Προσοχή! Δεν είναι κριτήριο το ματς με τη Ρεάλ

Ο Ολυμπιακός παίζει με τη Ρεάλ Μαδρίτης το δυσκολότερο παιχνίδι της χρονιάς του. Είναι ένα ματς απέναντι σε μια δύσκολη ομάδα, με «βαριά» φανέλα, στο οποίο έχει υποχρέωση να κάνει αποτέλεσμα. Την υποχρέωση γεννούν η καλή εμφάνισή του στο «Μπερναμπέου» και η ευκαιρία του να προκριθεί. Ως γνωστόν, τα ματς που αντιμετωπίζονται ως υποχρεώσεις είναι τα χειρότερα που μπορεί να σου τύχουν.


Πιο πολύ και από τις απώλειες του Ολυμπιακού με προβληματίζει η Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα του Μπερντ Σούστερ είναι ασταθής, αλλά πάντα υπερβολική: μέχρι τώρα δεν έχει ένα μέσο όρο απόδοσης: δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Η πρωταθλήτρια Ισπανίας έχει ελάχιστους προβλέψιμους παίκτες και δεν υπάρχει πάντοτε στα παιχνίδια της συνάρτηση απόδοσης και αποτελέσματος. Η περσινή Ρεάλ του Καπέλο ήταν μια ομάδα που για να νικήσει έπρεπε να παίξει καλά, η φετινή του Σούστερ μπορεί να παίξει καλά και να ηττηθεί και να παίξει άσχημα και να νικήσει. Το χειρότερο είναι ότι μπορεί να παίξει μέτρια και να σε συντρίψει, διότι φτάνουν οι μεμονωμένες εξάρσεις του Ρομπίνιο ή του Ραούλ ή του Φαν Νιστελρόι για να πάθεις μεγάλη ζημιά.

Φέντερερ

Ο Σούστερ, όταν τον ρώτησαν ποια είναι η Ρεάλ που ονειρεύεται να φτιάξει, απάντησε ότι θέλει μια ομάδα που να λειτουργεί όπως ο τενίστας Ρότζερ Φέντερερ! «Ονειρεύομαι μια ομάδα που, όταν χρειάζεται, να βάζει πέμπτη ταχύτητα και να κερδίζει το παιχνίδι», έχει πει. Και εξήγησε: «Ο Ρότζερ Φέντερερ κάνει το ίδιο πράγμα, όταν παίζει τένις. Παίρνει το πρώτο σετ με 6-4, το δεύτερο στο τάι μπρέικ και το τρίτο με 6-1. Εμείς αρχίζουμε τον αγώνα χάνοντας 1-0, στη συνέχεια ισοφαρίζουμε 1-1 και ξαφνικά τους "χτυπάμε" και νικάμε 4-1, 3-1, 3-2 ή 5-1!». Η επιλογή του Ελβετού τενίστα ως παράδειγμα αποτελεσματικότητας δεν είναι τυχαία. Ο Φέντερερ δεν κερδίζει, επιβάλλεται. Κυρίως δεν σ' αφήνει να πιστέψεις πως θα χάσει. Ο Σούστερ ονειρεύεται μια «Βασίλισσα» επιβλητική, ικανή να σε νικάει με τη νοοτροπία της και να σε σαγηνεύει με τη θεαματικότητά της. Η ομάδα που φαντάζεται ο Γερμανός, για την ώρα δεν υπάρχει, όμως, επειδή η πρόθεση του προπονητή είναι πολύ σαφής, σε κάποια ματς που η ομάδα ρολάρει χάνεται η μπάλα! Κυρίως, η Ρεάλ παίζει καλά όταν βρει χώρους: δεν είναι τυχαίο ότι έχει κάνει τις δύο καλύτερες εμφανίσεις της απέναντι σε δύο ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και προσπάθησαν να την πιέσουν. Οι Βιγιαρεάλ και η Βαλένθια μέτρησαν στις έδρες τους πέντε γκολ, όταν έκαναν το λάθος να αφήσουν τον Ρομπίνιο να τρέξει στις αντεπιθέσεις.

