Λιακάδα, μέχρι να καλοκαιριάσει

Aλλαξε τρεις προέδρους μέσα σ' ένα καλοκαίρι. Αφησε να φύγουν σχεδόν όλοι οι παίκτες που χάραξαν την καλή περσινή πορεία, ξένοι και Ελληνες. Κινδύνευσε με απώλεια του δικαιώματος συμμετοχής στην Α1, αν όχι με χρεοκοπία. Ενιωσε να τρέμει το έδαφος κάτω από τα πόδια των λίγων που έμειναν πίσω να φυλάξουν τις Θερμοπύλες. Για την ομάδα μπάσκετ του Αιγάλεω, μοναδική εκπρόσωπο της πόλης στα «σαλόνια» του ελληνικού αθλητισμού, το καλοκαίρι του 2007 ήταν απροσδόκητα δύσκολο, σχεδόν μαρτυρικό.

Ο Νοέμβρης βρίσκει την ομάδα στην κορυφή της Α1, καμαρωτή στην κορυφή της Α1, μαζί με τον Παναθηναϊκό και τον Πανελλήνιο. Ο ΠΓΣ έχει πίσω του τον κροίσο Μίνωα Κυριακού, ενώ ο προϋπολογισμός του ΠΑΟ είναι 42 φορές μεγαλύτερος από τον ταπεινό (των 500.000 ευρώ) του Αιγάλεω. Αλλο μπάτζετ, άλλο μπάσκετ.

Σύμφωνοι, ο βαθμολογικός πίνακας της Α1 είναι μαγική εικόνα. Το Αιγάλεω δεν πρόκειται να διεκδικήσει τίτλο όπως ο Παναθηναϊκός, ούτε μια θέση στην 4άδα όπως ο Πανελλήνιος. Η επιβίωση ήταν και παραμένει μοναδικός στόχος, μιας ομάδας με λίγο αλλά πιστό κόσμο, μιας εταιρείας με ελάχιστη δυναμική, ενός οργανισμού που αγκομαχάει.

Ωστόσο, τα θεμέλια έχουν ήδη τοποθετηθεί. Πέρα από τους μεγάλους της Α1, αμφιβάλλω αν θα μπορέσει άλλη ομάδα να πετύχει το τρίο των νικών που κατόρθωσε στο ξεκίνημα το Αιγάλεω: ΑΕΚ μέσα, Πανιώνιο έξω, ΑΕΛ μέσα. Ο τελευταίος που σώθηκε πέρυσι χρειάστηκε 8 ροζ φύλλα για να αναπνεύσει το αραιό οξυγόνο της Α1. Ομάδα που έχει ήδη 3 στο σακούλι στο «έμπα» του Νοέμβρη είναι ομάδα αποφασισμένη να περάσει ξένοιαστο χειμώνα.

Μέχρι να ξαναβρεί τον δρόμο του ο ταλαίπωρος Γ.Σ. Περιστερίου, το Αιγάλεω είναι υποχρεωμένο να κρατάει ψηλά τη σημαία της δυτικής όχθης, όπου άλλοτε κυριαρχούσε το άστρο του Ιωνικού Νικαίας. Πέρα από το ποτάμι, υπάρχει ένας αξιόλογος πυρήνας ανθρώπων που αγαπούν το μπάσκετ και το διακονούν με φιλότιμο, ταπεινότητα, ευαισθησία και χαμηλούς τόνους. Ο Δημήτρης Καρβέλας, ζωντανό σύμβολο της ομάδας του Αιγάλεω εδώ και χρόνια ων ουκ έστιν αριθμός (για λίγο προπονητής του πέρυσι στην Α1) είναι τυπικό παράδειγμα.

Ο άνθρωπος που συμφώνησε να σταθεί στις επάλξεις τις μέρες της θερινής καταιγίδας προέρχεται από μια άλλη γειτονιά της πέραν του Κηφισού Αθήνας. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, γέννημα και θρέμμα του Χαϊδαρίου, ήταν ικανός παίκτης στα νιάτα του (κυρίως με τη φανέλα της ΑΕΚ) και έγινε ακόμα καλύτερος προπονητής όταν εγκατέλειψε –νωρίς– την ενεργό δράση. Θήτευσε δίπλα στον Φώτη Κατσικάρη, έκανε το αγροτικό του ως βοηθός και ένιωσε έτοιμος για τη μεγάλη πρόκληση της Α1, όταν δέχθηκε την πρόσκληση του Αιγάλεω, τον Δεκέμβριο του 2006.

Μόλις στέρεψε το κρασί και μαράθηκαν τα άνθη από το γλέντι της περσινής σωτηρίας, το τοπίο ερήμωσε και ο Σκουρτόπουλος αναγκάστηκε να παίξει ρόλο σύνθετο, προπονητή, μάνατζερ, ανιχνευτή ταλέντων, διαπραγματευτή, λίγο ακόμα και θα έβαζε και το κοστούμι του προέδρου! Τώρα που πρασίνισε ξανά το έδαφος, ο φίλος Θανάσης είναι ο πρώτος που δικαιούται τα εύσημα. Μέχρι το επόμενο δύσκολο καλοκαίρι, ας τα απολαύσει όσο προφταίνει. Στις γειτονιές της Αθήνας η λιακάδα δεν κρατάει για πολύ.