιδήποτε πολύπλοκο. Οσο πιο απλή είναι η κεντρική ιδέα τόσο καλύτερα. Στο παιχνίδι του ΠΑΟ δεν υπάρχουν σύνθετα πράγματα. Οι μπακ που είναι καλοί με την μπάλα στα πόδια (Νίλσον, Σέριτς) δικαιούνται να παίρνουν και κάποιες επιθετικές πρωτοβουλίες. Οι άλλοι καλύτερα να μην το κάνουν. Οι κεντρικοί αμυντικοί καλό είναι να πετάνε και την μπάλα στην εξέδρα –ο Ενακαρίρε στην Κοπεγχάγη το 'κανε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Οι αμυντικοί χαφ είναι πάντα δύο και η αποστολή τους είναι να προστατεύουν την άμυνα –όλα τα άλλα έπονται. Ο Καραγκούνης μπορεί να κινείται όπου θέλει, φτάνει να δίνει την μπάλα λίγο γρήγορα. Το ίδιο λέει κι ο Οθωνας: στην επίθεση παίζουν οι πιο γρήγοροι κι αυτοί που σκοράρουν ευκολότερα.

Κεφάλαιο
Οταν αυτά τα πρώτα μαθήματα έγιναν κατανοητά, προχωρήσαμε στο δεύτερο κεφάλαιο. Βλέποντας ένα ματς του ΠΑΟ είναι σαν να ακούς τον προπονητή του να σου εξηγεί απλούς ποδοσφαιρικούς κανόνες. «Είναι προτιμότερο να πιέζεις στη μεσαία γραμμή προσπαθώντας να κλέψεις την μπάλα και να φύγεις στην κόντρα, παρά να τη γυρίζεις γύρω γύρω δίνοντας στον αντίπαλο το δικαίωμα να ταμπουρωθεί». «Οποιος δεν παίζει γρήγορα και ξεχνάει τους συμπαίκτες του (ο Ν’Ντόι με την Αμπερντίν π.χ.) θα καθίσει πάγκο για να βάλει μυαλό». «Οποιος νομίζει ότι με μια καλή εμφάνιση γίνεται βασικός (ο Ρομέρο π.χ.) κάνει λάθος: πρέπει κάθε φορά να αποδεικνύεις στον προπονητή ότι έχει δίκιο που σε εμπιστεύεται». «Οποιος τα πάει καλά στις προπονήσεις (Γκαλίνοβιτς, Δημούτσος κ.λπ.) θα πάρει σίγουρα ευκαιρίες». «Σημασία έχει να μοχθείς να πάρεις το αποτέλεσμα κι όχι ο τρόπος που θα το καταφέρεις».

Φάσεις
Σιγά σιγά θα προστεθούν κι άλλα. Στον ΠΑΟ αρχίζουν να φαίνονται προσχεδιασμένες φάσεις στην επίθεση: θυμηθείτε το δεύτερο γκολ εναντίον του Λεβαδειακού. Πέρυσι τέτοια πράγματα δεν μπορούσαν να υπάρχουν, γιατί ήδη τέτοια εποχή η ομάδα είχε αλλάξει δύο προπονητές κι έψαχνε τον τρίτο. Σιγά σιγά αρχίζουν να λειτουργούν καλύτερα και οι αλληλοεπικαλύψεις: εναντίον της Κοπεγχάγης ο Μάτος με τον Τζιόλη άλλαζαν ωραία ρόλους, κυρίως όταν ο Βραζιλιάνος ήθελε να πάρει οργανωτικές πρωτοβουλίες. Κυρίως όμως γίνεται φανερό από ματς σε ματς ότι η ομάδα παίζει ένα ποδόσφαιρο το οποίο αρέσει στους παίκτες που την αποτελούν: απλό, ελάχιστα θεαματικό και πολύ κυνικό. Ο ΠΑΟ παίζει για να κερδίζει, όπως έκανε σχεδόν όλες τις σεζόν που κατέκτησε τίτλους.

Στοίχημα
Ο Θοδωρής Μανίκας και οι συνεργάτες του ψάχνουν ροκάκια για τα ματς της Λεωφόρου. Θα 'λεγα ότι η μουσική υπόκρουση του φετινού ΠΑΟ, το σάουντρακ της περιόδου 2006–07, θα μπορούσε να είναι ένα παλιό τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη που έχει τίτλο «Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». Αν το μεταφράσουν στον Πεσέιρο, βάζω στοίχημα ότι θα ενθουσιαστεί…