Ανάγκες

Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τις ανάγκες του Ολυμπιακού με βάση το εμβληματικό ματς του «Μπερναμπέου». Ο Ολυμπιακός εκεί ήταν τακτοποιημένος, συμπαγής, ψυχωμένος και καθόλου παθητικός: όταν έβρισκε χώρο να το κάνει, έτρεχε στην αντεπίθεση χάρη στον «Τζόλε», τον Λούα Λούα και τον Γκαλέτι. Η Ρεάλ είχε τεράστια υπομονή και πήρε το ματς όταν απλώθηκε και αξιοποίησε, μετά την είσοδο του Ιγκουαΐν, το πλάτος του γηπέδου. Ετσι κατάφερε ο Ρομπίνιο να βρει το «ένας εναντίον ενός» με τον Πατσατζόγλου (που το 'ψαχνε σε όλο το πρώτο ημίχρονο) και έτσι κατάφερε η Ρεάλ να εκμεταλλευτεί τον παίκτη παραπάνω: όσο έπαιζε συνεχώς από τον άξονα, δεν υπήρχε πρόβλημα, παρά τις ορέξεις του Γκούτι και τις μπαλιές του Γκάγκο στους δύο φουνταριστούς. Ομως, το σενάριο του πρώτου ματς είναι μοναδικό, γιατί στο μεταξύ άλλαξαν τα δεδομένα. Ο Σούστερ θα παίξει σήμερα με δύο κόφτες, ώστε να υπάρχει παίκτης που να ακολουθεί τον «Τζόλε», τον Λούα Λούα και τον Γκαλέτι, όταν αυτοί συγκλίνουν και θα προσπαθήσει να κυκλοφορήσει πιο πολύ την μπάλα στο πλάι, ποντάροντας στη φόρμα του Ρομπίνιο. Η απουσία του Γκούτι μπορεί να μπερδέψει τους αμυντικούς μέσους του Ολυμπιακού, που χάνουν απόψε τον αντίπαλο στον οποίο συγκέντρωναν την προσοχή τους: απόψε η κυκλοφορία της μπάλας που θα επιχειρήσει η Ρεάλ θα είναι διαφορετική. Προβλέπω πιο πολύ οριζόντιο ποδόσφαιρο και λιγότερη στατικότητα των επιθετικών. Ελπίζω ο Ολυμπιακός να είναι προετοιμασμένος για τέτοιες «διαβολιές» και το Καραϊσκάκη να δείξει υπομονή.

Δίλημμα

Το δίλημμα του Λεμονή απόψε είναι απλό. Η Ρεάλ πονάει στο κέντρο της άμυνάς της και έχει προβλήματα και στο αριστερό άκρο της, γιατί ο Ρομπίνιο δεν καλύπτει τον χαρισματικό μπόμπιρα που λέγεται Μαρσέλο. Για να εκμεταλλευθείς την αστάθεια των κεντρικών της αμυντικών (όπως έκανε υποδειγματικά η Σεβίλλη το Σάββατο) πρέπει να βγάλεις παίκτη δίπλα στον Κοβάσεβιτς, μόνο που Λουίς Φαμπιάνο στο ρόστερ του Ολυμπιακού δεν βλέπω. Για να μπορέσει επίσης ο Γκαλέτι να ψάξει τα «ένας εναντίον ενός» με τον νεαρό Μαρσέλο (ή τον βαρύ Χάιντσε) πρέπει ο Ραούλ Μπράβο να κάνει κάθετα κίνηση χωρίς την μπάλα (το λένε και overlap) και να καλύψει τον Αργεντινό -πράγμα για το οποίο δεν με πείθει. Το παιχνίδι αναμονής με μια τέτοια ομάδα δεν βγάζει πουθενά: η υπό κατασκευή «Βασίλισσα» είναι ακόμα επιπόλαιη, αλλά δεν χάνει μόνη της! Τι απομένει; Μια ξεχασμένη αρετή που λέγεται ψυχή. Το ματς όσο το σκέφτεσαι γίνεται και πιο δύσκολο. Καλύτερα να κατέβεις με το μαχαίρι στα δόντια κι ό,τι βγει.

