Η αθανασία του άδοξου τέλους

Ολοι οι παίκτες θα 'θελαν να έχουν ένα ένδοξο ποδοσφαιρικό φινάλε. Η ομάδα να έχει κερδίσει τον τίτλο και το γήπεδο να τραγουδά το όνομά τους. Οι συμπαίκτες να λένε ότι πρέπει να ξανασκεφτούν τους λόγους του «αντίο» και σχεδόν να τους παρακαλούν να συνεχίσουν. Να μπουν στη φιέστα κρατώντας αγκαλιά τα παιδιά τους και να χειροκροτήσουν τον κόσμο αφού πετάξουν τη φανέλα τους. Μόνο που τα φινάλε που εγώ δεν ξεχνώ δεν ήταν πάντα έτσι υπέροχα.


Eτρεχε το 61ο λεπτό του ντέρμπι της Ιταλίας. Η Γιουβέντους προσπαθούσε να φέρει το ματς στα ίσα και να σταματήσει την Ιντερ, οι παίκτες της οποίας γνώριζαν ότι στην περίπτωση που θα περνούσαν νικηφόρα από το Τορίνο θα είχαν κατακτήσει το μισό πρωτάθλημα. Το 0-1 ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα, όμως απέμειναν τριάντα λεπτά κι όταν έχεις αντιπάλους που λέγονται Τρεζεγκέ, Ντελ Πιέρο και Νέντβεντ δεν δικαιούσαι να χαλαρώσεις. Ο Φίγκο το ΄ξερε αυτό καλύτερα από όλους. Προσπάθησε να προστατέψει την μπάλα και να πάρει το φάουλ. Ο Νέντβεντ πήγε στη φάση δυνατά. Ο Πορτογάλος μάζεψε την μπάλα και την κάλυψε με το δεξί του πόδι, ο Τσέχος τον βρήκε με τη σκάρα. Αν το πόδι ήταν στον αέρα ο Φίγκο απλώς θα πονούσε, αλλά οι ποδοσφαιριστές με τον πόνο μαθαίνουν να μεγαλώνουν. Το πόδι ήταν κολλημένο στο γήπεδο, η κόντρα φάνηκε σαν να τον βίδωσε. Το φορείο μπήκε για να βοηθήσει τον Πορτογάλο να αποχωρήσει κάτω από το ιπποτικό χειροκρότημα της εξέδρας. Οι γιατροί κατάλαβαν ότι το πρόβλημα είναι σοβαρό, η διάγνωση αποκάλυψε κάταγμα περόνης. Οι αρχικές προβλέψεις μιλούν για επιστροφή σε τρεις μήνες. Είναι λίγοι αν έχεις μια καριέρα μπροστά σου, είναι πολλοί όταν είσαι στα τριάντα πέντε και σκέφτεσαι να σταματήσεις την μπάλα.

Δύναμη

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Φίγκο και αν θα βρει τη δύναμη να επιστρέψει. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάντοτε ένιωθα ένα δέος για δύο λογιών ποδοσφαιριστές: γι' αυτούς που επιστρέφουν σε πείσμα των προβλέψεων που τους θεωρούν τελειωμένους, και για εκείνους που σταματάνε το ποδόσφαιρο εξαιτίας ενός τραυματισμού που αποδείχτηκε πολύ σοβαρότερος. Οι πρώτοι ήταν πάντα στα μάτια μου οι «Σούπερμαν» της καθημερινότητας -μυθικές και χαρισματικές προσωπικότητες που δεν νικήθηκαν ποτέ από τη μοίρα και απέδειξαν στα γήπεδα το θεϊκό τους κύτταρο: ποτέ δεν έχω κρύψει ότι θεωρώ την ιστορία του Ρονάλντο μια από τις μεγαλύτερες του αιώνα. Οι δεύτεροι, όσοι από τραυματισμούς δεν συνήλθαν ποτέ, είναι κάτι σαν ήρωες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης κερδίζοντας την αθανασία διά μέσου μιας υστεροφημίας που ταιριάζει μόνο σε ήρωες.

Αγγελος

Θυμάμαι τον Στιβ Κόπελ, «έξω δεξιά» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ -διάδοχο του μεγάλου Μπεστ πριν ακόμα το «Ολντ Τράφορντ» αρχίσει να τραγουδάει ρυθμικά το όνομά του. Κατέβαινε από τα δεξιά τον καιρό που τα αγγλικά γήπεδα είχαν είκοσι πόντους λάσπη και νόμιζες ότι σαν άγγελος πετούσε χαμηλά. Και ξαφνικά εκεί που είχε αρχίσει να κάνει θαύματα, πολύ πριν φτάσει τα χρόνια του Χριστού, χάθηκε γιατί τα πόδια του δεν τον σήκωναν ή γιατί ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και ήταν άδικο για τους υπόλοιπους να τον έχουν συμπαίκτη ή αντίπαλο.

Μάρκο

Θυμάμαι τον Μάρκο φαν Μπάστεν έπειτα από εκείνο το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ με την Γκέντεμποργκ όταν πέτυχε τρία γκολ κι έκανε τον γύρο του «Σαν Σίρο» με την πιο καταραμένη «Χρυσή Μπάλα» που έχει κερδίσει ποδοσφαιριστής. Επρεπε να κάνει μια μπανάλ επέμβαση στον αστράγαλό του και να γυρίσει ξεκούραστος μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Εμεινε έξω έξι μήνες διότι η επέμβαση αποκάλυψε ότι κουβαλούσε ένα γενετικό πρόβλημα. Γύρισε για να σκοράρει με την Ανκόνα –τα πόδια του πονούσαν, σκόραρε με κεφαλιά. Επαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Μαρσέιγ και μετά χάθηκε στην ομίχλη της προσωπικής του κόλασης. Λένε ότι η Μίλαν τον πίεσε, ο ίδιος το αρνείται: έψαχνε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ένα σημάδι ότι ο εφιάλτης ξεπεράστηκε. Το μόνο που βρήκε ήταν ο πόνος του τέλους.

