Οι κοινές λογικές του ποδοσφαίρου

Η ικανότητα του Παναθηναϊκού να απλοποιεί τα δυνητικώς περίπλοκα είναι, ομολογουμένως, αξιοζήλευτη. Το ματς της Πέμπτης στην Κοπεγχάγη ήταν τέτοιο. Δυνητικώς περίπλοκο. Το απλοποίησε. Ο όμιλός του στο Κύπελλο UEFA είναι, επίσης, τέτοιος. Δυνητικώς περίπλοκος. Τον... τελείωσε ήδη.

Οσο λάθος είναι ένα (καλό ή κακό) αποτέλεσμα να εκλαμβάνεται ως κριτήριο-εργαλείο για συνολικές εκτιμήσεις που βιάζονται να προχωρούν σε βάθος χρόνου, άλλο τόσο είναι λάθος ένα (καλό, εν προκειμένω) αποτέλεσμα να υποτιμάται. Να περνά... μπάι. Αυτό το 0-1, δεν ξέρω για εδώ, όμως νιώθω βέβαιος πως θα το εκτιμούσαν, το εκτίμησαν κιόλας μαθαίνοντάς το, όσοι (στον διεθνή ανταγωνισμό) υπέφεραν πέρυσι και φέτος στα χέρια των Δανών.

Ποιοι υπέφεραν; Ο Αγιαξ, η Μπενφίκα, η Λανς, η Σέλτικ, όχι λιγότερο η (αυτής μεγαλειότης...) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ιδια ομάδα ήταν η Κοπεγχάγη. Ιδιοι παίκτες, ίδιος προπονητής, δίχως ουσιώδεις προσθαφαιρέσεις στελέχωσης. Ο... ευρω-ψυχωσικός Καραγκούνης, εάν του 'δινες δικαίωμα να φτιάξει α πριόρι το σκριπτ του παιγνιδιού, έτσι (ακριβώς όπως εξελίχθηκε) θα το 'γραφε! Το 0-1, το 'χουμε σημειώσει αρκετές φορές, είναι το «μεγαλύτερο σκορ».

Ο Παναθηναϊκός απλοποιεί τα δύσκολα, επειδή υπηρετεί τα απλά. Τις κοινές λογικές του ποδοσφαίρου. Δεν χάνεται σε κυκεώνες και γεωμετρίες. Ποιες κοινές λογικές; Οτι οι αμυντικοί είναι για να διώχνουν... και να συζητούν τις εναλλακτικές αργότερα. Οι μέσοι, για να υπερασπίζουν τους αμυντικούς και να δίνουν τον ρυθμό (περισσότερο, παρά τις τέλειες ασίστ). Οι επιθετικοί, για να εξαργυρώνουν την ταχύτητα και την έκρηξή τους.

Τίποτα το εκθαμβωτικό, το λεπτεπίλεπτο, το ονειρώδες. Τίποτα το ακατανόητο ή το πολύ δύσκολο (να το διδάσκει ο προπονητής και μετά) να κληθούν οι παίκτες να το εφαρμόσουν. Το απλό, μονάχα. Το fundamental. Το απλό, σωστά. Οσο πιο απλό στη σύλληψη, κι όσο πιο σωστά εκτελείται τόσο πιο ιδιοφυές.

Οι «πράσινοι», στο «Πάρκεν», έβαλαν κόπο. Εξτρά κόπο. Δεν πήγε τζάμπα, καθόλου. Η άμεση ανταμοιβή τους είναι απτή. Οταν θα βάζει κόπο σε τρεις ή σε πέντε-έξι εβδομάδες ο (εσωτερικός) ανταγωνισμός, ετούτοι δω έχουν κατακτήσει με το σπαθί τους την πολυτέλεια να ξανασχοληθούν με την Ευρώπη... κατά μήνα Φεβρουάριο!

Με το που «κλείδωσε» η νίκη του Παναθηναϊκού, από το Χαριλάου ήρθε ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα των απαντήσεων που άξιζε το ηλίθιο ερώτημα... αν ο Μπάγεβιτς ήταν πια τόσο απελπισμένος για να δεχθεί να εργαστεί στον Αρη. Ο τρόπος που ο Αρης ξέκανε τον Ερυθρό Αστέρα ήταν μικρή ωδή στη γνώση, τη μέθοδο, την πίστη, την υπομονή.

Ο Αρης ήξερε. Είχε, προσερχόμενος στη μάχη, καθαρή εικόνα. Δεν εκβίασε τα πράγματα να συμβούν. Τους έδωσε τον χρόνο για να συμβούν. Ναι, αγχώθηκε (πρεμιέρα ευρω-ομίλου ήταν, μην ξεχνάμε, δικαιολογείται...), αλλά δεν πανικοβλήθηκε. Δεν έκανε ανοησίες, να τρέχει ύστερα και να μη φτάνει. Και, αρχίζοντας το β' ημίχρονο, έπιασε πόντο, πόντο να ξηλώνει την μπλούζα των Σέρβων.

Εκανε τα προσχεδιασμένα μικροτρίκ στο επιθετικό κομμάτι, σιγά, σιγά (την ώρα που τους άφηνε να πιστεύουν πως το 'χουν στα μέτρα τους και στον έλεγχό τους) τους κούρασε, τους έβγαλε απ' το βόλεμά τους, έχτισε πάνω στο ροκάνισμά τους και στον αποσυντονισμό της αμυντικής οργάνωσής τους, την καίρια στιγμή τούς κτύπησε και τους αποτελείωσε.
Αυτό δεν ήταν, απλώς, ιδεατό σκριπτ. Ηταν, για τη διαχείριση της αναμέτρησης, το τέλειο «κέντημα».