Κίνδυνος

Ποιος είναι ο αληθινός κίνδυνος; Να αξιολογηθεί η Ρεάλ ως ένα είδος Απόλλωνα Καλαμαριάς (με όλο τον σεβασμό στον Κατσαβάκη). Να προκύψει ως συμπέρασμα της (προ του ματς) ανάλυσης ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να παίξει με τρεις-τέσσερις επιθετικούς. Να γίνει ο αγώνας κριτήριο για τον Λεμονή και τις ιδέες του. Να πάει ο Ολυμπιακός τρεις μήνες πίσω και να τεθεί ως προβληματισμός, όχι η απαραίτητη ενίσχυσή του, αλλά η προοπτική του. Αυτό θα είναι πιο οδυνηρό και από μια ήττα…

Prozone (για τους φίλους) 7

Μετά την ολοκλήρωση της 7ης αγωνιστικής το πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το γνωστό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα μικροί νάνοι». Ξεκίνησαν καμιά εικοσαριά διαιτητές και θα το τελειώσουν τρεις-τέσσερις: οι υπόλοιποι βλέπω να κουνάνε μαντίλι, εκτός κι αν οι παρατηρητές του Μπίκα το γυρίσουν στο τραλαλί τραλαλό, όπως ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν.

• Τεροβίτσας (Εργοτέλης - Πανιώνιος 1-1). Τιμή στον ακέραιο αυτόν άνθρωπο που λέγεται Βασίλης Τεροβίτσας και που ειδικά πέρυσι έσωσε ό,τι είχε απομείνει από την αξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος. Θα επανέρθω.

• Παπασταμάτης (Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ 2-1). Δεν ήταν κακός, απλώς προδόθηκε από τον Ακρίβο σε μια-δυο φάσεις. «Τηλεοπτικό», αλλά πέναλτι το κράτημα του Σέζαρ στο Σάλμον, αδικαιολόγητη η κάρτα στον Σνάουτσνερ, σωστός ο καλός βαθμός που του έβαλε ο Μανώλης Ταπαντζάς, που τον έκρινε χωρίς να κοιτάζει τα ριπλέι.

• Δαλούκας (Καλαμαριά - Αστέρας 2-2). Είναι ταλέντο, αλλά αν δεν τον συνετίσουν θα μπει κατά λάθος σε κανένα κρίσιμο ματς και θα φάει το κεφάλι του. Ο Δαμήλος δεν μιλάει, αλλά κανένας άλλος θα τον κυνηγάει. Οσο για το 8,2 που του 'βαλε ο Κολοκυθάς, το μόνο που 'χω να πω είναι ότι έχει ξεραθεί η κοινωνία από τα γέλια…

• Μαζαράκος (Ατρόμητος - ΟΦΗ 1-0). Ψιλοσοβαρεύτηκε ή μου φαίνεται;

• Παμπορίδης (Λάρισα - Ξάνθη 0-0). Μόνο μ' αυτόν δεν έχει παράπονα η Λάρισα φέτος…

• Γκαϊτατζής (Λεβαδειακός - ΠΑΟ 0-4). Η αποβολή του Σίτζιλορντς στο 0-2 είναι μια αληθινή προσπάθεια δημοσίων σχέσεων. Το ίδιο και το 8,3 του Καλαθενού, που βλέποντας τον Γκαϊτατζή να αποβάλει αναίτια τον Γερμανό, θυμήθηκε τις παλιές ωραίες μέρες του Καπετάνιου και βούρκωσε…

• Τριτσώνης (Αρης - Βέροια 1-0). «Εβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι και του πήρε τα μυαλά του μέσα απ' το κεφάλι…».

• Κύρκος (ΑΕΚ - Ηρακλής 1-2). Θα μπορούσε να βγάλει δεύτερη κάρτα στον Χλωρό στο 45'. Δεν φοβάται ν' αφήσει τους παίκτες να τρέξουν. Αν του την πέσουμε γιατί σε διακόσια πενήντα μαρκαρίσματα δεν είδε ένα στα όρια του αντικανονικού, θα καταστρέψουμε έναν καλό διαιτητή. Θα μου πεις, ποιος ενδιαφέρεται; Εδώ ο Μαζαράκης που έφυγε κακήν κακώς από τη διαιτησία έγινε παρατηρητής και τον έκρινε και αυστηρά από τη στενοχώρια του που έχασε η ΑΕΚ.