Σιωπή

Θυμάμαι τον Γιώργο Δεληκάρη. Εκανε ένα υποδειγματικό ματς εναντίον του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο σε ένα 0-0 γεμάτο νεύρα και χαμένες ευκαιρίες και ξαφνικά μας είπε «αντίο». Οποιος σαν εμένα είχε μεγαλώσει με τις ιστορίες του έπρεπε να βολευτεί με ξένες αναμνήσεις. Πέντε ασπρόμαυρα στιγμιότυπα, μια περιπετειώδης μεταγραφή, φωτογραφίες ενός τύπου που έμοιαζε να το έσκασε από ροκ συγκρότημα κι ένα τέλος πνιγμένο στο μυστήριο: αυτή ήταν για όσους δεν τον είδαν η διαθήκη του. Οσοι πάλι τον λάτρεψαν ένιωσαν ότι η πίκρα τους ήταν ίδια με τη δική του: αυτός άφησε σιωπηλά το ποδόσφαιρο που λάτρεψε κι αυτοί έχασαν ένα μεγάλο λόγο που το αγάπησαν.

Ζήλια

Θυμάμαι τον Χρήστο Κωστή. Αέρινο και με τη λάμψη του σταρ. Να κάνει εκείνη την ντρίμπλα με το εσωτερικό και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσους παίκτες στη ζωή σου έχεις δει που να ξέρουν καλύτερο ποδόσφαιρο. Και μετά τέλος –λες και τον μάτιασε η οικουμένη που τον ζήλευε.

Ενδοξο

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για άδικο φινάλε. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ομως ας μην ξεχνάμε ότι η αδικία δίνει κι αυτή διαβατήριο στην αθανασία, όπως άλλωστε και η μνήμη. Αν ο Πολ Γκασκόιν είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση, όταν στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας έσπασε σε δύο σημεία το πόδι του, σήμερα θα θυμόμασταν ένα τεράστιο ποδοσφαιριστή κι όχι τον κλόουν που βγήκε από μέσα του και τον νίκησε. Το φινάλε δεν πρέπει να είναι απαραίτητα ένδοξο, μπορεί να είναι και πικρό: το βασικό είναι να το θυμάσαι.

Γιατί άραγε;

Aπό τον φίλο και συνάδερφο Θάνο Μπλούνα έλαβα ένα ωραίο mail σχετικά με τη δήλωση του Ντέμη Νικολαΐδη, ότι οι παίκτες που προσπαθούν να ξεγελάσουν διαιτητές πρέπει να τιμωρούνται. Ο Θάνος αποκαλύπτει ότι στους κανονισμούς της ΟΥΕΦΑ υπάρχει πρόβλεψη τιμωρίας των απατεώνων ποδοσφαιριστών (άρθρο 10) και αναρωτιέται (κι εγώ μαζί του) πώς από τη στιγμή που οι κανονισμοί μας είναι εναρμονισμένοι με αυτούς της ΟΥΕΦΑ, δεν συμβαίνει κι εδώ το ίδιο! Επισημαίνει δε ότι πρόσφατα τιμωρήθηκε με αποκλεισμό δύο αγωνιστικών ο ποδοσφαιριστής της Λιθουανίας Μικολιούνας, επειδή στο παιχνίδι με τη Σκωτία προσποιήθηκε πτώση και κέρδισε πέναλτι. Για του λόγου το αληθές, μου στέλνει την ιστορία του Λιθουανού έτσι όπως δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΟΥΕΦΑ.

Η κλήση σε απολογία και το άρθρο παραπομπής: «UEFA has opened disciplinary proceedings against Lithuania midfielder Saulius Mikoliunas for deceiving the referee, following the incident which brought about a penalty for Lithuania in the UEFA EURO 2008™ qualifying Group B match against Scotland in Glasgow on Saturday. Mikoliunas fell in the penalty area in the 61st minute of the game, which Scotland won 3-1. Lithuania were awarded a spot-kick from which they scored. Having studied video evidence of the incident in question, the UEFA disciplinary inspector decided to charge the player concerned. The UEFA Control and Disciplinary Body will examine the case on 19 September.

The charge is based on Article 10 of the UEFA disciplinary regulations (Misconduct of players): Players may be suspended for two competition matches, or for a specified period, for acting with the obvious intent to cause any match official to make an incorrect decision or supporting his error of judgement and thereby causing him to make an incorrect decision.

Η ποινή σε πρώτο βάθμο: «Lithuanian player Saulius Mikoliunas has been suspended for two UEFA EURO 2008™ qualifying competition matches by UEFA’s Control and Disciplinary Body. Mikoliunas was found guilty of deceiving the referee (diving) during the UEFA EURO 2008™ qualifying Group B match between Scotland and Lithuania on 8 September. Mikoliunas will miss Lithuania ’s forthcoming qualifers away against France on 17 October 2007 and at home against Ukraine on 17 November».

Αφού προσθέσω ότι η ποινή έμεινε ίδια και μετά την έφεση, θέλω να πω ότι άφησα επίτηδες τις αποφάσεις στα αγγλικά, γιατί όπως λέει κι ο Γκαγκάτσης η «γλώσσα του ποδοσφαίρου είναι παγκόσμια» και στην ΕΠΟ δεν έχουν τέτοια προβλήματα…