Καταργήθηκαν πριμαντόνες και εργάτες

Ηταν ένα από «εκείνα» τα ματς: Λήγει, κοιτάζεστε με τον διπλανό μες στα μάτια, γελάτε πονηρά όπως δύο κολλητοί μετά την κασκαρίκα, περιττεύει ν' αλλάξετε κουβέντα, εάν μιλήσετε θα πείτε το ακριβώς ίδιο πράγμα και το ξέρετε (πώς, αν έχεις Θεό, σώθηκε τούτη η παρτίδα στο 0-0...), το κλείνετε εκεί, αξιολογείτε τα καινούργια δεδομένα, πηγαίνετε παρακάτω.

Ο ένας πόντος, στο σετ των δύο αγώνων με τη Ρεάλ Μαδρίτης, για τον Ολυμπιακό ήταν «στις συνθήκες» το μάξιμουμ εφικτό. Ενδεχομένως μοιάζει... λίγος, πρόπερσι ήταν (όχι ένας, αλλά) τρεις πόντοι, όμως σε πολύ διαφορετική συγκυρία. Τότε, ακροτελεύτιο παιγνίδι στο Καραϊσκάκη δίχως την παραμικρή πίεση για το αποτέλεσμα, έγινε περίπου φιλικό.

Εδώ, περισσότερο κι απ' το να εκτιμά κανείς το ποδόσφαιρο (του πρωταθλητή), συμπάσχει με (και καταλήγει ν' αγαπά) την προσπάθεια. Ανέκαθεν το έβρισκα αγαπησιάρικο σ' αυτό το σπορ, σχεδόν μεγαλειώδες, να παρακολουθώ τη μάχη του κατώτερου να κλείσει το χάντικαπ απέναντι στον ανώτερο. Εξ ου και η χρόνια... ασθένεια της συναισθηματικής ταύτισης με τα αουτσάιντερ.

Η προσπάθεια είναι, ακόμα και όταν δεν έρχεται στο τέλος το αποτέλεσμα ως επιστέγασμα, αυθύπαρκτη αξία. Αν έρχεται και το αποτέλεσμα, σούπερ. Η δυσκολία, την Τρίτη, δεν ήταν τόσο το εκ προοιμίου. Να βρεις έντεκα, και να τους στείλεις να παίξουν. Τους βρίσκεις, και ξέρεις ότι (ασχέτως ποιος συμβαίνει ν' αποδίδει καλά, μέτρια, κακά) άπαντες είναι εκεί με το 100% της αφοσίωσης.

Η μεγάλη δυσκολία ήταν μετά. Το ασφυκτικό περιθώριο ελιγμών, ιδίως αμυντικών λύσεων, μέσα στον αγώνα. Αν υπάρχει κάτι κοντινό σε «θεό του ποδοσφαίρου», αυτός δοκίμασε τους «κόκκινους» πολύ σκληρά. Τους εξώθησε... πέρα απ' τα όριά τους. Ηταν, τότε, ωραίο να τους βλέπεις, όλους, ν' ανέρχονται απ' το 100% στο 110%, να συνεισφέρουν ο καθένας το παραπανίσιο, για να επιβιώσουν. Οι στιγμές που de facto καταργήθηκαν πριμαντόνες και εργάτες.

Αμύνεσθαι. Ο άριστος οιωνός. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι μονοδιάσταση πρόκληση. Είναι, ο κύκλος των έξι αναμετρήσεων, εξεταστική περίοδος που βάζει στις ομάδες ποικιλία ασκήσεων. Τεστ σε διαφορετικά μαθήματα. Η πρόκριση είναι η επιβράβευση όσων κατάφεραν και αντεπεξήλθαν. Σε ανοικτά ή σε κλειστά παιγνίδια, σε παιγνίδια άνισα ή ισορροπημένα, σε φίζικαλ στίβους μάχης ή σε διαγωνίσματα τεχνικής και ταχύτητας.

Το παρακάτω, με τα νέα δεδομένα: η below par ομάδα του γκρουπ είναι, σαφώς πλέον, η Βέρντερ Βρέμης. Εχει, όπως όλα, την εξήγησή του. Το βαρόμετρο είναι ο ρόμβος της στη μεσαία γραμμή. Μπάουμαν στον άξονα, Φρινγκς δεξιά, Μπορόβσκι αριστερά, Ντιέγκο στην κορυφή. Αυτοί οι τέσσερις, σ' αυτές τις τέσσερις θέσεις, είναι ιδεατό εχέγγυο. Για τον ρυθμό, για την ισορροπία, για τα transitions.

Προστασία για τα νώτα, όσο και σέρβις για τη γραμμή πυρός. Η Βέρντερ δεν έπαιξε κανένα από τα τέσσερα ματς στον όμιλο μ' αυτούς τους τέσσερις, σ' αυτές τις τέσσερις θέσεις. Αλυσίδα με σπασμένους τους μεσαίους κρίκους είναι διαλυμένη αλυσίδα. Επίσης, η Βέρντερ δεν πρόκειται να τους έχει (αυτούς τους τέσσερις, σ' αυτές τις τέσσερις θέσεις) σε κανένα απ' τα δύο ματς που της μένουν.

Είναι ο ρεαλιστικός λόγος για τον οποίο το Λάτσιο - Ολυμπιακός, που την ημέρα της κλήρωσης το είχαμε μες στο μυαλό μας σαν το παιγνίδι-κλειδί της 3ης θέσης στην κατάταξη, σήμερα παραμένει (καθόλου λιγότερο) παιγνίδι-κλειδί. Αλλά για τη 2η θέση. Η Λάτσιο ξεκινά με το αβαντάζ ότι το δίνει στην έδρα της. Αυτό την κάνει, για αρχή, φαβορί.

Οι Ιταλοί, στο «Ολίμπικο», έβγαλαν (και εναντίον της Ρεάλ και εναντίον της Βέρντερ) σπουδαίο spirit. Είναι έως βέβαιον ότι θα το βγάλουν και τη βραδιά που θα υποδεχθούν τον Ολυμπιακό. Υποτίθεται πως ο Ολυμπιακός τους υπερεκτίμησε τον Σεπτέμβριο στο Νέο Φάληρο.

Για μένα, όχι. Δεν είναι... τόσο άθλιοι, και το δείχνουν. Μεγαλύτερο κακό, κι απ’ το κακό της υπερεκτίμησης, (θα) είναι η υποτίμηση.